بریده‌هایی از کتاب زندگی نزیسته ات را زندگی کن: آزاد شدن از زندان‌های تکرار و روزمرگی بعد از سی سالگی

اگر پدر یا مادر هستید، آگاه شدن از زندگی نزیسته خودتان بهترین میراثی است که می‌توانید برای بچه‌هایتان به جا بگذارید. اگر می‌خواهید عالی‌ترین هدیه ممکن را به فرزندتان بدهید، به زندگی نزیسته‌تان بپردازید

خصوصیاتی که ما بیش از همه در شریک زندگی آینده‌مان تحسین می‌کنیم همان قابلیت‌های نزیسته‌ای‌اند که برای رشد کردن در درون خودمان پخته و آماده شدند.

زیگموند فروید می‌گفت هیچ‌کس فردی را که تربیتش می‌کند نمی‌بخشد. این روندهای تربیتی، تأثیرات، زخم‌ها و محدودیت‌های محونشدنی بجا می‌گذارد.

عشق از دیدگاه خودمحورانه یعنی یافتن کسی برای استفاده کردن از او. «من دوستت دارم چون تو برای من خوبی و مرا کامل می‌کنی.» زمانی از یکی از بیمارانم شنیدم که می‌گوید به این علت از شوهرش جدا شده که «دیگر نیازهای مرا برطرف نمی‌کرد.» حالا او می‌خواست کس دیگری را پیدا کند که نیازهایش را برطرف کند. در تقابل با این، عشق یعنی درک هویت خود و معشوق. این تنها وحدت حقیقی‌ای است که انسان می‌تواند به آن نائل شود؛ وگرنه ماجرا صرفا به‌صورت معامله‌ای متقابل درمی‌آید. مردم فکر می‌کنند که نفرت نقطه مقابل عشق است. ولی در واقع قدرت نقطه مقابل عشق است. عشق یعنی همسانی با دیگری؛ در حالی که قدرت یعنی آرزوی کنترل دیگری در راه رسیدن به مقاصد خودمان.

ضدیت با والدین تنها چسبیدن به الگوهای کهنه خانوادگی را محکم‌تر می‌کند. سعی کنید خطاهای آن‌ها را با دلسوزی و شفقت بپذیرید، و علیه‌شان واکنش نشان ندهید. آن‌ها فقط آگاهی لازم برای بهتر عمل کردن در شرایط موجود زمان خودشان را نداشتند.

واقعیت دردناک این است که بخش اعظم آنچه در ماجراهای عاشقانه می‌گذرد در عمل زندگی نزیسته خودمان است که به‌سوی خودمان بازتابانده می‌شود. لحظه‌ای تأمل کنید و نگاهی به روابط شخصی‌تان بیندازید. خصوصیاتی که وقتی اولین بار عاشق شدید در وجود عشق‌تان دیدید و مجذوبش شدید چه بود؟ چه چیزی او را در نظرتان درخشان می‌ساخت؟ خصوصیاتی که ما بیش از همه در شریک زندگی آینده‌مان تحسین می‌کنیم همان قابلیت‌های نزیسته‌ای‌اند که برای رشد کردن در درون خودمان پخته و آماده شدند. وقتی ما برای اولین بار امکان نویی در زندگی‌مان می‌بینیم، اول آن را در شخص دیگر می‌بینیم. بخشی از ما که پنهان بوده قرار است ظاهر شود، اما این جریان به‌صورت مستقیم از ضمیر ناخودآگاه به ضمیر آگاه صورت نمی‌گیرد، بلکه از طریق میانجی و واسطه انجام می‌شود.

وقتی یکی از والدین نمی‌تواند خصوصیتی را در فرزندش تحمل کند، نشانه خوبی از چیز نزیسته‌ای است که در آن والد وجود دارد.

عشق از دیدگاه خودمحورانه یعنی یافتن کسی برای استفاده کردن از او. «من دوستت دارم چون تو برای من خوبی و مرا کامل می‌کنی.»

عقده‌ها واقعیت ما را شکل می‌دهند، روی خلق‌وخویمان اثر می‌گذارند و ما را عصبی، افسرده، پشیمان و حتی بیمار می‌کنند.

عاشق شدن یعنی اینکه عمیق‌ترین زندگی نزیسته‌مان را به کسی بدهیم که مدتی برایمان نگهش دارد تا موقعی که آماده پس گرفتنش شویم.

