بریده‌هایی از کتاب ساده لوح کردن ما

مدرسه مجبور نبود بچه‌ها را به شکل مستقیم چنان تربیت کند که فکر کنند باید بی‌وقفه مصرف کنند، زیرا کاری حتا بهتر انجام می‌داد: آن‌ها را تشویق می‌کرد که اصلاً فکر نکنند و این باعث شد طعمهٔ آسان دیگری برای اختراع بزرگ عصر مدرن باشند ــ یعنی بازاریابی و تبلیغات.

مدرسه به کودکان آموزش می‌دهد تا کارمند و مصرف‌کننده باشند. شما خودتان را طوری تربیت کنید که رهبر و ماجراجو باشید. مدرسه به کودکان آموزش می‌دهد که به‌طور غیرارادی اطاعت کنند. شما خودتان را طوری تربیت کنید که انتقادی و مستقل فکر کنید.

کودکان‌تان را تشویق کنید که مطالب جدی، مطالب بزرگ‌سالان، تاریخ، ادبیات، فلسفه، موسیقی، هنر، اقتصاد، تاریخ واقعی دین، الاهیات و هر چیز دیگری را مطالعه کنند که معلمان مدرسه به‌خوبی می‌دانند که از آن اجتناب کنند. به فرزندان خود حریم خصوصی بیش‌تری بدهید تا آن‌ها بتوانند بیاموزند که از همراهی خود لذت ببرند، گفت‌وگوهای درونی داشته باشند. به افراد تحصیل‌کرده آموزش داده می‌شود که از تنهایی بترسند. آن‌ها به دنبال ارتباط مستمر از طریق تلویزیون، کامپیوتر، تلفن همراه، فضای مجازی و دوستی‌های سطحی هستند. روابطی که به‌سرعت به دست می‌آیند و خیلی زود رها می‌شوند. فرزندان شما باید زندگی معنادارتری داشته باشند و می‌توانند این کار را انجام دهند.

 آیا ممکن است مدارس ما دقیقاً طوری طراحی شده باشند که مطمئن شوند هیچ کودکی در آن‌ها هرگز بزرگ نخواهد شد؟

قوانین طلاق آسان نیاز به کار روی روابط را از بین برده است. اعتبار آسان نیاز به خودکنترلی مالی را از بین برده است. سرگرمی‌های سطحی نیاز به یادگیری سرگرم‌کردن خود را از بین برده است. پاسخ‌های ساده نیاز به پرسش را از بین برده است. ما به ملتی از کودکان تبدیل شده‌ایم که با خوشحالی قضاوت و ارادهٔ خود را به تشویق‌های سیاسی و تبلیغات تجاری تسلیم می‌کنند که برای بزرگ‌سالان واقعی توهین به شمار می‌رود. ما تلویزیون می‌خریم و بعد چیزهایی را که در تلویزیون می‌بینیم می‌خریم. ما کفش‌های کتانی ۱۵۰ دلاری می‌خریم، چه به آن‌ها نیاز داشته باشیم یا نه، و هنگامی که خیلی زود پاره می‌شوند یک جفت دیگر می‌خریم. ما خودروهای شاسی‌بلند را می‌رانیم و این دروغ را باور می‌کنیم که آن‌ها نوعی بیمهٔ عمر هستند، حتا زمانی که در آن‌ها وارونه می‌شویم.

 آیا ممکن است مدارس ما دقیقاً طوری طراحی شده باشند که مطمئن شوند هیچ کودکی در آن‌ها هرگز بزرگ نخواهد شد؟

 آیا ممکن است مدارس ما دقیقاً طوری طراحی شده باشند که مطمئن شوند هیچ کودکی در آن‌ها هرگز بزرگ نخواهد شد؟