بریده‌هایی از کتاب کوثر؛ چشمه جاری

عقل و شهوت و غضب و تمامی نعمت‌ها و بلاها، نه خیر است و نه شر؛ خیر و شر اینها در نوع رابطه و شکل برخورد مشخص می‌شود.

آنجا که تو با هدف و محبوب خودت همراهی، دیگر رنج‌ها و عسرت‌ها ضیق نمی‌آورند و بن‌بست‌ها و عجزها یأس و ناامیدی نمی‌آفرینند، که تا توانایی بتاز؛ و آنجا که ناتوانی، او خریدار توست و تو را برمی‌دارد.

منی که توانایی بالقوه و تولید و تکثیر خودم را می‌شناسم، دیگر چرا در تنهایی مأیوس شوم؟ و منی که انگیزه‌ها و عوامل پیروزی را پیش چشم دارم، چرا از زیادی جمعیت دشمن بترسم؟

امام در نهج‌البلاغه می‌فرماید: «لا تَزِیدُنی کثْرَةُ الناسِ حَوْلی عِزَّةً وَ لا تَفَرُّقُهُمَ عَنّی وَحْشَةً وَلَوْ اَسْلَمَنِی النّاسُ جَمِیعاً لَمْ اَکنْ مُتَضَرِّعاً»؛ «اگر تمامی مردم با من و در کنار من باشند، در من عزتی نخواهد آمد و اگر همه از من جدا شوند، باعث وحشتی نخواهد بود.»

آنچه در پیروزی، شکست را شکل می‌دهد و آنچه از شکست، آموزگار پیروزی می‌سازد، همین موضع‌گیری مناسب و برخورد صحیح و کوثر الهی است.

کسی که در پیروزی، به غرور و تجاوز گرفتار می‌شود، شکست خورده؛ و کسی که در شکست، به ضعف‌های خود و قدرت‌های حریف فکر می‌کند و برنامه می‌ریزد، پیروز شده است.

موقعیت شکست می‌تواند آموزگار پیروزی باشد، نقطه‌ضعف‌ها را مشخص نماید و کسری‌ها را نشان دهد و انگیزهٔ مبارزه و نیروی درگیری را تأمین نماید؛ همان‌طور که می‌تواند تسلیم و خودفروشی و توجیه و تمجید را به‌دنبال بیاورد؛ تمجید از قدرت و یا مروت دشمن، و توجیه و تحلیل شکست را.

نقطه‌ضعف‌ها جایگاه فتنه‌هاست و فتنه‌ها در این زمینه‌ها بارور و شکوفا می‌شوند.