بریده‌هایی از کتاب خاورمیانه عصر ظهور

قومی در مشرق خروج (قیام و انقلاب) می‌کنند. حق خویش را از دشمن مطالبه می‌کنند، ولی به آنان داده نمی‌شود. برای بار دوم، حق خویش را از دشمن مطالبه می‌کنند، اما به آنان داده نمی‌شود. وقتی چنین می‌بینند، سلاح‌های خویش را بر گردن خویش می‌افکنند (کنایه از قدرت‌نمایی نظامی یا حمله به دشمن)؛ پس آنچه می‌طلبند به ایشان می‌دهند، ولی از پذیرفتن آن خودداری می‌کنند تا این‌که قیام کرده و پرچم حکومت خویش را به امام عصر (عج) تحویل می‌دهند و کشته‌های این انقلاب و قیام، شهید محسوب می‌شوند. بدانید اگر من آن زمان را درک کنم، حتماً خود را برای امام مهدی (عج) نگاه می‌داشتم.

طبق آیات سوره اسراء و احادیث متعدد، یهودیان مفسد در فلسطین تجمع دارند و ایرانیان شیعی، طرف جنگ با یهود پیش از ظهور خواهند بود. مضافاً بر این‌که، از اهداف و آرمان‌های قوم زمینه‌ساز مشرق، آزادی فلسطین معرفی شده است؛ بنابراین جنگ با دشمن در فلسطین خواهد بود و به قرینه "فَیقَاتِلُون فَینْصَرُون"، محور شیعی به رهبری ایران در جنگ با اسرائیل پیش از ظهور، پیروز خواهد شد.

حکومت آل‌فلان در مکه و مدینه عربستان - مشمول حملهٔ فراگیر ایران به منظور سقوط و فروپاشی حکومت نخواهد شد، زیرا طبق احادیث معتبر تا پانزده روز پیش از ظهور، مکه و مدینه تحت اختیار حکومت بنی‌فلان است - هرچند در اثر اختلافات، ضعیف شده‌اند، اما باقی خواهند ماند - و در واقع، مکه و مدینه بعد از ظهور و توسط امام مهدی (عج) آزاد خواهد شد.

آیات ابتدایی سوره اسراء، عقوبت و مجازات یهود مُفسد را "وعده قطعی خداوند" معرفی می‌کند. احادیث ذیل این آیات، هویت مجازات‌کنندگان یهود را شیعهٔ زمینه‌ساز معرفی می‌کنند

شهر تکریت، مقر و جایگاه مجرمانی چون صلاح‌الدین ایوبی، صدام (دیکتاتور شرور عراق)، ابوبکر بغدادی (رهبر سابق داعش) و در آینده نیز مأوا و مقرّ فرماندهی شرور دیگری با اسم رمز "عوف سلمی" خواهد بود. وجه مشابهت این مجرمان تکریتی، این است که هرچند شعار مبارزه با صلیبی‌ها و غربی‌ها را می‌دادند، اما در واقع دشمنِ شیعه بودند و هستند.

این نوشتار با روش کتابخانه‌ای و رویکرد توصیفی-تحلیلی و با استناد به منابع معتبر، می‌کوشد وقایع پرآشوب عراق قبل از ظهور را ترسیم نماید که فتنه "عوف سلمی" در مناطق سُنی‌نشین و تاثیر آن بر امنیت مناطق شیعی در عراق قبل از ظهور، نمونه بارز آن خواهد بود.

در احادیث تصریح شده است که پیش از ظهور، جبهه شیعی عراق، متشتت و دچار اختلاف فراوان بوده و حداقل سه نگاه متفاوت به حوادث جاری منطقه در میان شیعه عراق حاکم است و حتی این اختلاف تا بعد از ظهور نیز ادامه خواهد داشت و البته قدر مسلّم، یکی از این سه جریان، موافقان جبههٔ زمینه‌ساز یمانی و خراسانی - محور مقاومت شیعی - در برابر اشغالگران (حملهٔ سفیانی به عراق) است.

بنابراین طبق احادیث فریقین، رایات مشرق پیش از ظهور که زمینه‌ساز حکومت مهدی موعود (عج) هستند، دارای سه شاخص بسیار مهم یعنی: شیعهٔ معتقد به امامتِ امام دوازدهم (وَ لَا یدْفَعُونَهَا إِلَّا إِلَی صَاحِبِکم)، ایرانی (قوم سلمان) و آرمان آزادی فلسطین هستند.

وظیفه شیعیان، پیوستن به زمینه‌سازان و ملحق شدن به پرچم‌های هدایت قبل ظهور (پرچم یمانی و خراسانی است)

تعیین وقت و توقیت از سوی معصومین تکذیب شده است. همچنین تطبیق اشتباه نیز خسارت زیان‌باری است که با ایجاد هیجان و احساس کاذب در منتظران ظهور امام عصر، تبعات ناگواری به دنبال دارد. از این‌رو، دیدگاه صحیح به دستور ائمه معصومین این است که ضمن پرهیز از تعیین وقت برای ظهور، از عجله و استعجال قبل از وقوع نشانه‌های حتمی ظهور، پرهیز کرد.

در باورداشت مهدویت، ظهور امری دفعی و تصادفی تلقی نمی‌شود، بلکه واقعه‌ای است که با زمینه‌سازی و تمهیدات زمینه‌سازان (ممهدون) شکل می‌گیرد؛

زیرا معصومین (ع)، تعبیر "کأَنِّی، لکأَنِّی" را زمانی به کار می‌بردند که امر قطعی‌الوقوع باشد، آن‌چنان‌که گویا آن واقعه را با چشمان خود می‌بینند؛ بلکه می‌رساند امامان (ع) با دید نافذی که خداوند آنان را بدان مخصوص کرده، آن واقعه را می‌بینند و خبر می‌دهند.

