بریده‌هایی از کتاب یک گام جلوتر

اگر معلم‌ها بپذیرند که شغلشان حمایت از دانش‌آموزان است، نه ارزیابی آن‌ها، همه‌چیز تغییر می‌کند.

نارضایتی بذر بهبود است.

نمی‌توانید مشکلی را که نمی‌بینید یا غصه‌اش را می‌خورید، اما به‌نظرتان جزئی از روال زندگی است و چاره‌ای ندارد، حل کنید

آن‌ها اسیر پدیده‌ای به نام «کورتوجهی» شده بودند. پدیده‌ای که در آن توجه دقیق به چیزی، ما را از دیدن اطلاعات مهمی که با آن مرتبط نیست، بازمی‌دارد. کورتوجهی منجر به از بین رفتن دید پیرامونی می‌شود و وقتی زمانمان محدود باشد، کنجکاوی‌مان را هم از بین می‌برد. باید بر کارم متمرکز بمونم. وقتی هر سال معلم‌ها و مدیران مصرانه پیگیر بهتر کردن نمره‌های امتحانات دانش‌آموزان باشند و آنچه برای موفقیت لازم دارند، به دستشان نرسد و غرق در تغییرات تأدیبی و درسی بی‌پایان باشند، دید پیرامونی‌شان را از دست می‌دهند.

اما دلیل قانع‌کننده‌تر این است که خود پزشکان سزارین را ترجیح می‌دهند. می‌توان این عمل‌ها را پشت سر هم برنامه‌ریزی کرد. دیگر لازم نیست کسی تا پاسی از شب یا در تعطیلات و آخر هفته‌ها کار کند. این عمل از نظر اقتصادی هم برای پزشکان توجیه‌پذیرتر است: متخصصان زایمان با سزارین که حدوداً یکی دو ساعت طول می‌کشد پول بیشتری درمی‌آورند، درحالی‌که ممکن است زایمان طبیعی بیشتر از ۲۴ ساعت به طول بینجامد و درآمد کمتری هم برایشان خواهد داشت.

آدم‌ها داوطلبانه خودشان را مسئول رفع مشکل‌هایی می‌بینند که ایجاد نکرده‌اند. روزنامه‌نگاری تصمیم می‌گیرد به‌خاطر میلیون‌ها زنی که مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند، مبارزه کند. زنی که مجبور به عمل سزارین می‌شود، قهرمان هزاران مادری می‌شود که هیچ‌وقت آن‌ها را ندیده. طرفدار اقدامات بالادست درنهایت می‌گوید: من نبودم که این مشکل رو ایجاد کردم، اما منم که رفعش می‌کنم