بریده‌هایی از کتاب توکیو در ۶۰ روز

این دوست ایرانیِ مقیم کانادا می‌گفت ایرانی‌ها به‌اشتباه برای وسایل لوکس هزینه می‌کنند؛ در حالی که کانادایی‌ها، به‌جای اینکه برای خرید اجناس نو هزینه کنند، کارایی وسایل قدیمی را افزایش می‌دهند؛ چون می‌خواهند هزینه‌ها را کاهش دهند. در دنیا به مدیریت هزینه بسیار اهمیت می‌دهند

عجب راه پرپیچ‌وخمی بود! وقتی همان مسیر را برگشتم، دیدم چقدر سرراست بوده و راهنمایی‌های غلط، مسیر را پیچانده است!

شنیده بودم وقتی دوست داریم به آبی آسمان، دریا، سبزی درختان و روشنی گندمزار یا زردی خورشید خیره شویم، یعنی بعضی از چاکراه‌هایمان کار نمی‌کند؛ به همین دلیل به آن انرژی‌ها نیاز داریم تا انرژی ازدست‌رفته‌مان بازگردد و تأمین شود.

فردی مسئول بود و مسافران را هدایت می‌کرد تا سر جایشان در صف‌هایی کوتاه قرار بگیرند. قوانین امنیتی شدید بود. چند پلیس با سگ‌های تربیت‌شده، مسافران و ساک‌ها و چمدان‌ها را کنترل می‌کردند. در عین نظم و قانونمندی، احترام به دیگران مشهود بود

خیلی از ژاپنی‌ها و شهروندان توکیویی انگلیسی نمی‌دانند. در پیداکردن نشانیِ بنیاد ژاپن که فقط پنج دقیقه از ایستگاه مترو فاصله داشت، با دردسر زیادی مواجه شدم

اینجا در توکیو وقتی به‌دنبال آدرس می‌گردی، باید نقشهٔ دقیقی داشته باشی؛ در غیر این صورت، پیداکردن نشانی سخت می‌شود. ندانستن زبان ژاپنی هم مشکل دیگری است برای یافتن نشانی. تازه خودشان هم جایی را بلد نیستند و با کمک سیستم موقعیت‌یاب تلفن همراهشان آدرس‌ها را شناسایی می‌کنند. در ایران وقتی در یک محله یا محدوده‌ای از شهر از کسی آدرس بپرسی، در بیشتر مواقع اگر آنجا ساکن باشد، به شما نشانی را می‌گوید؛ اما در همین یوتسویا افراد جاهای مهم را نمی‌شناسند!

افراد مسائل را با موشکافی نگاه می‌کنند و از همه‌چیز درست استفاده می‌کنند. هیچ اثری از اسراف، دورریختن و هدررفتنِ چیزی دیده نمی‌شود. بارها در دانشگاه دیده‌ام که با دقت و با فونت ریز از مطالب پرینت می‌گیرند تا ارزان‌تر تمام شود. حساب‌وکتاب دقیق دربارهٔ تصمیم‌ها و انتخاب‌ها، دقت، برنامه‌ریزی و نظم از مؤلفه‌های موفقیتشان است.

زندگی و کار در این کشور راحت‌تر و بهتر از ایران است؛ چون وقتی فرد مشتاقِ یادگیری و پیشرفت باشد، زمینه برایش مهیاست.

جلسهٔ مفیدی بود و نکات خوبی آموختم. از خانم ساته خداحافظی کردم و به راه افتادم. به‌نظرم هفتهٔ بعد به‌سبب مصاحبه‌ها، بسیار مهیج و شلوغ باشد. جلسهٔ بعدی با پروفسور هفتهٔ بعد خواهد بود. در همین حین، خودگویی‌های جالبی با خودم می‌کردم. به خودم قوت قلب می‌دادم و از خودم می‌خواستم که با آرامش و سعهٔ صدر بیشتری به کارها برسم. این آرامش و تحمل و صبر را از مردم ژاپن آموخته‌ام که با هم‌نوعشان مهربان‌اند و با گذشت و صبورانه و با احترام برخورد می‌کنند. نظم ژاپنی هم مثال‌زدنی است.

مدتی است در توکیو زندگی می‌کنم و خدا را شکر، راضی‌ام. تلاش می‌کنم هر روز موضوع تازه‌ای یاد بگیرم و بهتر از قبل باشم. همین روحیه را در مردم توکیو دیده‌ام. آن‌ها بسیار پشتکار دارند و از انجام مسئولیت شانه خالی نمی‌کنند و آهسته و پیوسته در حرکت‌اند. یادگیری مادام‌العمر و رشد و پویایی از ویژگی‌های آن‌هاست. من نیز چنین ویژگی‌هایی دارم و می‌خواهم هدفمندتر و بهتر از قبل عمل کنم. در زندگی بسیار تلاش کرده‌ام و دست از مبارزه برنداشته‌ام. اعتقاد داشته و دارم که زحمات انسان همچون انرژی است و این انرژی‌ها هرگز از بین نمی‌رود. فکر می‌کنم نتایج تلاش‌های گذشته را گرفته‌ام.

گاهی خودم را نصیحت می‌کنم: بدون فکر و بررسی حرکت نکن. آرامش را در غذاخوردن و حرکت و زندگی این افراد می‌بینم. از کوته‌فکری و بی‌دقتی دست بردار. دربارهٔ هرچیزی فکر کن. همیشه گزینه‌های دیگری هم وجود دارد.

یکی از چیزهای مهمی که از ژاپنی‌ها یاد گرفته‌ام، این است: هر قرار ملاقاتی که تنظیم می‌کنند، طبق آن زمان‌بندی عمل می‌کنند و خارج از آن بازهٔ زمانی، دیگر حرفی برای گفتن ندارند.

دربارهٔ کوچک‌بودن در سؤال کردم. گفتند: «برای تعظیم و عرض ادب است. باید با دقت و طمأنینه وارد شوی و احترام و ادب را در نظر بگیری. فرد میزبان باید اجازه بدهد تا وارد شوی. بعد باید تعظیم کنی و مؤدبانه سرت را پایین بیندازی و داخل شوی.»

نمای بیرونیِ ساختمان با معماری بی‌نظیر، بسیار چشم‌نواز بود. تنها نکتهٔ منفی این فضا وجود سگ‌های زیادی بود که صاحبانشان به پارک آورده بودند.

هنر اوریگامی به افزایش تمرکز و سکون و آرامش و دقت در انجام کارها کمک می‌کند. شتاب، از ضعف‌های من است. با اوریگامی می‌توانم آن را به‌راحتی برطرف کنم.

به قسمتی دیگر از پارک رفتیم که باغ ژاپنی بود. این نوع باغ معمولاً در اکثر پارک‌های ژاپنی وجود دارد: حوضچه‌ای با غاز و ماهی و لاک‌پشت و گونه‌هایی از جانوران دریایی.

در اینجا همهٔ زندگی مردم با نظم عجین شده است. اگر یک ساعت برای مصاحبهٔ کاری و جلسه مشخص می‌کنند، فقط یک ساعت صرف می‌کنند و بیشتر از یک ساعت زمان نمی‌گذارند.

با ماکینو دربارهٔ مدیریت شتاب‌زدگی صحبت کردیم: چطور می‌شود آرام‌تر تصمیم گرفت تا تصمیممان نتیجهٔ بهتری داشته باشد؟ نظر ماکینو این بود که باید جوانب را سنجید و دید عواقب تصمیم چیست و به‌تدریج تصمیم را عملی کرد.