بریده‌هایی از کتاب براندازی: روایت یک قرن عملیات تغییر رژیم توسط آمریکا از هاوایی تا عراق

خصومت و دشمنی افغان‌ها با متجاوزان به سرزمینشان مشهور و مثال‌زدنی است که نمونه اعلای آن را در سرنوشت یک ستون نظامی بریتانیایی می‌توان دید. به سال ۱۸۴۲ هنگامی که نظامیان بریتانیایی مجبور به فرار از کابل شدند یک جمع ۱۶ هزار نفره بودند اما تنها یک نفر از آن‌ها موفق شد زنده به پادگان بریتانیا در جلال آباد واقع در نود مایلی کابل برسد.

مک‌کینلی همانند اغلب آمریکاییان حاکمیت اسپانیا را زنگار کثیف برای کوبا تلقی می‌کرد اما در عین‌حال چشم‌انداز حکومت کوبایی‌ها بر خودشان هم باعث هراس او بود؛ وی این نگرانی را داشت که کوبا یک کشور مستقل گستاخ و از خود مطمئن شود و سر به فرمان واشنگتن فرود نیاورد.

این ستون‌های خیمه دموکراسی آمریکا کاملاً آشکارا سخن از آن می‌گفتند که اگر بعدا روشن شود تعهدی نابخردانه ابراز شده است ایالات متحده ملزم به رعایت آن تعهدها، با وجود آن‌که در قانون آمده‌اند، نیست.

بر اساس قانون پلات، ایالات متحده موافقت کرد به محض این‌که کوبایی‌ها قانون اساسی‌ای را بپذیرند که در آن به ایالات متحده حق داشتن پایگاه‌های نظامی در کوبا، حق نظارت بر خزانه‌داری کوبا، حق وتوی تمامی معاهده‌ها و پیمان‌های کوبا با سایر کشورها و «حق مداخله برای صیانت از استقلال کوبا با حفظ کفایت دولت برای حمایت از جان، مال و آزادی‌های فردی» را اعطا کرده باشند، آن کشور به اشغال کوبا پایان دهد.

طی سه سال و نیم جنگ پیچیده و دردناک ۴۳۷۴ نظامی آمریکایی کشته شده بودند که این رقم بیش از ده برابر تلفات در کوبا بود. همچنین حدود شانزده هزار چریک و بیست هزار غیرنظامی نیز در فیلیپین کشته شدند. فیلیپینی‌ها از این دوران به عنوان خونین‌ترین سال‌ها در تاریخ خود یاد می‌کنند. آمریکایی‌ها هم خیلی زود فراموش کردند که اصلاً چنین جنگی اتفاق افتاده است.

کری اندکی پس از برگزای انتخابات ریاست‌جمهوری در دیداری با سرجیو اوسا، وزیر دفاع ایالات متحده، هشدار داد: «نباید اجازه داده شود حتی یک پیچ و مهره به شیلیِ تحت حکومت آلنده برسد. باید هر آنچه را که در توان داریم به کار گیریم تا شیلی و مردم آن را به بالاترین حد محرومیت و فقر برسانیم.»