بریده‌هایی از کتاب آنچه پرنده کوچک به من آموخت

شروع دوباره یکی از سخت‌ترین گام‌هایی است که می‌توان در زندگی برداشت.

مهم‌ترین مهارت من که در طول سال‌ها آن‌را بالاتر هم برده‌ام، توانایی گوش‌سپردن به دیگران است

سؤال پرسیدن مجانی است. سؤال بپرسید!

باور به خود، آن خودی که نابغه است، یعنی ایمان‌داشتن به ایده‌هایی که هنوز به‌وجود هم نیامده‌اند. برای این‌که تصوری از کسب‌وکار یا پتانسیل خود داشته باشید، باید جایی برای این تصویر قایل شوید.

برای این‌که بتوانید به موفقیت خوبی دست یابید، باید آماده‌ی شکست وحشتناک هم باشید.

خیلی‌وقت‌ها آدم‌ها دنبال کاری می‌روند که هیچ علاقه‌ای به آن ندارند. چند نفر هستند که در کالج می‌بینند دکترها و وکلا حقوق خوبی می‌گیرند و به همان راه می‌روند، و تازه بعدها می‌فهمند که از این کار متنفرند؟

انتخاب یک شغل به دلیل این‌که حقوق خوبی دارد یا چون پدرومادرتان به آن علاقه دارند یا چون همین‌طوری سر راه‌تان سبز شده، گاهی جواب می‌دهد، اما اغلب وقتی جا افتادید، کم‌کم احساس می‌کنید چیزی اشتباه است.

طراحی گرافیک یک آمادگی بسیار عالی برای هر شغلی است، چرا که به شما یاد می‌دهد در مقابل هر مشکل، بی‌نهایت راهکار احتمالی وجود دارد.

مسئله فقط این است که حاضر باشی شکست هم بخوری

«اهداف آدم باید بزرگ‌تر از غرور و خودخواهی‌ش باشه.»

در مارچ ۲۰۰۹، تولد سی‌وپنج سالگی‌ام را جشن گرفتم و این مطلب را توئیت کردم: «امروز تولد من است! سی‌وخرده‌ای سالم شد!» یکی از وب‌سایت‌های شایعه‌ساز این توئیت را دید و سعی کرد چیز جالبی از آن بیرون بکشد؛ اما من فقط یکی از کلک‌های مربی قدیمی‌ام، استیو اسنایدر را سوار کرده بودم: این‌که دو حقیقتی را کنار هم می‌گفتم که روی هم یک دروغ می‌شد. یک بار با او و خانواده‌اش به رستوران چینی «عصر طلایی» (Golden Era) در بروکلین رفته بودیم و کسی به او گفت: «اوه، این پسرته؟» استیو گفت: «من و مارلین سال ۱۹۷۳ ازدواج کردیم و بیز یه سال بعدش دنیا اومد.» این دو جمله‌ی درست اما بی‌ربط به همدیگر، باعث می‌شد جواب سؤال مثبت به‌نظر برسد.

در‌حالی‌که من خوشبخت‌ترین مرد دنیا به نظر می‌رسم، ژست همسرم نشان می‌دهد که احتمالاً بدترین اشتباه تمام زندگیش را کرده است. شاید دارد با خود می‌گوید: «با خودم چی‌کار کردم؟» ولی به او اطمینان داده‌ام که بعضی از بهترین چیزها در زندگی، از اشتباهات ساده ناشی می‌شوند. در حقیقت، زمانی بنجامین فرانکلین گفته که: «شاید تاریخ اشتباهات بشر، با در نظر گرفتن همه‌چیز، ارزشمندتر و جذاب‌تر از تاریخ اکتشافاتش باشد.» تا همین امروز، من و همسرم همچنان به زندگی شادمان ادامه می‌دهیم. البته تا آن‌جایی که به من مربوط می‌شود، این‌طور است.

با خودتان تجسم کنید که دوست دارید در دو سال آینده در چه وضعی باشید. خوب چی؟ می‌خواهم استودیوی طراحی خودم را داشته باشم. می‌خواهم به یک استارتاپ ملحق شوم. می‌خواهم یک ویدیو از گربه‌ام بسازم که در یوتیوب مشهور شود (آرزو بر جوانان عیب نیست). همان‌طور که مشغول ورزش یا پیاده‌روی هستید، بگذارید این مفهوم در سرتان بالا و پایین برود. به چیز خاصی فکر نکنید. هدف شما حل‌مسئله نیست. اگر ایده‌ای را بردارید و همان‌طور در ذهن‌تان نگه دارید، ناخودآگاه مشغول کاری می‌شوید که شما را به آن نزدیک می‌کند. برای من که این‌طور بود.

ولی اگر واقعاً به کارتان علاقه نداشته باشید، شکست حتمی است.

اما مسئله این است که تا وقتی بدترین احتمال ممکن را نپذیرید، نمی‌توانید انتظار دست‌یابی به بهترین احتمال را داشته باشید.

اگر فرصت را خودتان بسازید، خودتان هم اولین کسی هستید که می‌توانید از آن استفاده کنید.

فهمیدم سرمایه‌گذاری احساسی چه ارزش هنگفتی دارد. همیشه ته قلب‌تان می‌دانید آیا چیزی ارزش دنبال‌کردن را دارد یا نه، خودتان هم نمی‌دانید چطور این‌را می‌فهمید، ولی برایتان مهم هم نیست. هیچ موفقیتی تضمین نشده، ولی اگر واقعاً به کارتان علاقه نداشته باشید، شکست حتمی است.

وقتی همه‌چیز خراب است و هیچ‌چیز کار نمی‌کند، به‌جای پافشاری روی چیزهایی که خراب هستند، باید دید چه چیزهایی هنوز کار می‌کنند و بر اساس آن‌ها پیش رفت.

ارزش واقعی توئیتر در نحوه‌ی استفاده‌ی افراد از آن نهفته است.

هر‌چه ریسک بزرگ‌تر بود، نشان می‌داد که اعتمادم به خودم هم بیش‌تر بوده است. من ریسک و خلاقیت را انتخاب