بریده‌هایی از کتاب دزیره (جلد دوم)

مهم نیست آدم چه کسی باشد، مهم این است که چه‌طور رفتار کند.

«فکر می‌کنم در این اتاق فقط دست‌های ایشان است که آلوده نیست.» ــ طبیعتاً همین‌طور است. چون ایشان در تمام این سال‌ها مشغول باغ سبزیجات‌شان بوده‌اند و مرتب دست‌های‌شان را شسته‌اند! گفتم: «آن‌ها که سکوت کردند...» ــ بله... آن‌ها که سکوت کردند راه را برای دیکتاتورها باز کردند.

«اطراف ناپل بسیار زیباست...»

دزیرهٔ جوان در باغ مالمزون مُرد و ژان باپتیست در جنگ لایپزیگ... حالا این دو غریبه چگونه می‌توانند دوباره در کنار هم زندگی کنند؟

ز آن شبی که در بیمارستان بودیم و من شاهد ضعف کنت بودم با هم صمیمی‌تر شده‌ایم. یک‌جورهایی این‌گونه اتفاق‌ها آدم‌ها را به‌هم نزدیک‌تر می‌کند.

ــ ما دوستی‌مان را به کسی تحمیل نمی‌کنیم.

بمان، دزیره، تحت هر شرایطی! آب رودخانه با صدایی موسیقی‌وار زیر پاهای‌مان جریان داشت: «حتی اگر شاه بشوی؟» ــ بله عزیزم، حتی اگر شاه بشوم.

ــ دخترم، شما تمام حقایق را نمی‌دانید...

گفتم: «آن‌ها که سکوت کردند...» ــ بله... آن‌ها که سکوت کردند راه را برای دیکتاتورها باز کردند.

دزیرهٔ جوان در باغ مالمزون مُرد و ژان باپتیست در جنگ لایپزیگ... حالا این دو غریبه چگونه می‌توانند دوباره در کنار هم زندگی کنند؟

پاپا، قول می‌دهم هرگز کاری نکنم که مایهٔ سرافکندگی‌ات بشوم...