بریده‌هایی از کتاب خورد و خوراک دیکتاتورها

صدام حسین پس از این‌که دستور داد ده‌ها هزار کُرد را با حملهٔ شیمیایی قتل‌عام کنند، چه خوراکی خورد؟ دلش آشوب نمی‌شد؟ و وقتی دو میلیون نفر از مردم کامبوج از گرسنگی می‌مردند، پل پوت چه غذایی می‌خورد؟ وقتی فیدل کاسترو جهان را به آستانهٔ جنگ هسته‌ای می‌برد، چه خوراکی خورد؟ کدامشان غذای پُرادویه دوست داشت و کدامشان غذای ملایم؟ کدام‌یک پرخوری می‌کرد و کدام‌یک فقط ناخنک می‌زد؟ چه کسی دوست داشت استیکش خام باشد و چه کسی دلش استیک حسابی برشته می‌خواست؟

صدام عاشق ماهی، غذای کبابی، سوپ، کباب و شاورما بود. خورش کدو، عدس و بامیه دوست داشت. همهٔ این‌ها در عراق عمل می‌آمد؛ اصلاً این‌ها در مزرعهٔ خودمان پرورش می‌یافتند، درست جلو چشممان. چطور تحریم می‌توانست چیزی را تغییر دهد؟ تحریم‌ها بیش از هر کسی بر مردم عادیِ عراق تأثیر گذاشتند. این مردم بودند که دیگر نمی‌توانستند مثل سابق پول دربیاورند و تا به امروز بار تحریم‌های ناعادلانه را بر دوش خود احساس می‌کنند

آیا اوتونده اودرا برای امین گوشت انسان پخته است؟ چطور آماده‌اش کرده؟ آن را با چه چیزی سِرو کرد؟ و بعد از چنین چیزی چطور به زندگی ادامه می‌دهد؟ می‌خواهم این سؤالات را از او بپرسم. اما چطوری؟

پس از ناهار، ملکه نگاهش را از فنجان قهوه برداشت و رو به مهمانش کرد و گفت «آقای رئیس‌جمهور لطفاً می‌فرمایید به چه دلیل افتخار غیرمنتظرهٔ دیدار شما از بریتانیا را داریم؟» و امین خندید و گفت «علیاحضرت در اوگاندا پیدا کردن یک جفت کفش شمارهٔ چهارده قهوه‌ای خیلی دشوار است.»

«همین که جنگ تمام شد، دستور داد هم‌کلاسی‌هایش را که به یاد داشتند انور خوجه چه دانش‌آموز ضعیفی بوده بکشند، و همینطور دختران هم‌مدرسه‌ای‌اش را که زمانی پیشنهادهای دوستی او را رد کرده بودند. و هزاران نفری را که مخالف سیاست‌های ظالمانه‌اش بودند. او نظام اردوگاه‌های کار اجباری و زندان‌های سیاسی ساخت. حدود ۲۰۰ هزار نفر را به آن مکان‌ها فرستاد. در آن‌جا مجبورشان کردند بیش از توانشان در معادن و پروژه‌های ساختمانی کار کنند. بسیاری‌شان مردند.»

پس از فروپاشیِ شوروی، مردم جوک جدیدی تعریف می‌کردند، می‌گفتند روی تابلوهای باغ وحش نوشته شده است «حیوانات را نخورید». جوک دیگری از این قرار بود «سه دستاورد انقلاب کوبا چه هستند؟ بهداشت، آموزش و ورزشکاران. و ناکامی‌هایش؟ صبحانه، ناهار و شام.»