بریده‌هایی از کتاب مهمان

‹آسان نیست، من و تو باید بر ویرانه‌ها خانه بسازیم.›

«راست می‌گویی، اما یادت باشد همه چیز موقت، پوچ، و کال است. میوه تا وقتی کال است بر درخت است و زیبا است، تا رسید از درخت سقوط می‌کند. کاش همهٔ ما کال بمیریم نه مثل من که به دلیل پیری یک حافظهٔ سنگین و بی‌خاصیت را حمل می‌کنم. من از کلمهٔ تجربه نفرت دارم. تجربه من با من به گور می‌رود.»

این شقاوت مرگ است که دست‌های من و تو را از هم جدا خواهد کرد که ما اختیاری نداریم، اما زمان حال که هنوز هست به پایان فکر نکنیم.

جهان پس از شما برهوت سنگینی است و هیچ‌چیز حتی آب گوارا نیست. همهٔ درها بسته می‌شود. همهٔ کلیدها گم می‌شود.

من از مرگ هراس ندارم، مرگ شفابخش است.

همهٔ حافظه‌ام را دریا شسته بود؛ نه از زنانی که دوست داشتم خبری بود، نه از مغازه‌هایی که در کودکی مرا برای خرید لباس برده بودند. من بودم و همهٔ حسرت‌های گذشته که مرا رها نمی‌کرد.

«یادتان باشد فراموش نکنید سرانجام سرنوشت آدمی دخمه‌ایست بی‌پنجره و بی‌نور.

یادت باشد من و تو در شکاف‌های سنگ‌ها مانده‌ایم، هر تلاشی هم بکنیم مرگمان را به جلو انداخته و خود را ویران کرده‌ایم.›

هر چه مرا به گذشته ببرد، برایم رنج‌آور است. زمان حال را برای زندگی کردن خلق کرده‌اند، اما بدبختی این است که زمان حال به سرعت زمان گذشته می‌شود، اما چاره‌ای نیست.

دنیا یک باغ وحشت است که ورود به این باغ رایگان است.