بریده‌هایی از کتاب در دل طوفان

یا شجاع باش یا وانمود کن شجاعی. جفتش یکیه.

یا شجاع باش یا وانمود کن شجاعی. جفتش یکیه.

عشق در بهترین روزهای زندگی شبیه رؤیاست؛ در بدترین روزها مایهٔ نجات و رستگاری.

چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

واضح است که آدم نمی‌تواند دست از دوست‌داشتن بعضی‌ها بکشد یا نیازش به دوست‌داشته‌شدن از طرف آن‌ها را سرکوب کند؛ حتی اگر منطقش چیز دیگری بگوید.

ما قدرتمان را از همان نومیدی‌ای می‌گیریم که محکوم به زیستن با آنیم. ما مقاوم و پایدار خواهیم ماند.

این درد عمیق‌تر از آن بود که در کلام بگنجد؛ مخصوصاً وقتی می‌دانست حرف‌زدن چیزی را تغییر نمی‌دهد.

«آرزو مثل رعدوبرق و طوفانه. یه‌هو می‌آد و یه‌هو هم می‌ره. آدم رو تا آسمون‌ها می‌بره؛ درست؛ ولی بعدش با سر می‌کوبونه زمین. چیزی که تو رو نجات می‌ده و ازت محافظت می‌کنه، همین زمین‌هاست.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

فقر روح‌وروان آدم‌ها را خرد می‌کند. غاری است تنگ که با سپری‌شدن بدون تغییر روزهایی مملو از درماندگی، روزنهٔ نورش مدام تنگ و تنگ‌تر می‌شود.

عشق همان است که وقتی همه‌چیزت را از دست دادی، برایت باقی می‌مانَد.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

غم‌واندوه، مثل کارهای روزمره، روزبه‌روز و به‌تدریج قابل‌تحمل خواهد شد.

«پدربزرگم از کلانترهای تگزاس بود. بهم می‌گفت چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

عشق در بهترین روزهای زندگی شبیه رؤیاست؛ در بدترین روزها مایهٔ نجات و رستگاری.

چند بار تابه‌حال پای این پنجره ایستاده بود و آرزوهایش را روانهٔ جهان‌های ناشناخته کرده بود؟

درد عمیق‌تر از آن بود که در کلام بگنجد

روزگار سخت یعنی فقر؛ یعنی بیکاری؛ یعنی جایی نباشد که به آنجا پناه ببری.

در حقیقت، بعضی زخم‌ها با گذشت زمان عمیق‌تر می‌شوند، نه کمتر

شجاع باش. حتی اگه لازمه، وانمود کن شجاعی.

وقتی به زمین آسیب می‌رسانیم، داریم به بچه‌هایمان آسیب می‌رسانیم. وِندِل بِری، کشاورز و شاعر

گاهی زندگی خودش مسیر رو برای آدم انتخاب می‌کنه»

من اومدم غرب... دنبال یه زندگی بهتر... ولی فقر و سختی و طمع، رؤیای آمریکایی من رو به کابوس تبدیل کرد.»

«می‌دونی خاصیت گذشته چیه؟ اینکه تموم شده و رفته پی کارش.» «می‌گن کسی که از گذشته درس نگیره، محکومه به اینکه دوباره تکرارش کنه.» «کی گفته؟ من که تا حالا نشنیده‌م. به‌نظر من کسی که زیادی به گذشته بچسبه، فرصت‌های آینده‌ش رو می‌سوزونه.»

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

واضح است که آدم نمی‌تواند دست از دوست‌داشتن بعضی‌ها بکشد یا نیازش به دوست‌داشته‌شدن از طرف آن‌ها را سرکوب کند؛ حتی اگر منطقش چیز دیگری بگوید.

کلمات چیزهایی بودند که السا هیچ‌وقت نتوانسته بود با آن‌ها احساسش را بیان کند

ما قدرتمان را از همان نومیدی‌ای می‌گیریم که محکوم به زیستن با آنیم. ما مقاوم و پایدار خواهیم ماند.

«اون‌ها مثل درخت‌هایی‌ان که فقط یه جا می‌تونن رشد کنن و سبز بشن.»