بریده‌هایی از کتاب پاییز در راهرو

می‌خواهم نامم را با حروف دیگری بنویسم شاید چاپخانه‌ها اندوهم را منتشر کنند.

اسمت را اگر بر برگ‌ها بنویسم تکثیر می‌شوی و رازِ با تو بودنم فاش خواهد شد.

همه دروغ می‌گویند حتی کبوتران چاهی بغداد شاعران سرزمین حلب و بادهایی که از دوردست می‌آیند. همه دروغ می‌گویند حتی من که دوستت دارم.

می‌گذرد سخت می‌گذرد شب‌های تنهایی. تنهایی سخت می‌گذرد من اما یکی از همین شب‌ها ماه را بغل می‌کنم و صورتم گل می‌اندازد. تو زیبا می‌شوی آنقدرکه زغال نارنج‌ها گر بگیرد.

مادرم پژمرده می‌شود چون آفتاب بعدازظهر و بچه‌ها احساس می‌کنند خورشید که نباشد تکلیف پیاده‌روها را چه کسی روشن می‌کند؟

کدام سنگ قبر اسم مرا در خود می‌پیچد؟ این جمعیت کبود میراث کدام طایفه را زار می‌زند؟ مادرم آرام نگاه می‌کند و زیر لب می‌گوید این مرگ چقدر هیمنه دارد!

من هرگز نمی‌میرم اما غم موریانه‌ای است که چشم‌هایم را خوب می‌شناسد.

حالا چون آفتابی بی‌رمق لای دره‌های خمیده گم شده‌ام. من شهابی به زمین خورده‌ام چه کسی مرا پیدا خواهد کرد؟

حالا تو عاشقم که باشی زیباتر می‌شوم و صدایم از ناودانی نمی‌افتد. اگر دوستم داشته باشی غروب‌ها غمگین نمی‌شوم و کسی چین های صورتم را نخواهد دید.

کبودی لب‌های من از اندوه توست آیا این ابتدای باران نیست؟