بریده‌هایی از کتاب کافه کوچه

ـ توی تقدیر آدم یه چیزایی از پیش تعیین شده است، اما دلیل نمی‌شه که نشه تغییرش داد.

اما وقتی من خودم هم در نگاه اول عاشق خودم نمی‌شدم از غریبه چه انتظاری بود؟

بعد از این همه سال زندگی با خودم می‌دانستم که نباید در لحظات اولیهٔ صبح انتظار ویژه‌ای از قیافه‌ام داشته باشم و تف تو همهٔ آن رمان‌هایی که دخترش در هر شرایطی به صورت خدادادی هم موهایش سشوار کشیده بود، هم صورتش آرایش کرده و هم در هیچ شرایطی یک نخ موی زائد در کل مناطق هیکلش پیدا نمی‌شد. همه هم که از دم مانکن بودند و چشم گاوی!

از داخل سینی استیلی که پشت شیر آب گذاشته بودم به دماغم نگاهی می‌اندازم. تمام‌رخ، سه‌رخ و نیم‌رخ. کمی گرد و قلنبه بود، اما به صورتم می‌آمد. نمی‌آمد هم مهم نبود. خدا را شکر هنوز آن‌قدر درگیر خوردن مغز خر نشده بودم که پول نداشته‌ام را به خاطر دماغ در سطل زباله بریزم. دو تا سوراخ بود برای تنظیم هوا، این همه سخت‌گیری هم نداشت.

خیلی آرام پا به کارگاه می‌گذارم و در همان چارچوب زنگ زدهٔ در می‌ایستم. کارگاه زیادی قدیمی و کمی تا قسمتی مخروبه است. این‌بار به جای تماس با بابای مجازی کاملا مستقیم با مامان حقیقی تماس می‌گیرم و لوکیشنم را اعلام می‌کنم و داد و دعوا و فحش‌هایش برای تنها رفتنم را به جان می‌خرم و خیالم از این بابت که حداقل کسی بعد از مرگ مرا پیدا خواهد کرد راحت می‌شود. تماس را قطع می‌کنم و گوشی را در مشتم نگه می‌دارم و آرام‌آرام پیش می‌روم.

احتمالا دست تقدیر بود. این‌که من هیچ‌کسی را اطرافم نداشتم که دلم بخواهد تقدیر مرا به او برساند، دست خودم نبود. خودم را هم از سر راه نیاورده بودم که همین‌طور کیلویی به کسی بیندازم. حتی در همان دانشگاه هم گزینهٔ به‌دردبخوری پیدا نشده بود که حتی دلم به عشقی یک‌طرفه خوش شود. نه حتی در مقطع فوق. البته که من هم قصدم فقط تحصیل علم بود!

درست مثل لیلی و مجنون. همان که بابا از عشقش به این داستان اسم مرا لیلی و اسم آن برادر بی‌شعورم را به نیابت از مجنون، مجید گذاشت. چون ادارهٔ ثبت احوال اجازهٔ این نام‌گذاری را نداده بود و در نتیجه مجید فقط دیوانگی مجنون را وارث شد!

در نقش یکی از بچه‌های ناف آن محله از خانه خارج شدم و تا سر خیابان رفتم، بعد هم بلافاصله تاکسی گرفتم و برای تدابیر امنیتی، با پدر مرحومم به صورت فرضی تماس گرفتم و اطلاع دادم که سوار تاکسی شده‌ام تا راننده حساب کار دستش بیاید. در نهایت با فرورفتن در نقش یک توریست آدرس را به راننده داده و خیلی ریلکس به بیرون زل زده بودم و طبق معمول به جای آن‌که دقت کنم ببینم از کدام گورستانی مرا به گورستان موردنظر می‌رساند و برای دفعات بعد یاد بگیرم و این همه مجبور به ایفا کردن نقش توریست در شهر آبا و اجدادی نباشم، در هپروت رویاها غرق شده و فقط خدا رحم کرده بود که راننده تا انتهای مسیر خلافکار از آب در نیامده بود.

