بریده‌هایی از کتاب دیگران

با اینکه زنم آدم خیلی خوبی بود، ولی برای من زن خوبی نبود

همین نگاه و لبخند بود که مرا وادار کرد تا به آرمانم که زندگیِ مجردی بود، پشت کنم.

من معتقدم تویِ این دوره، آدم باید مجرد باشه. باید به کارهایِ انجام نداده و رؤیاهایِ معطل مونده‌ش برسه. من دوره اوایلِ جوانی باهات ازدواج کردم و تا آخرِ دوره جوانی باهات موندم: دو دوره بی‌نظیر. حالا دیگه هیچ انگیزه و انرژیی ندارم پیشت بمونم

امید زیاد، کار دستم داد.

خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم. خودم به تنهایی نمی‌توانستم به چیزی که نمی‌پسندم، قاطعانه «نه» بگویم یا به چیزی که باور دارم، محکم «بله» بگویم.

امید زیاد، کار دستم داد

«چرا نمی‌خوای بمونی؟ اینها رو دوست نداری، نداشته باش. من رو که دیگه باید دوست داشته باشی.

سیاه‌بختی من این بود که همه عمرم، برای رسیدن به آرمان‌ها و آرزوهایم، دنبال یک حامی می‌گشتم. خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم. خودم به تنهایی نمی‌توانستم به چیزی که نمی‌پسندم، قاطعانه «نه» بگویم یا به چیزی که باور دارم، محکم «بله» بگویم.

او اصلاً آرزوها و نیازهای مرا به جا نمی‌آورد. حتی برای یک بار، شبیه این آرزوها و نیازها را ندیده و درباره آنها هم چیزی نشنیده و نخوانده بود.

«من نمیدونم چرا هر وقت نمیتونیم با هم حرف بزنیم، دنبال این هستیم که بذاریم بریم».‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

«من خودم، خودم رو تربیت کردم».

امید زیاد، کار دستم داد.

«من معتقدم تویِ این دوره، آدم باید مجرد باشه. باید به کارهایِ انجام نداده و رؤیاهایِ معطل مونده‌ش برسه. من دوره اوایلِ جوانی باهات ازدواج کردم و تا آخرِ دوره جوانی باهات موندم: دو دوره بی‌نظیر. حالا دیگه هیچ انگیزه و انرژیی ندارم پیشت بمونم.»

به خودش گفت: «یعنی به زنت شک داری؟ آدم به دوست دخترش باید شک کنه، نه زنش».

حاضر بودم همه عمر نردبانش باشم، ولی چون دنیای ما با هم فرق داشت، حتی اگر او را به کول می‌گرفتم و به بالایِ سقف آرزوهایم می‌رساندم، باز هم بی‌فایده بود.

درکِ برخی واکنش‌ها ممکن نیست، چون محصول چند اتفاقِ در هم تنیده‌یِ درونی و بیرونی است، هر چند که به راحتی اتفاق می‌افتد.

«ما از طرف تو، به مژده و خانواده‌ش قول دادیم که تو از این به بعد کاری نمی‌کنی که مژده از تو بترسه. حتی روی یک برگه هم نوشتیم و امضا کردیم، که در صورتی مژده به خونه‌ت برمی‌گرده، که تو اون رو نترسونی. اگر به قولت وفا نکنی و آرامش مژده رو تأمین نکنی، اون حق داره باز به خونه پدرش برگرده».

. سیاه‌بختی من این بود که همه عمرم، برای رسیدن به آرمان‌ها و آرزوهایم، دنبال یک حامی می‌گشتم. خودم نمی‌توانستم حامیِ خودم باشم. خودم به تنهایی نمی‌توانستم به چیزی که نمی‌پسندم، قاطعانه «نه» بگویم یا به چیزی که باور دارم، محکم «بله» بگویم.

ناتوان‌تر از آن بود که ایستاده، خاطره آخر را مرور کند. ‬‬‬پس ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬روی نزدیک‌ترین مبل فرو ریخت

فرسودگی‌اش را آغاز کرد که هم‌زمان با دوره شکوفایی ستاره بود.

برخلاف او که یک لشکر، دوست و دوستدار داشت، من تک و تنها بودم.

شاید بزرگ‌ترین شانس زندگی‌مان این بود که هیچ وقت با هم بگومگو نکردیم. هر وقت هم می‌فهمیدم زنم، مرا و دنیایم را نمی‌فهمد، سکوت می‌کردم و از او فاصله می‌گرفتم و سر در لاک دنیای خودم می‌بردم.

اول از همه غذای مرا می‌پخت و لباس مرا اتو می‌کرد و دستی به سر و رویِ خانه می‌کشید. حتی چای تازه دَم بار می‌گذاشت و میوه می‌شُست و روی میز عسلی می‌گذاشت. در این جور چیزها هیچ وقت کمبودی حس نکردم. بدبختی من این بود که هر کس دور و برم بود، همین چیزها را وظایف زن در زندگی زناشویی می‌دانست.

ببین خاطره بد، خاطره بَده. هیچ جوری هم نمی‌شه خاطره بد رو از بین برد. حتی اگر کسی که خاطره بد رو درست کرده، بمیره و بپوسه، باز هم خاطره بد می‌مونه».

تا می‌خواستم به نتیجه برسم، جرقه محو می‌شد و من باز در تاریکیِ ماجرایِ مرگ زنم فرو می‌رفتم

دیدم انتخاب هیچ کدام از این فکرها ممکن نیست، زیر لب گفتم: «اصلاً به من چه». این عبارت کوتاه، شاهکلیدی بود که گمش کرده بودم.

ببین خاطره بد، خاطره بَده. هیچ جوری هم نمی‌شه خاطره بد رو از بین برد. حتی اگر کسی که خاطره بد رو درست کرده، بمیره و بپوسه، باز هم خاطره بد می‌مونه

درکِ برخی واکنش‌ها ممکن نیست، چون محصول چند اتفاقِ در هم تنیده‌یِ درونی و بیرونی است، هر چند که به راحتی اتفاق می‌افتد.

چند بار برایش شعر سپید خواندم. برای اینکه بتواند درک بهتری از شعر داشته باشد، لابه‌لای شعر توضیح هم می‌دادم

بدون اینکه یکدیگر را ببینیم، صبح‌ها به هم سلام می‌کردیم