بریده‌هایی از کتاب یک روز مانده به عید پاک

«نگه داشتن چیزهای زیبا آسان نیست، مثل نگه داشتن من!»

نوشتم «جوهر سبز با همهٔ جوهرها فرق دارد. من آدم‌ها و چیزهایی را که با همه فرق دارند دوست دارم.»

فکر کردم حوصلهٔ چه کاری را دارم؟ فقط نشستن و تماشای بنفشه‌ها شاید.

از آن به بعد یکی از تکیه‌کلام‌های مارتا شد: شعور به سواد نیست.

«دعا تشکر ماست از پروردگار. به خاطر این همه نعمت. به خاطر این که ما را آفریده.»

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم. گاهی که حواسم پرتِ سکوت خانه می‌شود یا نگاهم به عکسی می‌افتد و فکرم پی خاطره‌ای می‌رود، دست‌هایم به عادت بیست و چند ساله، دو فنجان قهوه درست می‌کنند. خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است.

«من فقط به یک چیز تعصب دارم، تعصب نداشتن!»

این روزها همه خسته‌ایم.

باید حواسم را جمع کنم. گاهی که حواسم پرتِ سکوت خانه می‌شود یا نگاهم به عکسی می‌افتد و فکرم پی خاطره‌ای می‌رود، دست‌هایم به عادت بیست و چند ساله، دو فنجان قهوه درست می‌کنند. خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است.

«نگه داشتن چیزهای زیبا آسان نیست، مثل نگه داشتن من!»

شعور به سواد نیست.

مردها اسم حماقت‌هایشان را می‌گذارند غرور.

با هیچ کس حرفش را نزده بودم. حتی خودم جرئت نمی‌کردم به موضوع فکر کنم.

مردها اسم حماقت‌هایشان را می‌گذارند غرور.

«حیف عمر آدمه ارباب! جای قشنگ بی‌نون و آب به چه درد میخوره، ها؟»

شعور به سواد نیست

پدرم پوزخند می‌زد. «چه مرد پخمه‌ای! شب وقت کارهای بهتره.» و گونهٔ مادرم را نیشگون می‌گرفت و می‌خندید. مادرم انگار سوسکی را از خود براند دست پدرم را پس می‌زد و پدرم بلندتر می‌خندید.

مارتا می‌گفت «فنجان عمر من! اگر بشکند، من هم می‌میرم!»

سعی کردم به حرف‌های پدرم فکر کنم که مدام توی گوشم می‌خواند: مرد است و غرورش. کیفم را که دست گرفتم، یاد حرف مادرم افتادم: مردها اسم حماقت‌هایشان را می‌گذارند غرور.

صبح‌های زود آشپزخانه فقط مال من بود. چای درست می‌کردم، بساط صبحانه را روی میز می‌چیدم و تمام مدت با خودم حرف می‌زدم. گاهی خودم بودم، گاهی آدم‌های دیگر. پدرم، مادرم، معلم‌ها، عمه یا مادربزرگ. آدم‌های صبح‌هایم همان جوری بودند که دوست داشتم باشند.