بریده‌هایی از کتاب بلندی های بادگیر

زمین زیر پایش و هوایی را که تنفس می‌کند دوست دارم. هرچیزی را که لمس می‌کند و هر کلمه‌ای را که به زبان می‌آورد دوست دارم. نگاه‌ها و حرکاتش را دوست دارم. تمام وجودش را همان‌طور که هست دوست دارم. خب، بس نیست؟

رنجی که از حضورش در این خانه می‌برم بسیار بیش‌تر از لذتی است که از آزارش نصیبم می‌شود!»

تا وقتی به من توجه نداشت او را چون الهه‌ای واقعی می‌دیدم. گرچه هرگز عشقم را به زبان نیاوردم؛ اما اگر نگاه‌ها زبان داشتند، احمق‌ترین افراد هم متوجه عشق آتشینم نسبت به آن دختر می‌شدند.