بریده‌هایی از کتاب آیین دوست یابی

بر اعصابتان مسلط باشید. به یاد داشته باشید که ارزش هر کس را می‌توان با توجه به آنچه موجب عصبانیتش می‌شود سنجید.

«همیشه سعی در انجام کاری کنید که طرف مقابلتان احساس اهمیت کند.»

تنها راه نفوذ و تأثیرگذاری بر دیگران، صحبت کردن راجع به خواسته‌هایشان و راه‌های رسیدن به آنهاست.

قاعدهٔ چهارم: شنوندهٔ خوبی باشید و نیز دیگران را ترغیب کنید که در مورد خودشان بیشتر صحبت کنند.

به جای محکوم کردن دیگران، بهتر است سعی در درک آنها داشته باشیم.

«با دیگران طوری رفتار کنید که دوست دارید آنها با شما آن‌گونه رفتار کنند.»

«کسی که تصمیم گرفته به بیشترین خواسته‌هایش برسد، برایش قابل قبول نیست که وقتش را صرف ستیزه‌ها و نزاع‌های شخصی کند. علاوه بر آنکه به پیامدهای آنها که شامل بدخلقی و از دست دادن کنترل نفس است نیز توجه می‌کند. در واقع وقتی بر سر راهت سگ درنده‌خویی می‌بینی، بهتر است راهش را باز کنی که برود تا اینکه تلاش کنی زودتر از آن حیوان بروی و در آخر هم گازت بگیرد. به این ترتیب با گاز گرفتن سگ، حتی اگر حیوان را بکشی نیز سودی ندارد و زخمش به سرعت بهبود نمی‌یابد.»

اگر قرار است چیزی را ثابت کنید، اجازه ندهید کسی از نیت شما مطلع شود. به نحوی زیرکانه و با مهارت آن را انجام دهید که فرد مقابلتان اصلاً متوجه انجام چنین کاری نشود.

قاعدهٔ ششم: کاری کنید که فرد مقابلتان احساس اهمیت کند و سعی کنید این کار را خالصانه انجام دهید.

هنری فورد می‌گوید: «اگر فقط یک راز برای موفقیت وجود داشته باشد، در به دست آوردن توانایی تشخیص دیدگاه طرف مقابل و نگریستن به مسائل از زاویهٔ دیدگاه آن شخص به همان اندازهٔ زاویهٔ دید خودمان نهفته است.»

بنابراین تنها راه نفوذ و تأثیرگذاری بر دیگران، صحبت کردن راجع به خواسته‌هایشان و راه‌های رسیدن به آنهاست.

همهٔ ما انسان‌ها، چه کارگر کارخانه، چه کارمند اداره و یا حتی پادشاه نشسته بر تخت سلطنت، کسانی را که تحسینمان کنند دوست داریم.

یک ضرب‌المثل چینی که سرشار از خردورزی مشرق‌زمین است چنین می‌گوید: «آنکه به نرمی گام برمی‌دارد راهی طولانی می‌پیماید.»

نویسندهٔ بزرگ، آنتون دی سنت اگزوپری می‌نویسد: «من حق ندارم حرفی بزنم یا کاری کنم که کسی را پیش خودش و در چشمانش خوار و کوچک کنم. آنچه من در مورد او فکر می‌کنم مهم نیست؛ مهم این است که خودش راجع به خودش چه فکری می‌کند و چه تصویری از خود برای خود ساخته است. صدمه زدن به ارزش و مقام کسی جرم است.»

او می‌گفت: «من همواره توانایی‌ام در ایجاد اشتیاق و شور و شوق در کارگران را مد نظر دارم و آن را می‌پرورانم. این بزرگ‌ترین سرمایه‌ای است که من دارم. بهترین راه پرورش و تقویت ویژگی‌ها و خصوصیت‌های برتر موجود در یک شخص، قدردانی، تشویق و دلگرمی است. هیچ‌چیز به اندازهٔ انتقاد از طرف مافوق، بلندهمتی و آرزوهای آدمی را از بین نمی‌برد. من هرگز کسی را مورد انتقاد و نکوهش قرار نمی‌دهم. به نظر من باید برای کار کردن به افراد انگیزه داد. به همین دلیل به ستایش و تحسین علاقه‌مند، و از عیب‌جویی و ایرادگیری بیزارم. وقتی از چیزی خوشم می‌آید، قلباً آن را تصویب و تصدیق می‌کنم و در تحسین‌ها و تشویق‌هایم زیاده‌روی و اسراف هم می‌کنم.»

