بریده‌هایی از کتاب در دل طوفان

عشق در بهترین روزهای زندگی شبیه رؤیاست؛ در بدترین روزها مایهٔ نجات و رستگاری.

چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

«آرزو مثل رعدوبرق و طوفانه. یه‌هو می‌آد و یه‌هو هم می‌ره. آدم رو تا آسمون‌ها می‌بره؛ درست؛ ولی بعدش با سر می‌کوبونه زمین. چیزی که تو رو نجات می‌ده و ازت محافظت می‌کنه، همین زمین‌هاست.

فقر روح‌وروان آدم‌ها را خرد می‌کند. غاری است تنگ که با سپری‌شدن بدون تغییر روزهایی مملو از درماندگی، روزنهٔ نورش مدام تنگ و تنگ‌تر می‌شود.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

وقتی به زمین آسیب می‌رسانیم، داریم به بچه‌هایمان آسیب می‌رسانیم. وِندِل بِری، کشاورز و شاعر

عشق همان است که وقتی همه‌چیزت را از دست دادی، برایت باقی می‌مانَد.

من اومدم غرب... دنبال یه زندگی بهتر... ولی فقر و سختی و طمع، رؤیای آمریکایی من رو به کابوس تبدیل کرد.»

گاهی زندگی خودش مسیر رو برای آدم انتخاب می‌کنه»

فقط حیوانات و آدم‌ها نبودند که گرفتار خشک‌سالی شده بودند. زمین هم داشت جان می‌داد.

اگه توی جامعه فقط یه طبقه داشتیم و مردم به‌نفع کل جامعه کار می‌کردن، دنیا جای بهتری می‌شد. همهٔ پول‌ها برای زمین‌دارها و همهٔ زحمت‌ها مال آدم‌هایی مثل ما نبود. ما روزبه‌روز بدبخت‌تر می‌شیم و هی به پول پول‌دارها اضافه می‌شه.»

عشق همان است که وقتی همه‌چیزت را از دست دادی، برایت باقی می‌مانَد.

نارضایتی والدین مثل ندایی بلند و ماندگار است که تصور هرکس از خودش را شکل می‌دهد.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

السا لحظاتی چشم‌هایش را بست و زمان بیماری‌اش را به یاد آورد که ترسیده بود و احساس تنهایی می‌کرد. اولین باری بود که پدربزرگش به‌سمت او خم شد و آرام در گوشش گفت یا شجاع باش یا وانمود کن شجاعی. جفتش یکیه.

فقر روح‌وروان آدم‌ها را خرد می‌کند. غاری است تنگ که با سپری‌شدن بدون تغییر روزهایی مملو از درماندگی، روزنهٔ نورش مدام تنگ و تنگ‌تر می‌شود.

«پدربزرگم از کلانترهای تگزاس بود. بهم می‌گفت چیزی به اسم شجاعت نداریم. شجاعت همون ترسه که تو بهش بی‌محلی می‌کنی.»

«وقتی مردی به خشونت متوسل می‌شه، یعنی ترسیده. این نشونهٔ خوبیه.»