بریده‌هایی از کتاب کنت دومونت کریستو (جلد دوم)

در تمام سرزمین‌های دنیا مردم مبارزه می‌کنند، امّا فقط فرانسوی‌ها هستند که مبارزه را هم با خنده انجام می‌دهند.

زن مقدّس است و زنی که دوستش دارم قدّیس است.

سه احساس دارم که انسان با وجود آنها کسل نمی‌شود: اندوه، عشق، و سپاسگزاری.

«جوانی گلی است که میوه‌اش عشق است... خوشبخت باغبانی که میوه را زمانی بچیند که رسیدن تدریجی آن را دیده باشد.»

برای هر دردی دو درمان وجود دارد: زمان و سکوت.

من به شما این حرف را هرچند خشن است می‌گویم: برادر، شما خودتان را قربانی غرور می‌کنید. اگر شما برتر از دیگران هستید، برتر از شما خداوند هست. مونت کریستو با لحنی چنان عمیق که ویلفور را بی‌اراده به لرزه افکند گفت: خداوند از همه برتر است آقا. غرور من برای انسان‌هاست، این مارهایی که همیشه آمادگی دارند علیه کسانی که سرشان از آنها بالاتر است و آنها را با پا لگدمال نمی‌کنند، راست شوند. غرورم را در برابر خداوندی که مرا از نیستی بیرون کشیده است تا به آنچه امروز هستم تبدیلم کند، وامی‌گذارم.

امّا نفوذ کردن در روح این مرد، خصوصآ هنگامی که او پرده‌ای از لبخند به روی آن می‌کشید، کار مشکلی بود.

پاره شدن یک رگ در نیم‌کره مغز، همه این ادّعاها را نابود کرده است، نه در یک روز، نه در یک ساعت، بلکه در یک ثانیه. روز پیش آقای نوارسیه، ژاکوبن سابق، سناتور پیشین به گیوتین می‌خندید، توپ را مسخره می‌کرد، خنجر را به هیچ می‌شمرد؛ آقای نوارسیه که انقلاب را به بازی می‌گرفت، آقای نوارسیه که فرانسه برایش فقط یک صفحه وسیع شطرنج بود که در آن پیاده، رخ، اسب و وزیر می‌بایست نابود و شاه مات شود، آقای نوارسیه‌ای که چنین خطرناک بود، روز بعد به «این آقای نوارسیه بینوا» پیرمرد بی‌حرکتی تبدیل یافت که به اراده ضعیف‌ترین فرد خانه، یعنی نوه او والانتین واگذار شده است. جسدی است بی‌زبان و منجمد که زنده نیست مگر برای زمان دادن به بهانه‌ای که او را بدون حرکت به تجزیه کامل برساند.

شاید گفته من به نظر شما آقایان سوسیالیست، اصلاح‌طلب و بشردوست عجیب بیاید. امّا من هرگز کاری به هم نوعانم ندارم. هرگز نمی‌کوشم از جامعه‌ای که مرا محافظت نمی‌کند، و حتّی بهتر است بگویم به من کاری ندارد مگر زمانی که بخواهد زیانی به من برساند، حمایت کنم.

نجات یک انسان از مهلکه، مانع عذاب یک پدر شدن، احساس مادری را مراعات کردن، عملی نیکوکارانه به حساب نمی‌آید، بلکه کاری است انسانی.»

مگر شما هوایی را که تنفّس می‌کنید و بدون آن زنده نخواهید ماند، می‌بینید؟

انسان کامل نمی‌شود مگر زمانی که بتواند مانند خداوند بیافریند و نابود کند. فعلا نابود کردن را یاد گرفته است، پس نیمی از راه را رفته است.

افسوس که در این دنیا نمی‌توان به سعادت کامل رسید.

پس این دارو در واقع سمّی خطرناک است؟ اوّل این مسأله را قبول کنیم که سمّ وجود ندارد، زیرا در پزشکی سم‌های بسیار شدیدی را به عنوان دارو به کار می‌برند و با طریقی که به کار می‌رود دارویی شفابخش است.

کسی خوب می‌خندد که آخر بخندد.»

برای هر دردی دو درمان وجود دارد: زمان و سکوت.

عیب نقّاشی‌های جدید این است که هنوز فرصت نیافته‌اند قدیمی شوند.

هیچکس از آینده خبر ندارد. انسان تصمیم می‌گیرد، ولی اختیار دست خداوند است.

«فقط زن‌ها هستند که به پنهان کاری قادرند.»

«از من نفرت دارند، زیرا از من می‌ترسند.»

کسانی که در گهواره ارغوانی متولّد شده و هرگز آرزوی چیزی را نکرده‌اند، نمی‌دانند که سعادت زندگی چیست. همان طور که کسانی که حیاتشان را در یک کشتی توفان‌زده به خطر نینداخته‌اند، قدر یک آسمان صاف را نمی‌دانند.

آقای عزیز، هیچکس از آینده خبر ندارد. انسان تصمیم می‌گیرد، ولی اختیار دست خداوند است.

اختراعات انسانی از ترکیب به تجزیه می‌رود و ساده همیشه کامل‌ترین است.

من می‌گویم که شما اگر چشمتان را به روی تشکیلات اجتماعی ملّت‌ها خیره کنید، فقط نیروی ماشین را می‌بینید، نه کارگر ماهری که آن را به کار می‌اندازد. می‌گویم که شما در اطرافتان فقط صاحب مقام‌هایی را می‌شناسید که یک شاه یا یک وزیر انتصاب آنها را امضاء کرده است، و انسان‌هایی که خداوند بر فراز این صاحبان مقام، وزیران و شاهان قرار داده و مأموریتی به آنها محوّل کرده است، از دید کوتاه شما به دور می‌مانند. این خاصیت ضعف انسانی است با اعضای ناتوان و ناقص.

من می‌خواهم که مشیت الهی باشم، زیرا آنچه را من زیباترین، بزرگترین و عالی‌ترین می‌دانم، پاداش دادن و مجازات کردن است.»

من می‌خواهم که مشیت الهی باشم، زیرا آنچه را من زیباترین، بزرگترین و عالی‌ترین می‌دانم، پاداش دادن و مجازات کردن است.»

به غیر از مرگ و جنون مسائل دیگری هم وجود دارد که باید از آن واهمه داشت. مثلا سکته ناقص، این صاعقه‌ای که بر انسان فرود می‌آید، بی‌آنکه او را نابود کند، و از آن پس همه چیز به پایان می‌رسد. انسان همان انسان است، و در عین حال همان نیست.

کسانی که در گهواره ارغوانی متولّد شده و هرگز آرزوی چیزی را نکرده‌اند، نمی‌دانند که سعادت زندگی چیست. همان طور که کسانی که حیاتشان را در یک کشتی توفان‌زده به خطر نینداخته‌اند، قدر یک آسمان صاف را نمی‌دانند.

اگر پرتوقّع شوید، همه چیز را از دست می‌دهید.

انسان کامل نمی‌شود مگر زمانی که بتواند مانند خداوند بیافریند و نابود کند. فعلا نابود کردن را یاد گرفته است، پس نیمی از راه را رفته است.