اینکه چه برخورداری‌هایی دارید، چه کسی هستید، کجا زندگی می‌کنید و یا شغلتان چیست، عواملی نیستند که به فرد شادی ببخشند و یا آن را از او بگیرند. مسئله این است که شما چگونه به این موضوع فکر می‌کنید و طرز تفکرتان چگونه است. برای مثال ممکن است دو نفر در یک جا باشند، یک شغل داشته باشند و هر دو به یک اندازه درآمد و شأن و منزلت اجتماعی داشته باشند، اما با این وجود یکی از آنها در زندگی‌اش شاد باشد و دیگری بدبخت و بینوا. چرا؟ به دلیل ذهنیت‌های متفاوت. من در میان روستاییان تهی‌دستی که با ابزارآلات سنتی در گرمای طاقت‌فرسای مناطق گرمسیر به سختی زحمت می‌کشند و تلاش می‌کنند، به همان اندازه چهره‌های شاد دیده‌ام که در ادارات مجهز به سیستم‌های تهویهٔ هوا در نیویورک و شیکاگو و لوس‌انجلس دیده‌ام.

بودا می‌گوید: «تنفر هرگز با تنفر از بین نمی‌رود بلکه با عشق فروکش می‌کند.»

قاعدهٔ سوم: قبل از انتقاد از طرف مقابلتان، دربارهٔ اشتباهات خودتان صحبت کنید.

اگر با خواندن این کتاب فقط به یک نتیجه و یک نکته برسید، (تمایل بیشتر به فکر کردن بر حسب دیدگاه دیگران و نگریستن به امور از زاویهٔ دیدگاه آنها)، اگر پس از پایان این کتاب فقط به همین یک نکته اعتقاد یافتید، می‌توان گفت یکی از سنگ بناهای آیندهٔ شغلی خود را پیدا کرده‌اید

اگر می‌خواهیم با دیگران دوست شویم، پس با نشاط و شور و شوق با آنها خوش و بش و احوالپرسی کنیم.

حدود ۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، شاعر رومی، پوبلیلیوس سیروس گفته بود: «ما موقعی به دیگران علاقه‌مند می‌شویم که آنها به ما علاقه‌مند شوند.»

روان‌شناس و فیلسوف مشهور ویلیام‌جیمز می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم رفتار از احساس پیروی می‌کند، اما حقیقت این است که رفتار و احساس در کنار یکدیگرند و یکی بر دیگری تأثیرگذار است. با تعدیل و تنظیم رفتار که بیشتر تحت کنترل مستقیم اراده است، می‌توانیم به طور غیرمستقیم احساس را نیز با اینکه تحت کنترل اراده نیست تنظیم و تعدیل کنیم.

بنابراین اگر آرزو دارید هم‌صحبت خوبی باشید، بیش از همه شنوندهٔ دقیقی باشید

اگر می‌خواهید جلب توجه کنید، توجه‌تان را به دیگران به خوبی جلب کنید. سؤالاتی بپرسید که فرد مقابلتان از پاسخ دادن به آنها لذت ببرد. او را تحریک کنید تا در مورد خودش و موفقیت‌هایش صحبت کند.

«زمانی رئیس‌جمهور را شناختم که فهمیدم بهترین شیوه درجلب توجه او به یک ایده این است که آن ایده را به طور غیرمستقیم در ذهن او بنشانم و او را به آن علاقه‌مند کنم و فرصت دهم خودش راجع به آن فکر کند.

به همین دلیل است که انسان فکور و با بصیرتی که دوست دارد فراتر از بشریت باشد، خود را پایین‌تر از آنها نشان می‌دهد. او که دوست دارد پیش‌قدم دیگران باشد، خود را پشت‌سر آنها می‌نمایاند. بدین ترتیب اگرچه جای او بالاتر از دیگران است، اما هیچ‌کس سنگینی او را احساس نمی‌کند؛ و اگرچه پیش روی دیگران است، اما هیچ‌کس به او به عنوان مزاحم نگاه نمی‌کند.»

افراد زیادی انتقادشان را با تحسین صادقانه شروع می‌کنند و بعد از آن با گفتن کلمهٔ «اما»، در انتها جمله‌ای نکوهشی ادا می‌کنند.

به گذشتهٔ خودم که می‌نگرم، زمان‌هایی به یادم می‌آید که شاید چند کلمهٔ تحسین‌آمیز آیندهٔ مرا در کل تغییر می‌داد.

توانایی‌های انسان‌ها با انتقاد پژمرده می‌شوند، و از طرف دیگر با تشویق و ترغیب به شکوفایی می‌رسند.

قاعدهٔ ششم: کمترین پیشرفتی را نیز مورد تحسین و ستایش قرار دهید و از تمام پیشرفت‌ها تمجید کنید. در ستایش‌هایتان از صمیم‌قلب رفتار کنید و در تحسین‌هایتان سخاوتمند باشید.