بریده‌هایی از کتاب سامسای عاشق

اگر به قدر کافی به کسی فکر کنی، حتم و یقین، دوباره می‌بینیش.

زن با لحن محزونی گفت: «عجیب است، نه؟ دوروبرِ ما همه‌چیز دارد می‌رود روی هوا. ولی هنوز بعضی‌ها نگران یک قفل شکسته‌اند، بعضی‌ها هم این‌قدر وظیفه شناسند که می‌آیند برای تعمیر... ولی شاید درستش همین باشد. شاید همین سروکله‌زدن با خرده‌ریزها، با همین وظیفه شناسی و درستکاری که ما داریم

اگر غذا پیدا نمی‌کرد، اگر نمی‌جنبید، شکم گرسنه‌اش گوشت خودش را مصرف می‌کرد و رشتهٔ حیاتش قطع می‌شد.

اگر به قدر کافی به کسی فکر کنی، حتم و یقین، دوباره می‌بینیش.

همین فکرکردنِ به زن، دلش را گرم کرد.، به همین خاطر دیگر نمی‌خواست ماهی یا گل آفتاب‌گردان باشد، یا هیچ چیز دیگر. از آدمیزادبودن خوشحال بود. مطمئناً راه رفتن روی دو پا و رخت و لباس به تن کردن اسباب زحمت می‌شد. خیلی چیزها هم بود که نمی‌دانست. ولی اگر ماهی یا گل آفتاب‌گردان بود، نه آدمیزاد، هیچ‌وقت چنین احساسی را تجربه نمی‌کرد. حسش این بود.

لابد اتاق یک وقتی، اتاق‌خوابی معمولی بوده. ولی الان، هیچ علامت حیاتی در آن نبود. تنها چیزی که مانده بود تختِ او، آن وسط بود. رختخواب هم نداشت. نه ملافه، نه روتختی، نه بالش. فقط یک تشک از عهد بوق.

بدنش در برابر هر حرکتی مقاومت می‌کرد. ولی کوتاه نیامد، قوایش را جمع کرد تا عاقبت توانست بنشیند.

از لای در سرک کشید و بیرون را نگاه کرد. توی راهرو کسی نبود. به ساکتیِ اعماقِ اقیانوس.

تخم‌مرغ‌های سفتِ آب‌پز را قورت داد که یادش رفت پوست‌شان را بکند، مشت‌مشت سیب‌زمینیِ له‌شدهٔ هنوز گرم را قورت داد، خیارشورها را با انگشت‌هایش درآورد و خورد.

بی‌مزه یا خوش‌مزه، تند و تیز یا ترش ـ همه براش مثل هم بود.

هرکه زنگ را فشار می‌داد حکماً عجول‌ترین و خیره‌سرترین آدم بود.

این زنِ جوان، پدر و چندتا برادر داشت. یک خاندانِ قفل‌ساز.

قلبِ سامسا پایین ریخت. خونِ داغ تازه توی رگ‌هاش جاری شد.

اما حینِ پایین‌رفتن از راه‌پله، در سر سامسا چه می‌گذشت؟ ماهی و گل آفتاب‌گردان! فکر کرد اگر به ماهی یا گل آفتاب‌گردان تبدیل شده بودم، می‌توانستم عمرم را در آرامش سپری کنم، بدون اینکه این‌طور روی پله‌ها تقلا کنم.

تلوتلوخوران رفت سمت در، پنجه‌کش به دیوار. عزیمتش ساعت‌ها طول کشید و البته راهی جز درد برای اندازه‌گیریِ وقت نداشت. حرکاتش ناشیانه بود، با قدم‌های حلزونی. نمی‌توانست بی‌اینکه به چیزی تکیه کند جلو برود. در خیابان، امیدش این بود مردم به چشم معلول نگاهش کنند.

ستونی سیاه از پشه توی سرش به چرخ افتاد. ستونْ ضخیم‌تر و حجیم‌تر می‌شد و به سمتِ قسمتِ نرم مغزش که حرکت می‌کرد، یکسر صدای وزوز بود. سامسا تصمیم گرفت فکر کردن را تمام کند. در این موقع فکرکردن به هر چیزی فقط باری طاقت‌فرسا بود.

ولی شاید درستش همین باشد. شاید همین سروکله‌زدن با خرده‌ریزها، با همین وظیفه شناسی و درستکاری که ما داریم، حالا که دنیا دارد سروتهش هم می‌آید، عقل‌مان را سر جایش نگه داشته.»