بریده‌هایی از کتاب عادت می کنیم

«مردم دربارهٔ دو چیز هیچوقت حرف راست نمی‌زنند. پول و درسخوان بودن بچه‌هاشان.»

«مردم دربارهٔ دو چیز هیچوقت حرف راست نمی‌زنند. پول و درسخوان بودن بچه‌هاشان.»

آرزو دوباره به تابلو نگاه کرد. کنار حوضِ آبی، لکهٔ سبز و سرخی بود که اگر از دور نگاه می‌کردی، بتهٔ سبزی می‌دیدی با گل‌های سرخ. اگر می‌رفتی از خیلی جلو نگاه می‌کردی، فقط لکه‌های سرخ و سبز می‌دیدی. به خودش گفت «شاید باید به زندگی از دور نگاه کنی. از خیلی جلو فقط لکه می‌بینی.»

می‌خوام آزاد باشم و یکی مدام مواظبم نباشه که خوردی؟ رفتی؟ آمدی؟ این کار رو بکن! اون کار رو نکن! می‌خوام به قول فروغ خودم سرم بخوره به سنگ که بشکنه یا نشکنه. که دردم بیاد یا دردم نیاد.

خودش بچگی‌هاش کم حرف بوده و کمرو. وقتی می‌گم باورم نمی‌شه، می‌خنده و می‌گه وقتی دیده چاره نداره، مجبور شده کم‌رویی و کم‌حرفی را تا کنه بذاره توی پستو و بیفته به جون زندگی که زندگی نیفته به جونش.

به جایی که هیچکس را نمی‌شناخت و هیچکس را نمی‌دید و با هیچکس حرف نمی‌زد.

اگر روزنامه را رستوران فرض کنیم، وبلاگ چراگاه‌ست.»

مردی که فقط فکر خودش باشد و به زن و بچه‌اش نرسد، باید زد توی پوزش.»

صندلی فلزی لق زد. چرا مدام توضیح می‌داد؟ از وقتی که شیرین را می‌شناخت چند بار با هم جگر خورده بودند؟ خیلی بار. آرنج روی میز و دست زیر چانه به هیکل باریک و چشم‌های سبز نگاه کرد که داشت با پسر جوان پشت دخل حرف می‌زد. فکر کرد «خوش به حال شیرین. هیچوقت دمغ نیست. هیچوقت غر نمی‌زند. هیچوقت از هیچکس گله نمی‌کند. هیچوقت توضیح بیخودی نمی‌دهد. تا نپرسی از خودش حرف نمی‌زند. یعنی تأثیر کلاس‌های یوگا و خودشناسی و عرفان و از این چیزهاست؟ اسفندیارِ الاغ. همچین جواهری را ول کرده رفته. حق با شیرین‌ست، مردها همه‌شان الاغ‌اند. گیرم با پالان‌های مختلف.»

با یک سکهٔ طلا چه می‌شد خرید؟ چند متر پارچهٔ پرده‌ای شاید

بکن.» ‫آرزو چند بار پلک زد. شاید چون چتری مو داشت می‌رفت توی چشم‌ها یا شاید چون منظور شیرین را نفهمید.

«شدی عین باطری که مدام ازش کار بکشند و شارژش نکنند. باید فکری به حال خودت بکنی.» «چکار کنم؟» «شارژر پیدا کن.»

«بعضی‌ها انگار به دنیا آمده‌اند برای چَشم گفتن، بعضی‌ها چَشم شنیدن. بابام چشم می‌گفت، مادرم جز چشم نمی‌شنید.»

آرزو نگاهی به بردهٔ سیاهپوست انداخت و زیر لب گفت «تا آخر دنیا باید این چراغ بی‌ریخت را به دوش بکشی. آی می‌فهممت.»

«برای اولین بار تصمیم گرفتم برای خودم تصمیم بگیرم.»

آرزو چند بار تلفن را امتحان کرد. بعد با خودش گفت «مرتیکهٔ خلِ احمقِ بی‌شعورِ دیوانهٔ خر!»

برای جهیز دخترم یخچال سایزبای سایز خریدم. تلویزیون صفحه تخت، مایکرووین. همه‌اش هم از دُبی.

«آژو خانم، یک چیز را شصتاد بار تکرار نکن.»

«ما که دیدیم و شوهر کردیم چه تاجی به سر زدیم که حالا با آشنا شدن پای کامپیوتر»

لباس ورزشی فروشی پر بود از زن و مرد و دختر پسرهای جوان. آرزو به دوروبر نگاه کرد. «کی گفته پول توی دست و بال مردم نیست؟ نگاه کن، چقدر آدم.»

آیه با برگ گلدان کنار میز ور رفت و غر زد. «به من چه که نداریم. وقت بچه‌دار شدن می‌خواستی فکر اینجاش را هم بکنی.

«خمیر دندان بیشتر دوست داری یا ماتیک؟» سهراب درجا گفت «هر سه.» آرزو ریسه رفت.

آرزو چند لحظه به در بسته نگاه کرد بعد رفت به آشپزخانه پرده را پس زد. کوه‌ها هنوز پربرف بودند. لبخند زد. «خدا را شکر روی شماها هنوز خانه نساخته‌اند.»

صدای ماه‌منیر تا دستشویی می‌آمد. «بفروش! چندتا مغازهٔ درب و داغان تهِ شهر به چه درد می‌خورد؟ باید فرش بخریم، ظرف و ظروف نقره و بلور لازم داریم. با این چندرغازی که داری چطور آبروداری کنم؟» نصرت دست‌های آرزو را با حوله خشک کرد و زیر لب گفت «مرد بیاره با پارو، زن ببره به جارو.»

به انگشت بی‌حلقه‌اش نگاه کرد و فکر کرد «عجب خری بودم.»

«یک فکرِ بکر. با شمال رفتن چطوری؟ هوا سرد شده؟ به جهنم. برف و باران می‌بارد؟ چه بهتر. سالگرد آشنایی‌مان را جشن می‌گیریم. فکر محشری نیست؟»

به دریا نگاه کرد. «بچه که بودم از دریا می‌ترسیدم.» یقهٔ پالتو خاکستری را بالا زد و دست‌ها را کرد توی جیب. «راستش، هنوز هم می‌ترسم. زیادی گُنده‌ست، نه؟ هی در حال عوض شدن. هیچوقت معلوم نیست چند ثانیه بعد چه شکلی شده، نه؟»

به تابلو نگاه کرد. کنار حوضِ آبی، لکهٔ سبز و سرخی بود که اگر از دور نگاه می‌کردی، بتهٔ سبزی می‌دیدی با گل‌های سرخ. اگر می‌رفتی از خیلی جلو نگاه می‌کردی، فقط لکه‌های سرخ و سبز می‌دیدی. به خودش گفت «شاید باید به زندگی از دور نگاه کنی. از خیلی جلو فقط لکه می‌بینی.»

بیخود نگفته‌اند منع کنی، سرت آمده.