وای که چقدر بعضی وقت‌ها تقدیر قصی‌القلب می‌شد. چرا نمی‌گذاشت همهٔ آدم‌ها مثل آدم عاشق شوند و زندگی کنند و آخر قصهٔ همه‌شان هم نوشته شود: «... و سال‌های سال با خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کردند.»

خوبی تقدیر این بود که کاری نداشت تنها هستی یا با پارتی، وقتش که می‌رسید خودش به سراغت می‌آمد.

نه به بعضی‌ها که به صورت خدادادی شاغل به دنیا می‌آیند، نه به ما که برای یک شغل مسخره، با یک حقوق مسخره‌تر، باید روزی چندبار روح پدر مرحوم را ملاقات کنیم.

هرچه سعی می‌کنم، هیچ جملهٔ تأثیرگذاری به ذهنم نمی‌رسد. تمام شعرهایی هم که در مدرسه حفظ کرده بودیم از یادم رفته و «میازار موری که دانه کش است» هم که به این فضا نمی‌آید. همین‌طوری می‌نویسم: «در انتظار اجابت رویاها... روی دیوار اتاقم پنجره می‌کشم... کافه کوچه/ پاییز ۹۷» و صدایی از درونم تأکید می‌کند که؛ «واقعا خسته نباشی!»

ـ مگه دیرت نشده، بیا برسونمت. پاهایم را محکم روی زمین نگه می‌دارم تا عین فنر از جا در نروند و سوار شوند و همه بفهمند که از خدایم است که سوار شوم. این چیزها باید توی دل آدم بماند! ـ نه، ممنون! شما برید، من با چیز می‌رم. ـ چیز؟ ـ اتوبوس. ـ رفت. ـ کی؟ با ابرویش به ایستگاه اشاره می‌کند و نمی‌داند من وقتی او را می‌بینم کلا مغزم از کار می‌افتد. آن هم حالا که می‌خواست مرا با این دلبر زیبا برساند.

آخ خدایا شکر که باران می‌بارد و همین‌طور بی‌وقفه پشت سرش آب ریخته می‌شود. وگرنه از این‌که پشت سرش آب نریخته بودم دق می‌کردم.

خودم را هم از سر راه نیاورده بودم که همین‌طور کیلویی به کسی بیندازم.

خوبی تقدیر این بود که کاری نداشت تنها هستی یا با پارتی، وقتش که می‌رسید خودش به سراغت می‌آمد.

اطراف من زوج رویایی نبود. همه از دم داغان یا نهایتا همان معمولی بودند. یک سرچ کوتاه در اینترنت هم آمار طلاق را مشخص می‌کرد. اصلا ما آدم‌های عادی به کنار، سلبریتی‌ها هم بیشتر از ازدواج، خبر طلاقشان درمی‌آمد. ربطی به این‌ور آب و آن‌طرفش هم نداشت. طلاق مرزهای جغرافیایی را به طرز شگفت‌انگیزی پیموده بود. اصلا انگار یک حکمتی در ثبت ازدواج بود که تا مهرش خشک می‌شد، زمزمه‌های طلاق به گوش می‌رسید. آن‌قدر همه از هم طلاق گرفته بودند که آدم می‌ترسید به صورت خودجوش از خودش جدا شود.

واقعا می‌خواهم بدانم کسی میان رمزگشایی‌های پوآرو و شرلوک هم از آن‌ها می‌خواسته ظرف‌ها را بشویند؟!

بعد هم کلی دعا کرده بودم که یک وقت بچه پسر نشود. آمدیم و این پسر یک گردن کلفتی می‌شد با سبیل چخماقی، آن‌وقت آرامسس را باید کجای آن هیکل می‌چپاند، یا مثلا گذر این برادرزادهٔ ما به مکه می‌افتاد، بعد آن‌وقت ما حاج آرامسس را کجای دلمان می‌گذاشتیم؟

«شاید یه روز... تقدیر تو رو به من برسونه!»