بریده‌هایی از کتاب زنان فوق العاده

«شاید بهتر باشه آدم غمگین باشه تا اینکه هیچ احساسی نداشته باشه.»

زن‌های فوق‌العاده زن‌هایی هستند که مردها وجودشان را نادیده می‌گیرند. در کارهای کشیش‌نشین کمک می‌کنند، چای درست می‌کنند، در کلیسا گل‌آرایی می‌کنند و با اعضای کسالت‌آور جماعت عبادت‌کنندگان، که خود کشیش‌ها حوصله‌شان را ندارند، هم‌صحبت می‌شوند. در اداره‌ها، آنها باز‌هم چای و قهوه درست می‌کنند و کارهای خسته‌کننده‌ای مثل تهیهٔ نمایهٔ کتاب و نمونه‌خوانی و بایگانی را انجام می‌دهند. نیازهای جنسی‌شان را پنهان می‌کنند و معتقدند نباید اجازه داد چنین احساساتی خودشان را نشان بدهند. اما زن‌هایی که آشکارا جاذبهٔ جنسی دارند به نظر نمی‌رسد زنان فوق‌العاده‌ای باشند و این‌طور زن‌ها لازم نیست ازخودگذشتگی کنند و خودشان را با کارهایی مثل شستن ظرف‌ها یا دوختن پرده به زحمت بیندازند

عشق چیز ‌نسبتاً هولناکی است

پرهیزکاری بسیار عالی است و همهٔ ما باید برای رسیدن به آن تلاش کنیم، اما گاهی وقت‌ها ممکن است کمی ملال‌آور باشد.

بسیار بهتر است که فراموشم کنی و لبخند بزنی تا اینکه مرا به یاد داشته باشی و غمگین باشی...

اصلا می‌خوای با آزادی و استقلالت چی‌کار کنی، وقتی این‌قدر دیر توی زندگی به دستشون بیاری؟

قبول داشتم که بی‌شک کار بزرگ‌منشانه‌ای است، اما مثل خیلی از کارهای بزرگ‌منشانه کمابیش دلسردکننده هم بود.

روی‌هم‌رفته از برخورد سبکسرانه‌اش خوشم نیامد، اما هر کاری کردم نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و از خودش خوشم نیاید.

«البته من همیشه احساس می‌کنم که خانم‌ها باید به آقایون فرصتی برای ازخودگذشتگی بدن؛ مردها ذاتاً به‌اندازهٔ ما خانم‌ها آدم‌های بلندنظری نیستن.»

«حالا دیگه نمی‌تونم چیزی رو تغییر بدم. متأسفانه دیگه خیلی دیر شده.»

بعضی چیزها آن‌قدر هولناک‌اند که نمی‌توان فاششان کرد و هولناک‌تر این است که ما، به‌رغم آنکه این کار را عاقلانه نمی‌دانیم، سخت مشتاقیم که از آن چیزها سر دربیاوریم.