بریده‌هایی از کتاب در دل طوفان

یا شجاع باش یا وانمود کن شجاعی. جفتش یکیه.

عشق در بهترین روزهای زندگی شبیه رؤیاست؛ در بدترین روزها مایهٔ نجات و رستگاری.

چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

واضح است که آدم نمی‌تواند دست از دوست‌داشتن بعضی‌ها بکشد یا نیازش به دوست‌داشته‌شدن از طرف آن‌ها را سرکوب کند؛ حتی اگر منطقش چیز دیگری بگوید.

«آرزو مثل رعدوبرق و طوفانه. یه‌هو می‌آد و یه‌هو هم می‌ره. آدم رو تا آسمون‌ها می‌بره؛ درست؛ ولی بعدش با سر می‌کوبونه زمین. چیزی که تو رو نجات می‌ده و ازت محافظت می‌کنه، همین زمین‌هاست.

ما قدرتمان را از همان نومیدی‌ای می‌گیریم که محکوم به زیستن با آنیم. ما مقاوم و پایدار خواهیم ماند.

این درد عمیق‌تر از آن بود که در کلام بگنجد؛ مخصوصاً وقتی می‌دانست حرف‌زدن چیزی را تغییر نمی‌دهد.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

فقر روح‌وروان آدم‌ها را خرد می‌کند. غاری است تنگ که با سپری‌شدن بدون تغییر روزهایی مملو از درماندگی، روزنهٔ نورش مدام تنگ و تنگ‌تر می‌شود.

عشق همان است که وقتی همه‌چیزت را از دست دادی، برایت باقی می‌مانَد.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

غم‌واندوه، مثل کارهای روزمره، روزبه‌روز و به‌تدریج قابل‌تحمل خواهد شد.

«پدربزرگم از کلانترهای تگزاس بود. بهم می‌گفت چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

عشق در بهترین روزهای زندگی شبیه رؤیاست؛ در بدترین روزها مایهٔ نجات و رستگاری.

وقتی به زمین آسیب می‌رسانیم، داریم به بچه‌هایمان آسیب می‌رسانیم. وِندِل بِری، کشاورز و شاعر

من اومدم غرب... دنبال یه زندگی بهتر... ولی فقر و سختی و طمع، رؤیای آمریکایی من رو به کابوس تبدیل کرد.»

«می‌دونی خاصیت گذشته چیه؟ اینکه تموم شده و رفته پی کارش.» «می‌گن کسی که از گذشته درس نگیره، محکومه به اینکه دوباره تکرارش کنه.» «کی گفته؟ من که تا حالا نشنیده‌م. به‌نظر من کسی که زیادی به گذشته بچسبه، فرصت‌های آینده‌ش رو می‌سوزونه.»

چند بار تابه‌حال پای این پنجره ایستاده بود و آرزوهایش را روانهٔ جهان‌های ناشناخته کرده بود؟

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

واضح است که آدم نمی‌تواند دست از دوست‌داشتن بعضی‌ها بکشد یا نیازش به دوست‌داشته‌شدن از طرف آن‌ها را سرکوب کند؛ حتی اگر منطقش چیز دیگری بگوید.

یا شجاع باش یا وانمود کن شجاعی. جفتش یکیه.

گاهی زندگی خودش مسیر رو برای آدم انتخاب می‌کنه»

فقط حیوانات و آدم‌ها نبودند که گرفتار خشک‌سالی شده بودند. زمین هم داشت جان می‌داد.

اگه توی جامعه فقط یه طبقه داشتیم و مردم به‌نفع کل جامعه کار می‌کردن، دنیا جای بهتری می‌شد. همهٔ پول‌ها برای زمین‌دارها و همهٔ زحمت‌ها مال آدم‌هایی مثل ما نبود. ما روزبه‌روز بدبخت‌تر می‌شیم و هی به پول پول‌دارها اضافه می‌شه.»

عشق همان است که وقتی همه‌چیزت را از دست دادی، برایت باقی می‌مانَد.

با این حال اگر موقعیتش پیش می‌آمد، السا باز آن کار را تکرار می‌کرد و اجازه می‌داد پدرش او را کتک بزند، سرش داد بکشد، به او تهمت بزند یا از ارث محرومش کند. او حالا چیزی می‌دانست که تا پیش از این، روحش هم از آن خبر نداشت و حتی به ذهنش هم خطور نمی‌کرد. او حاضر بود هر کاری بکند، هر رنجی را تحمل کند تا دوست داشته شود؛ حتی به‌اندازهٔ یک شب.

احساس می‌کرد لبهٔ پرتگاهی ایستاده که اگر بیفتد، استخوان‌هایش خردوخمیر خواهد شد.

او ظرفیت بی‌انتهای وجودی‌اش برای عشق‌ورزیدن را کشف کرده بود

از گرفتارشدن در تلهٔ عشق بدش می‌آمد. دلش می‌خواست کسی به او بگوید می‌تواند پرواز کند و اوج بگیرد، می‌تواند هر کاره‌ای بشود و هرجا که می‌خواهد برود.

کلمات چیزهایی بودند که السا هیچ‌وقت نتوانسته بود با آن‌ها احساسش را بیان کند