بریده‌هایی از کتاب روان درمانی معطوف به انتقال برای اختلال شخصیت مرزی (راهنمای بالینی)

مکانیسم‌های دفاعی فرافکن می‌کوشند فرد را از عاطفهٔ منفی خلاص کنند به‌طوری که آن را دارای منشأ بیرونی تصور نماید.

ملانی کلاین (۱۹۴۶) این دنیای درونی دو نیم‌شده را موضع پارانوئید- اسکیزوئید می‌نامید که مشخصهٔ آن بازنمودهای درونی کاملاً خوب و کاملاً بد است.

ملانی کلاین (۱۹۴۶) این دنیای درونی دو نیم‌شده را موضع پارانوئید- اسکیزوئید می‌نامید که مشخصهٔ آن بازنمودهای درونی کاملاً خوب و کاملاً بد است. ویژگی اسکیزوئید این موضع از ماهیت دونیم شدهٔ آن برمی‌آید. کیفیت پارانوئید حاصل گرایش فرد به فرافکنی ابژه آزاررسان بد به ابژه‌های بیرونی و در نتیجه هراس از پرخاش از سوی بیرون است.

در سیر رشد طبیعی، افراد از موضع اسکیزوئید- پارانوئید دونیم شده عبور می‌کنند و به ساختار یکپارچه و ظریف‌تر روانی می‌رسند که در آن فرد وجود عواطف پرخاشگرانه و محبت‌آمیز در خود و دیگران را می‌پذیرد و حوزهٔ قطب‌های افراطی را پشت سر می‌نهد

هدف TFP کمک به بیمار است برای عبور از موضع پارانوئید- اسکیزوئید به سمت موضع افسردگی و سپس حل و فصل مسایل موضع افسردگی و دست‌یابی به یک توازن روانی متعادل.

تعامل یک مراقب خیرخواه، همدل و دلسوز با کودک به رشد خودتنظیمی و غلبهٔ عواطف مثبت بر منفی و شروع وجدان و تعاملات نرم فزاینده با همسالان منجر می‌شود.

نمای بزرگسالی سازمان شخصیتی مرزی همراه با پراکندگی هویت، غلبهٔ عاطفی منفی، خودتنظیمی ضعیف و روابط مختل با دیگران است.

دفاع‌های ابتدایی حول و حوش دونیم‌سازی یعنی جداسازی بنیادین عاطفهٔ خوب و بد و ابژهٔ خوب و بد سازمان می‌یابند. این مکانیسم‌های دفاعی تلاشی برای محافظت از بخش آرمانی شدهٔ روان فرد یا دنیای درونی او در برابر بخش پرخاشگرانه محسوب می‌شوند

دونیم‌سازی یا تجزیهٔ ابتدایی می‌تواند به صورت همانندسازی فرافکنانه خود را نشان دهد یعنی گرایش ناخودآگاه برای القای حالات عاطفی در دیگری که تحمل آن برای خودِ فرد دشوار است

همانندسازی فرافکنانه ارتباط نزدیکی با دفاع کنترل همه‌توان دارد (کرنبرگ ۱۹۹۵).

آرمانی‌سازی ابتدایی، (بی‌ارزش‌نمایی) و انکار، مکانیسم‌های دفاعی ابتدایی دیگری هستند که مکمل یا تقویت‌کنندهٔ دونیم‌سازی، همانندسازی فرافکنانه و کنترل همه‌توان محسوب می‌شوند.

از آن جا که تحلیل عامل مؤثرترین رویکرد آماری برای شناسایی زیرگروه‌های مرتبط بالینی افراد نیست ما از یک روش پیچیدهٔ آماری به نام مدل‌سازی مخلوط محدود (Finite mixture modeling) استفاده کرده‌ایم.

بیماران مرزی فاقد حس ثابتی از خود برای هدایت آنها به شکلی آرام و مؤثر در موقعیت‌های بین فردی مختلف هستند (کرنبرگ ۱۹۷۵).

افراد دچار اختلال شخصیت مرزی به‌طور گزینشی اطلاعات منفی را به یاد می‌آورند

نقش TFP با اهداف بلندپروازانه درمان شروع می‌شود. TFP حول هدف تغییر سازمان شخصیت بیمار پی‌ریزی شده است.

در درمان به دنبال فعال شدن انتقال و سپس تبیین روابط ابژه درونی هستیم که ساختار منش را تشکیل می‌دهد و زیربنای کنش‌نمایی محسوب می‌شود.

آنچه که اهمیت دارد توانایی درمانگر برای پذیرش و نگه‌داشت شدت عواطف بیمار بدون کناره‌گیری یا جبران دفاعی است.

برخلاف فرض شایع مبنی بر این که ابتدا درمانگر باید رابطهٔ خوبی با بیمار بسازد، اتحاد درمانی با بیماران مرزی پیامد درمان است نه پیش‌شرط آن.

در بسیاری از موارد مشاهده کرده‌ایم کنش‌نمایی بیمار ظرف ۶ ماه نخست درمان تحت کنترل درمی‌آید و استفاده از مکانیسم‌های دفاعی ابتدایی در سال دوم درمان به میزان چشمگیری کاهش می‌یابد.

هدف روان‌درمانی معطوف به انتقال (TFP) تحکیم هویت است (یکپارچه‌سازی روابط اُبژهٔ درونی شدهٔ آزارگر و آرمانی‌شدهٔ جدا شده

درمانگری که با بیمار مرزی کار می‌کند اغلب از همان جلسه نخست از جوی کلافه‌کننده، مشکل‌ساز، سردرگم‌کننده و ناکام‌کننده آگاه می‌شود. این تجربه می‌تواند کاملاً ناراحت‌کننده باشد به‌خصوص از آن جهت که بیمار اغلب حس فوریت را منتقل می‌کند

پذیرش سردرگمی از سوی درمانگر شکل اولیه همدلی محسوب می‌شود.

حالت احساسی درونی درمانگر اغلب نشانه‌ای مبنی بر وجود بازنمودهای اُبژهٔ فعال‌شده در درون او به وسیلهٔ بیمار است.

درمانگر می‌تواند از استعاره‌ای که از زبان خودِ بیمار استخراج شده باشد به‌عنوان یک روش غنی هیجانی، موجز و روشن برای صحبت در مورد تصاویر پیچیدهٔ خود و ابژه استفاده کند.

هرچند مشخصه روان فرد مرزی ساختار چندپاره‌ای است که از لحاظ نظری از تعداد بی‌شماری دوتایی‌های روابط اُبژه ساخته شده است، در عمل درمی‌یابیم که هر بیمار عموماً تعداد مشخصی دوتایی‌های غالب دارد.

انتقال براساس اینکه کدام رابطهٔ درونی‌شده در لحظه دوباره تجربه می‌شود و کدام نقش درون رابطه به صورت ناخودآگاه به بیمار و کدام نقش به درمانگر تخصیص می‌یابد می‌تواند به‌سرعت تغییر کند.

تعارض‌هایی که خارج از هشیاری نگه داشته می‌شوند به دو صورت تجربه می‌شوند: ۱. رفتارها از طریق کنش‌نمایی یا ۲. علایم جسمی در جسمانی سازی.

نیاز به کنترل همه‌توان در بیماران خودشیفته معمولاً مانع تداعی آزاد می‌شود و دسترسی به محتویات خیال‌پردازی را کاهش می‌دهد.