بریده‌هایی از کتاب در آن تابستان که گریستم

در دنیا چه کسی هستم وقتی تو مرا از یادت برده‌ای.

منجوق و دکمه نداری دمِ دست، ولش کن، من چشم نمی‌خوام، نخ رنگی نداری ولش کن، من ناخن نمی‌خوام من تن نمی‌خوام من نمی‌خوام بدن نمی‌خوام وقتی تو هستی تن می‌خوام برای چی وقتی تو نیستی بدن می‌خوام چی‌کار.

اون‌وخ رودخونه داشت می‌نالید توی دلش: تا کی بنالم، تا کی بگردم، تا کی در به در... از کوه و کمر بگذرم بیفتم توی گودی با یک عالمه کف‌هایی که عین حباب می‌ترکن ترق ترق! بعداً تابستون و زمستون، نه برگی، نه باری، نه ثمری بعدم دریا منو می‌بلعه، هیچی به هیچی.

مُلکِ سلیمان در رگ‌های من است اگر می‌آیی در خونم پا بِنِه اگر می‌خواهی قلبم را بپذیر.

ای شوکت افسانه‌ای کوتاه که باز می‌ماند از من در دنیا در مسیر این رهگذران.

دل مسکین مرا به وسوسه‌ای بی نظم وامَنِه بی هلاکت آن دلبر آن صنم تابیده‌مو.