بریده‌هایی از کتاب فارسی عمومی

بکوشیم تا رنج‌ها کم کنیم دل غمگنان شاد و خرّم کنیم که گیتی نماند و نماند به کس بی آزاری و داد جوییم و بس

بر و بازوی شیر و خورشید روی دل پهلوان، دست شمشیرجوی سپیدش مژه دیدگان قیرگون چو بسّد لب و رخ به کردار خون جز از موی بر وی نکوهش نبود بدی دیگری را پژوهش نبود سام به دیدن فرزند بسیار شادمان گشت و از او دل‌جویی کرد و با وی پیمان بست که هر آرزویی داشته باشد، آن را برآورده سازد. پس تنش را به جامهٔ خسروانی و قبای

کسوف دل سجّاده‌ام کجاست؟ می‌خواهم از همیشهٔ این اضطراب برخیزم این دل گرفتگی مداوم شاید، تأثیر دل سایهٔ من است، که این‌سان گستاخ و سنگوار بین خدا و دلم ایستاده‌ام. سجّاده‌ام کجاست؟

اگر درآیی، در باز است؛ و اگر نیایی، حق بی‌نیاز است. خدا را نه به عرش حاجت است نه کرسی، قصّه تمام است؛ دیگر چه پرسی؟

غزل قالب مشهور شعر غنایی است و بهترین غزلیات از آنِ استاد سخن، سعدی شیرازی (تولد حدود ۶۰۵. فوت ۶۹۱ یا ۶۹۵) است. غزل سعدی عاشقانه است. در نگرش سعدی، عشق از مخلوق آغاز می‌شود امّا سرانجام به خالق می‌رسد. به دلیل همین آمیختگی وجود سعدی با عشق، احساساتش در نهایت لطافت است. حسن ترکیب، اعتدال در صنعت‌پردازی، شیرینی زبان، مفاهیم و مضامین نو، سهل و ممتنع از ویژگی غزلیات اوست.

یکی چهل سال آموخت، چراغی نیفروخت؛ دیگری سخنی گفت و دل خلقی بسوخت.

ظلم اگر بسیار بود به سر آید؛ ظالم اگرچه جبّار بود در سر آید.

عشق را با کفر و با ایمان چه کار عاشقان را لحظه‌ای با جان چه کار عاشق آتش بر همه خرمن زند ارّه بر فرقش نهند او تن زند