بریده‌هایی از کتاب بهرام و گل اندام

شمشیر من مثل تیشهٔ فرهاد سنگ را می‌شکافد

بالاخره به یکدیگر رسیدیم.

به صحرا شدم؛ عشق باریده بود. و زمین تَر شده بود. چنان‌که پای مرد به گِل فرو شود، پای من به عشق فرو می‌شد.

به صحرا شدم؛ عشق باریده بود. و زمین تَر شده بود. چنان‌که پای مرد به گِل فرو شود، پای من به عشق فرو می‌شد. ذکر بایزید بسطامی، تذکرۀ‌الاولیاء، عطار نیشابوری

آرزو، عاقبت دل‌به‌دلِ تو می‌دهد و با تو همراه می‌شود، اگر برایش بجنگی.

«از چشمانت می‌توانم عشقت را بخوانم. چشمانت وقتی صدایش می‌کنی برق می‌زنند و فقط می‌توانم بگویم حتماً به عشقت می‌رسی، زیرا دلت دریاست و محبتت اقیانوس.»

این عشق و حکایتش را باید می‌نوشتم، تا همیشه به یاد داشته باشم عشقم را، آرزویم را و همهٔ سختی‌هایی را که در راهش کشیده‌ام. اینکه برای هر آرزویی باید جنگید تا با تو همراه شود، مثل گل‌اندام که با من همراه شد. آرزو، عاقبت دل‌به‌دلِ تو می‌دهد و با تو همراه می‌شود، اگر برایش بجنگی.