بریده‌هایی از کتاب رازی در کوچه ها

«خوب است كه بروی.» «رفتنم دردی از عبو دوا نمی‌كند.» «درد تو را كه دوا می‌كند.»

عبو با زل زدن حكومت می‌كرد. زبان الكن می‌شد. راه رفتن مختل. خون جمع می‌شد توی صورت. گناه مثل علف خودرو از دلت بيرون می‌زد، بی‌خودی. اعتراف می‌كردی تا از سوزن نگاه در امان بمانی. به تلافی آن خيره‌خيره ديدن‌ها بود كه ماهرخ به چيزی نگاه نمی‌كرد حتی به من.