بریده‌هایی از کتاب در باب انتظار

هنگام انتظار، لولای درِ زمان نمی‌چرخد و انتهای راهرو پیدا نیست. یک ساعتْ یک عمر به درازا می‌کشد و صف به جلو حرکت نمی‌کند. باید زمان را به‌جای پیمودن، تاب آورد

انتظار کشیدن نه افسون مالیخولیایی کسالت و ملال را دارد و نه رمانتیسم حرمان‌زدۀ اشتیاق را. انتظار میان پهنه‌های خالی احساسات و عقلانیت، میان امید و ناامیدی، ملال و اشتیاق و یا حصول و بی‌حاصلی جا خوش می‌کند. کسانی که در این وادی سرگردان‌اند یا ناخواسته از آن سربرمی‌آورند، خود را در گرفتاری وجودیِ ویژه‌ای می‌یابند: زمانی پیش روی آنهاست که آن را نمی‌خواهند.

هنگام انتظار، لولای درِ زمان نمی‌چرخد و انتهای راهرو پیدا نیست. یک ساعتْ یک عمر به درازا می‌کشد و صف به جلو حرکت نمی‌کند. باید زمان را به‌جای پیمودن، تاب آورد

باید زمان را به‌جای پیمودن، تاب آورد. به‌جای اندیشیدن به آن، باید حسش کرد. هنگام انتظار زمان سنگین و کند می‌شود. چشم‌انتظاری چیزی است ورای تأخیری ناخواسته، اهمیت آن بیش از خودِ زمانی است که صرف می‌شود.