بریده‌هایی از کتاب گاوخونی

آدمی که پدرش می‌میرد، برای دیگران اهمیّتی پیدا می‌کند. تا پدرم نمُرده بود، حتّا دخترعمّه‌ام داخلِ آدم حسابم نمی‌کرد.

راستی هر کسی آرزویی داشت و پس من هم آرزویی داشتم و از خودم پرسیدم آرزوی من چی بود و به خودم گفتم آرزوی من این بود که پدرم آرزوی من این بود که پدرم آرزوی من این بود که پدرم می‌مُرد. و حالا که مُرده بود، هیچ آرزویی نداشتم.

رودخونه‌ی ویسلا که از ورشو رد می‌شه. اون ‌قدر پُرآبه که روش کشتی‌سواری هم می‌کنند. می‌ریزه به دریا. اونجا همه‌ی رودخونه‌ها می‌ریزند به دریا. من گفتم ما هم یه رودخونه داریم که می‌ریزه تو باتلاق.

این روزها خوزستانی‌ها در اصفهان زیاد بودند. و حالا که اینجا بودند، به جای این که در شهرِ خودشان و سرِ خانه و زندگیِ خودشان باشند، قایقشان را هم، به جای این که روی کارونِ خودشان بیندازند، روی زاینده‌رود می‌انداختند.

آدمی که پدرش می‌میرد، برای دیگران اهمیّتی پیدا می‌کند. تا پدرم نمُرده بود، حتّا دخترعمّه‌ام داخلِ آدم حسابم نمی‌کرد.

می‌گفت اگر همسایه‌ها یا یکی از مشتری‌هات تو را به این حال ببینند، چه می‌شود؟ بی‌چاره از دستِ این مشتری‌های خیالی بود که دق کرد و مُرد.

«گاوخونی آنجاست/ با راهیانِ آب/ آبستن و پریشان.»

دخترعمّه‌ام به من رساند که هر کاری می‌خواهم بکنم بکنم، چون خواستگاری دارد که پدر و مادرش هم موافق ‌اند و می‌خواهند بدهندش به او. این سیاست را اغلبِ دخترهایی که می‌خواهند شوهر کنند به کار می‌برند ــ این را می‌دانم.

یک قیمتی می‌گفتم. قیمتِ بالایی می‌گفتم. چون که می‌دانستم این ‌طور می‌خواست. آن‌ وقت، او قیمتِ پایینی می‌گفت. من تعجّب می‌کردم. چون که می‌دانستم این ‌طور می‌خواست.

این‌پا و آن‌پا می‌کردم تا تکان بخورد و تکانم بدهد. و تکان که می‌خوردم، قایق و رودخانه و درخت‌های آن‌طرفِ رودخانه هم تکان می‌خورد.

فقط صدای آوازِ زنی توی گوشم بود ــ صدای آوازِ غریبی از دور.

‫  ‫گاوخونی ‫یک داستان ‫نویسنده: جعفر مدرس صادقی ‫نشر مرکز

فرّاش‌های دبیرستان همان فرّاش‌های قدیمی بودند. امّا من را یادشان نمی‌آمد و راهم نمی‌دادند تو. منی که چندین سال هر روز به ‌زور توی این خراب‌شده نگهم می‌داشتند، حالا نمی‌توانستم یک دقیقه بروم توش.