بریده‌هایی از کتاب آخرین بازمانده

"چرا می‌خوای من رو بکشی؟!" ونرانیص خندید: "چون قدرتش رو دارم."

شهر رایان به شکل وحشتناکی با دیروزش متفاوت شده بود، دیگر نه آن صداهای نمایانگر شادی به گوش می‌رسیدند و نه آن همهمه‌های شلوغ بازاری، دیگر حتی خنده‌ای بی‌رمقانه هم در آن ویرانه‌سرا شنیده نمی‌شد.

پیرمرد خندید و پاسخ داد: "مگه زهر تلخه؟!، به گمونم آدم‌هایی که می‌خوان خودکشی کنند دیگه اونقدرا هم احمق نباشند که دقایق آخر عمرشون رو با دهان تلخ سپری کنند، ترجیحا یه چیز شیرین باید بخورند."

تاریخ طولانی صلح، بقای ابدی اون رو ثابت نمی‌کنه، همیشه برتری قدرت تضمین کنندهٔ صلح بوده و هست.

نسیم روح افزایی وزید، کمی از بوی خون و ترس را کاست و همراه با خودش برد. شیر طلایی که اسیر پرچم گروه شده بود در جریان باد دوید اما خیلی زود خسته شد و آرام گرفت.

مرغ و خروس‌ها برای چندین دانه چنان بال‌بال می‌زدند که اگر برای پرواز چنین می‌کردند حتما به آرزویشان می‌رسیدند.

"همهٔ قوانین روی هم هیچ ارزشی ندارند، فقط چند کاغذ باطله هستند، اونها به وجود اومدن تا ما رو از لحظات خوش محروم کنند."

گونگال‌ها که فرصتی برای جاخالی دادن و یا فرار نداشتند، به زیبایی رقصیدند، سوختند و خاکستر شدند اما آوازشان نخراشیده بود.

شما آدم‌ها مثل یه تومور سرطانی برای دنیا هستید

هر جایی خدای خودش و دین خودش رو داره

انسان‌ها به علت نقص‌ها و یا ویژگی‌هایی که در وجودشون دارند هر کس بینش خاص خودش رو داره و این تفاوت بینش‌ها باعث شده که هر کدام از آنها تنها ذره‌ای متفاوت از دریای وجود خدا رو حس کنند، یه بخشنده، خدا رو بخشنده می‌بینه، همونطوری که یه آدم بخیل، خدا رو سختگیر می‌شناسه، برای همین ادیان بر اساس اون قطره‌های مختلفی که درک شده از یکدیگر جدا می‌شن و گاهی دشمن هم

اعتماد به دیگران نقطهٔ ضعف هر انسان بزرگ و سخاوتمندی هست، تو وقتی به کسی اعتماد می‌کنی یعنی به اون اجازه می‌دی که به تو ضربه بزنه

بعضی از سختی‌ها باعث پیشرفت آدم می‌شه، بعضی از سختی‌ها باعث نابودی آدم می‌شه و بعضی‌ها هم هیچ تاثیری ندارند،

لبخند پاد تمام زندگی آتوسا بود

پدرم یه حرف زیبا داشت، او می‌گفت به جای اینکه اسیر خاطراتت بشی از آنها درس بگیر، تجربه بیاموز و در زندگی امروز و فردات، اونها رو به کار بگیر

تو گریه کنی من می‌میرم

رایان با خونسردی دستانش را در پشت سرش گره زد و روی سنگی که بر آن نشسته بود خوابید، او به آسمان نگاه کرد. ماه در آن شب بسیار زیبا شده بود، قرصِ قرص بود. رایان به ستاره‌ها هم نگاهی انداخت، ستارگانی که با بی‌حیایی به ماه چشمک می‌زدند، چه چیزی می‌توانست باعث شود که ماه کم‌ترین اهمیتی به آن ستاره‌ها بدهد، آن هم زمانی که خورشید را در پشت کوه‌ها داشت.

با مرگ تو آخرین بازماندهٔ شهر رایان هم خواهد مرد و حتی گروه ماه تیره هم به افسانه‌ها خواهد پیوست، تو و گروهت ذره‌ذره و برای همیشه از خاطر مردم حذف می‌شید، عاقل باش رایان."

دوست داری بمان دوست داری برو من با خیالی که از تو ساخته‌ام، زندگی خواهم کرد.