بریده‌هایی از کتاب آوازخوان طاس/ صندلی ها

اعلیحضرتا، برای اینکه فراموش کنم، خواستم برم ورزش... کوه‌نوردی... پاهام رو کشیدن لیز بخورم پایین... خواستم از پله بالا برم، پله‌ها رو پوسوندن... افتادم پایین... خواستم برم سفر، گذرنامه بهم ندادن... خواستم از رودخونه رد بشم، پل‌هام رو خراب کردن...

دل‌رحمیم من رو شکست داد.

آتش‌نشان: من اجازه ندارم آتشِ خونهٔ کشیش‌ها رو خاموش کنم. اسقف عصبانی می‌شه. اونها خودشون آتش‌هاشون رو خاموش می‌کنن، یا می‌دن راهبه‌ها خاموشش کنن.

پیرزن: تو می‌تونستی یه سخنرانِ کل بشی، اگه یه کمی تو زندگی ارادهٔ بیشتری به خرج می‌دادی... من به خودم می‌بالم، من خوشحالم که بالاخره تصمیم گرفتی برای همهٔ کشورها، برای اروپا، برای همهٔ قاره‌ها حرف بزنی.

آقای مارتن: بالاخره ما نفهمیدیم وقتی زنگ می‌زنن کسی هست یا نه. خانم اسمیت: هیچ‌وقت هیچ‌کس نیست. آقای اسمیت: همیشه یکی هست. آتش‌نشان: الان آشتی می‌دمتون. هر دوتون یه‌کم حق دارین. زنگ که می‌زنن گاهی کسی هست، گاهی هیچ‌کس نیست.

من از پرنده‌ای که تو صحرا بچَره بیشتر خوشم می‌آد تا چرنده‌ای که تو هوا بپره.