زمانی از یکی از بیمارانم شنیدم که می‌گوید به این علت از شوهرش جدا شده که «دیگر نیازهای مرا برطرف نمی‌کرد.» حالا او می‌خواست کس دیگری را پیدا کند که نیازهایش را برطرف کند. در تقابل با این، عشق یعنی درک هویت خود و معشوق. این تنها وحدت حقیقی‌ای است که انسان می‌تواند به آن نائل شود؛ وگرنه ماجرا صرفا به‌صورت معامله‌ای متقابل درمی‌آید. مردم فکر می‌کنند که نفرت نقطه مقابل عشق است. ولی در واقع قدرت نقطه مقابل عشق است. عشق یعنی همسانی با دیگری؛ در حالی که قدرت یعنی آرزوی کنترل دیگری در راه رسیدن به مقاصد خودمان.

بررسی زندگی نزیسته‌مان و زندگی کردن در فرصت باقی‌مانده مهم‌ترین وظیفه ما در سال‌های پختگی و میانسالی است؛ این چیزی است که ما مدت‌ها پیش از اینکه تا مغز استخوان تکان بخوریم یا به بستر مرگ برسیم باید به آن دست یابیم. زندگی کردن مطابق زندگی نزیسته‌مان یعنی تحقق کامل توان بالقوه‌مان و کسب مقصود و معنا در زندگی‌مان.

عاشق شدن یعنی اینکه عمیق‌ترین زندگی نزیسته‌مان را به کسی بدهیم که مدتی برایمان نگهش دارد تا موقعی که آماده پس گرفتنش شویم. اما برای موفق شدن رابطه، جایی در این مسیر، هر یک از طرفین باید فرافکنی‌شان را پس بگیرند و زندگی نزیسته خودشان را اعاده کنند.

چیزهای بی‌شماری هست که از دامنه درک عقلانی بشر فراتر می‌رود.

زیگموند فروید می‌گفت هیچ‌کس فردی را که تربیتش می‌کند نمی‌بخشد. این روندهای تربیتی، تأثیرات، زخم‌ها و محدودیت‌های محونشدنی بجا می‌گذارد. اما اگر جوانان را تربیت نکنید و ساده و خام به دنیای بیرون بفرستید، فاجعه بدتری است. پس مقدار معینی جدایی و انزجار ضروری است، این بهای آگاهی است.

سرانجام، مروری بر زندگی عاشقانه‌تان می‌تواند مطالب آموزنده بسیاری درباره جوانب نزیسته وجودتان در اختیارتان قرار دهد. به عشق اول‌تان فکر کنید. اولین بار چه چیزهایی را در او دیدید و پسندیدید؟ افراد دیگری که عاشق‌شان شدید چه؟

چه ویژگی نزیسته‌ای در زندگی والدین‌تان، پدربزرگ و مادربزرگ‌تان وجود داشت؟ زندگی نزیسته آن‌ها چه تأثیری بر زندگی شما گذاشته است؟ شما چطور با انجام دادن کاری مخالف آنچه که آن‌ها انجام می‌دادند به دام زندگی نزیسته آن‌ها افتاده‌اید؟

هر چه که در زندگی‌تان غایب باشد بخشی از زندگی نزیسته‌تان است. زنی شاید به شدت حرفه‌ای را دنبال کند و ناگهان سال‌ها بعد روزی بیدار شود و ببیند که بخشی از وجودش همیشه آرزو داشته کدبانوی خانه باشد و در خانه کنار بچه‌ها بماند. یا شاید وجهی از وجودش را کشف کند که می‌خواسته زندگی مذهبی داشته باشد و تنها و منزوی به مراقبه بپردازد. به همین ترتیب مردی شاید احساس کند که استعداد شعر گفتن دارد، اما علاوه بر آن می‌تواند به‌طور موفقیت‌آمیزی به کسب‌وکار بپردازد و از نردبان ترقی شرکت بزرگ بالا برود و زندگی‌اش را پیرامون دنیای تجارت و تأمین خانواده‌اش سازمان دهد. با این حال شاعر درون او به‌طور بالقوه به زندگی ادامه می‌دهد ــ زندگی‌ای که فرصت ابراز وجود در دنیای بیرون را پیدا نکرده است.

برای اینکه انسان‌هایی کامل باشیم باید این را تشخیص دهیم که نَفْسی داریم که مسئولیت‌های دنیوی ما را هدایت می‌کند، اما در عین حال جرقه‌ای الهی نیز در درون خویش داریم.

هدف از تعمق درباره شرایط کودکی خودتان این نیست که مقصر را پیدا کنید بلکه این کار، گام اول در راه آگاه شدن از الگوهایی است که همچنان تجربه‌های کنونی زندگی‌تان را شکل می‌دهند. آن عکس‌العمل‌های روانی کاملاً می‌توانست متفاوت از چیزی باشند که اکنون هست و هنوز هم می‌توان تغییرشان داد.