بریده‌هایی از کتاب یک روز مانده به عید پاک

«نگه داشتن چیزهای زیبا آسان نیست، مثل نگه داشتن من!»

از آن به بعد یکی از تکیه‌کلام‌های مارتا شد: شعور به سواد نیست.

فکر کردم حوصلهٔ چه کاری را دارم؟ فقط نشستن و تماشای بنفشه‌ها شاید.

این روزها همه خسته‌ایم.

باید حواسم را جمع کنم. گاهی که حواسم پرتِ سکوت خانه می‌شود یا نگاهم به عکسی می‌افتد و فکرم پی خاطره‌ای می‌رود، دست‌هایم به عادت بیست و چند ساله، دو فنجان قهوه درست می‌کنند. خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است.

«دعا تشکر ماست از پروردگار. به خاطر این همه نعمت. به خاطر این که ما را آفریده.»

شعور به سواد نیست.

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم. گاهی که حواسم پرتِ سکوت خانه می‌شود یا نگاهم به عکسی می‌افتد و فکرم پی خاطره‌ای می‌رود، دست‌هایم به عادت بیست و چند ساله، دو فنجان قهوه درست می‌کنند. خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است.

مردها اسم حماقت‌هایشان را می‌گذارند غرور.

«من فقط به یک چیز تعصب دارم، تعصب نداشتن!»

«نگه داشتن چیزهای زیبا آسان نیست، مثل نگه داشتن من!»

با هیچ کس حرفش را نزده بودم. حتی خودم جرئت نمی‌کردم به موضوع فکر کنم.

مردها اسم حماقت‌هایشان را می‌گذارند غرور.

«حیف عمر آدمه ارباب! جای قشنگ بی‌نون و آب به چه درد میخوره، ها؟»

شعور به سواد نیست

پدرم پوزخند می‌زد. «چه مرد پخمه‌ای! شب وقت کارهای بهتره.» و گونهٔ مادرم را نیشگون می‌گرفت و می‌خندید. مادرم انگار سوسکی را از خود براند دست پدرم را پس می‌زد و پدرم بلندتر می‌خندید.

مارتا می‌گفت «فنجان عمر من! اگر بشکند، من هم می‌میرم!»