بریده‌هایی از کتاب من بر می گردم

از زن‌های قوی، از آن‌هایی که اجازه نمی‌دهند مردان به هر طریقی زندگیشان را به بازی بگیرند، خوشم می‌آید.

یقین دارم کسی که این‌گونه محب آل علی‌ست می‌تواند سنگ صبور باشد و محرم راز.

عشق باید راه پرواز باشد نه مسیر زمین‌گیر شدن

هیچ‌وقت آخرتت را به عیش دنیا نفروش

می‌گفت دو چیز در دنیا می‌تواند آدم را از پا درآورد، یکی خاطره و یکی راز.

«کار خودت را کوچک ندان! در دوره‌ای که مردم از اسلام واقعی دور شده‌اند، گاهی فقط زبان هنر می‌تواند ارزش این گوهر را به نمایش بگذارد.

همیشه طلوع خورشید بعد از تاریک‌ترین نقطه شب اتفاق می‌افتد.

«اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ.»

«از این تعریف‌های افسانه‌ای بی‌سروته که نامش عشق است، دست بردار دخترم! عشق در نظر تو چیست؟ بندی در پا؟ اگر این‌گونه فکر می‌کنی باید بگویم که تو فرصت عاشقی را از دست داده‌ای، عشق باید به تو فرصت پرواز بدهد. دردهای مزمن و همیشگی، زخم‌های عمیق و باز نامش عشق نیست. عشق موهبت پروردگار است، اشتیاقی که خدا به بندگانش داده تا راه آسمان را به آن‌ها نشان دهد، لذت عشق حقیقی را. گاهی گذشتن و رفتن برای رسیدن به معشوق حقیقی، اثبات عاشقی‌ست.»

- کاش نمی‌آمدم، کاش همان‌جا می‌ماندم! نام امام را بردید و دلم برایشان تنگ شد.

ما جز خانه اهل‌بیت جایی برای رفتن نداریم.

انتخاب‌ها سرنوشت آدم را می‌سازند و امان از انتخاب‌های سخت، آنجا که احساس می‌کنی مانده‌ای بین دوراهی و ماندن در دوراهی وقتی سخت می‌شود که بین خودت و خودت باید یکی را انتخاب کنی؛ یا خود عزیز دنیایی‌ات را، یا خود عزیز اخروی‌ات را. دوراهی‌ها تنها جایی‌ست که آدم‌ها نشان می‌دهند شبیه حرف‌هایشان هستند یا نه.

دوری گاهی دوای درد است دخترم

«عقیده آدمی باد نیست که یک‌روز باشد و یک‌روز نه.»

دخترم! عشق، ایمان و مرگ سه اتفاقی‌ست که انسان به‌تنهایی تجربه‌اش می‌کند.

«عقیده آدمی باد نیست که یک‌روز باشد و یک‌روز نه.»

«دخترکم! عشق تو از اول هم رنگی از حقیقت نداشت. به حکم غریزه پدید آمده بود. عشق باید راه پرواز باشد نه مسیر زمین‌گیر شدن.»

آغازهای پشت هر پایان، درست همان اندازه که بدیهی‌اند، شگفت‌آورند. بدیهی‌اند چون عالم، هیچ‌وقت سکون ندارد؛ می‌رود و می‌گذرد، چه بخواهیم چه نه. اما شگفت‌آورند چون ما در وجود خود منِ دیگری را می‌بینیم، یک منِ جدید.

زمان یک خط نیست، زمان یک کره است که نه آغازی دارد و نه انجامی؛ هرجایی که بایستی می‌تواند هم آغاز باشد هم پایان...

زندگی فرصتی کوتاه در اختیار انسان‌ها می‌گذارد. فرصتی کوتاه که آدم‌ها آن را طولانی‌تر از آنچه که هست می‌بینند. شاید به‌خاطر همین، تصمیم‌های نادرست می‌گیرند.

بدترین شکنجه در دنیا این است که عزیزت کنارت جان بدهد و تو فکر کنی مقصر مرگش هستی.

ماه بانوی من! تمام آدم‌های دنیا حق این را دارند که گاهی در زندگیشان خسته شوند، حق دارند که سردرگم باشند، راهشان را گم یا فراموش کنند، ناامید شوند و در رخوت دست‌وپا بزنند. حتی حق دارند سرد و بی‌روح باشند. عیبش چیست؟ من یقین دارم تو مدتی کوتاه در این حال باقی می‌مانی اما خیلی زود متوجه می‌شوی بالاتر از زندگی هیچ معجزه‌ای وجود ندارد و دوباره جان می‌گیری. زبیده! همیشه طلوع خورشید بعد از تاریک‌ترین نقطه شب اتفاق می‌افتد

«ایمان از ترس قوی‌تر است

- امام پیغام فرستاده بود خود می‌خواهد برای انجام مراسم دفن بیاید...

دو چیز در دنیا می‌تواند آدم را از پا درآورد، یکی خاطره و یکی راز

عشق باید به تو فرصت پرواز بدهد. دردهای مزمن و همیشگی، زخم‌های عمیق و باز نامش عشق نیست. عشق موهبت پروردگار است، اشتیاقی که خدا به بندگانش داده تا راه آسمان را به آن‌ها نشان دهد، لذت عشق حقیقی را.

عشق، ایمان و مرگ سه اتفاقی‌ست که انسان به‌تنهایی تجربه‌اش می‌کند.

تو باید ببینی میان این قوم، برای دفاع از باورت، برای ایستادن پای عقیده‌ات حاضری از چه بگذری. گاهی خدا بندگان مقربش را با عزیزترین دارایی‌اش امتحان می‌کند. تو عزیزترین دارایی‌ات چیست؟

«خیلی‌ها گمان می‌کنند جنس زن ضعیف است اما از نظر من زن‌ها می‌توانند سرنوشت آدم‌های زیادی را تغییر دهند. زبیده! زن‌ها، این موجودات ظریف که دلشان به نازکی یک تنگ بلوری‌ست، می‌توانند چون فولاد قوی باشند و قوی بودن را به دیگران ببخشند.

همیشه طلوع خورشید بعد از تاریک‌ترین نقطه شب اتفاق می‌افتد.