بریده‌هایی از کتاب حکمت اینیاگرام

تعالیم معنوی و روانی پیشین بیان داشته‌اند که شخصیت ما به منظور جبران کمبودها در خصوص رشد و تکامل ما شکل گرفته است. شخصیت ما شبیه یک قالب گچی است که از دست و پای شکسته ما محافظت می‌کند. هر چقدر که صدمات اساسی شدیدتر باشد، قالب گچ نیز محکمتر است. البته قالب گچ لازم است به‌طوری‌که دست و پا بتواند بهبود یابد و کارکرد کامل خود را باز جوید. اما اگر دست و پای خود را هرگز از قالب گچ در نیاوریم، آن قالب کاربرد دست و پا را بسیار محدود می‌کند و رشد و تکامل بیشتر را غیر ممکن می‌سازد. بعضی از مردم از رشد شخصیت که معادل همان قالب گچی است که کل بدن را در برگرفته است، خسته و درمانده شده‌اند

یک دلیل قطعی که ما با خودمان صحبت می‌کنیم این است که بدانیم در آینده چکار باید کرد. با خودمان صحبت می‌کنیم تا موقعیت خود را ارزیابی کنیم واکنش خود را نسبت به وقایع آینده مرور کنیم، یا حوادث گذشته را بازنگری کنیم. اما با آن مقدار توجهی که صرف این گفتگوی درونی می‌شود، دیگر نمی‌توانیم ندای خِرَد درون خودمان را بشنویم. شخصیت این نداها را در خودش خفه می‌کند. تقریباً مثل این می‌ماند که مانند دیوانه‌ها در اطراف به‌دنبال کلید منزل خود می‌گردیم و ناگهان متوجه می‌شویم که کلید در جیب‌مان است.

به‌عنوان اولین تمرین در دفترچهٔ ثبت روزانه، به شما توصیه می‌کنیم که سرگذشت یا زندگی‌نامهٔ خود را بنویسید. از زبان سوم شخص مفرد درباره خودتان بنویسید، یعنی اینکه به‌جای ضمیر «من» از ضمیر «او» استفاده کنید. قصهٔ زندگی خود را نقل کنید، از سال‌های اولیهٔ زندگی‌تان (یا آنچه که از تاریخچهٔ خانوادگی خود می‌دانید) تا زمان حال، گویی‌که شخص دیگری را توصیف می‌کنید. ممکن است بخواهید یک صفحه از دفترچهٔ ثبت روزانه را به یک دههٔ عمر اختصاص دهید،

ذهن ناخودآگاه در کوتاه‌مدت نقش محافظت‌کننده در بلندمدت نقش محدودکننده دارد. به‌سان یک قالب‌بندی گچی که در کوتاه‌مدت برای ترمیم استخوان شکسته ضروری است و در بلندمدت باعث اختلال در عملکرد فرد و محدود ساختن او می‌شود.

اصل مسلمی که اینیاگرام به ما می‌فهماند این حقیقت است که ماهیت یا ذات ما بسیار فراتر از شخصیت‌مان است. شخصیت ما چیزی بیش از بخش روزمره و شرطی شدهٔ گستردهٔ بسیار وسیعی از توانایی‌های بالقوهٔ ما نیست. در وراء محدودیت‌های شخصیت‌مان هرکدام از ما به‌عنوان عنصری بیکران و کاملاً ناشناخته متعلق به جهان هستی یا وجود، ادامه حیات می‌دهیم؛ که این ماهیت یا ذات نامیده می‌شود.

به‌یاد داشته باشیم که اینیاگرام ما را در یک جعبه قرار نمی‌دهد (محدود نمی‌کند)، بلکه آن جعبه‌ای را که از قبل ما را محصور کرده مشخص می‌سازد و راه خروج از آن را به ما نشان می‌دهد.

بدون معنویت، روان‌شناسی نمی‌تواند ما را به‌طور واقعی رها سازد یا به سوی حقایق محض درباره خویشتن خود سوق دهد، همچنین بدون روان‌شناسی، معنویت ما را در ورطه بزرگ‌منشی بیمارگونه، هذیان و تلاش جهت فرار از واقعیت می‌افکند. اینیاگرام نه روان‌شناسی خشک و بی‌روح است و نه عرفان شهودی است، بلکه ابزاری جهت تغییر و دگرگونی است که عینیت و بینش روان‌شناسی را به‌عنوان محل ورود به معنویت جهانی و بنیادین مورد استفاده قرار می‌دهد. با این توصیف، اینیاگرام در معنای تحت اللفظی «پل بین روان‌شناسی و معنویت است».