چگونه ممکن است نقشه‌های پیچیدهٔ جبهه باطل را خنثی نمود، در حالی که شیعهٔ قبل ظهور از قدرت نظامی سخت‌افزاری و نرم‌افزاری به هدف یاری امام عصر (عج) برخوردار نباشد؟ زیرا به قرینه این‌که جبههٔ باطل و در رأس آن دشمن اصلی امام عصر (عج)، سفیانی که حمایت مثلث "غربی، عبری، عربی" را به همراه خود دارد، باید جبههٔ حق و محور مقاومت شیعی نیز تحت پرچم واحد و شعار واحد "زمینه‌سازی ظهور"، قدرت نظامی خویش در "جغرافیای ظهور" و محیط پیرامونی را تحکیم بخشد.

حادثه بعدی در ادامه سلسله حوادث پیچیدهٔ فتنهٔ شام، حملهٔ نظامیان ترک به شرق سوریه است:

کنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِاللَّهِ جَالِساً إِذْ قَرَأَ هَذِهِ الْآیةَ: <فَإِذا جاءَ وَعْدُ أُولاهُما بَعَثْنا عَلَیکمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ وَ کانَ وَعْداً مَفْعُولًا > فَقُلْنَا جُعِلْنَا فِدَاک مَنْ هَؤُلَاءِ، فَقَالَ: ثَلَاثَ مَرَّاتٍ هُمْ وَ اللَّهِ أَهْلُ قُم؛‌ نزد امام صادق (ع) از معنای این آیه از سوره اسراء سخن به میان آمد: "هنگامی که نخستین وعدهٔ مجازت یهود فرا رسد، بندگان سخت‌کوش و نیرومند خود را بر ضد آنان برانگیزم؛ به گونه‌ای که برای دست‌یابی به تبهکاران یهود، به جست‌وجوی خانه‌به‌خانه بپردازند و این وعدهٔ الهی قطعی است." عرض کردیم: فدایتان گردیم! این بندگان نیرومند و پرتوان چه کسانی هستند؟ امام صادق (ع) سه بار فرمود: "به خدا سوگند، آنان شیعیان قم (ایران) هستند!"

سفیانی نیز بیش از پانزده ماه بر منطقه شام، حکومت نخواهد کرد و بعد از ظهور، سرانجام در جنگ با سپاه امام مهدی (ع) شکست خواهد خورد.

نمادگرایی در نظام هندسه معارف مهدوی احادیث نشانه‌های ظهور، از نظر محتوا و مفهوم، معطوف به آینده و از نظر متن و واژگان منطبق با گذشته‌اند. به بیان دیگر، "متن" روایات نشانه‌های ظهور، متعلق به فضای فکری مخاطبان عصر معصومین (ع)، اما "محتوا و پیام" آن‌ها متعلق به مخاطبان عصر ظهور است. این دوگانگی در زمان (تاریخ و آینده) و دوگانگی در مخاطبان (مخاطب عصر صدور حدیث و مخاطب عصر وقوع حدیث)، زمینهٔ کاربست زبان پیچیده و فنی به نام "نمادگرایی" را در نظام حدیثی مهدویت فراهم کرده است؛

از این رو، جبههٔ حق به زعامت زمینه‌سازان ظهور آرام ننشسته و صحنهٔ شطرنج امنیتی - سیاسی تحولات جغرافیای ظهور را به دشمن واگذار نخواهند کرد. از این رو، در احادیث، به تحرکات نظامی محور مقاومت شیعی با نظارت شعیب بن صالح (به عنوان اسم رمز و هویت مخفی مدیر تشکیلات نظامی - امنیتیِ ایرانیانِ زمینه‌ساز ظهور) بعد از حوادثی در مناطق سُنی‌نشین شمال غرب عراق، تصریح شده است:

البته طومار حکومت آل بنی‌فلان در عربستان، پانزده روز بعد از شهادت نفس زکیه برای همیشه پیچیده خواهد شد:

چند کانون مرکزی در تحولات و حوادث پیش از ظهور و آینده جهان وجود دارد که شناخت و رصد کردن تحولات مربوط به آن‌ها از اهمیت زیادی برخوردار است و می‌تواند ما را در تحلیل درست رویدادها و مباحث مرتبط با آخرالزمان و ظهور امام زمان (ع) در علم "آینده‌پژوهی" یاری دهد. این کانون‌های مرکزی عبارت است از: منطقه شام (سوریه)، ایران، عراق، فلسطین و عربستان. کشورهای مذکور در "جغرافیای ظهور" و در مثلث "مکه - کوفه - قدس"، مرکز تحولات و رویدادهای مهمی خواهند بود و در آینده این کشورها، پیش از ظهور، اتفاقاتی بسیار سریع و شگفت‌آور رخ خواهد داد که تأثیرات مهمی بر امنیت منطقه‌ای و حتی جهانی خواهند گذاشت.

۶. برنامه آمریکا و اسرائیل، در راستای طرح "خاورمیانه جدید" بر این است که عراق، محور "بالکانیسم" خاورمیانه است. و اگر عراق تجزیه شود، دُمینوی تجزیه به سایر کشورها نیز سرایت خواهد کرد.

نکتهٔ بسیار مهم این‌که: از آن‌جا که در احادیث شیعه و اهل‌سنت، فقط برای قوم مشرق (ایران)، عبارت "لَا یدْفَعُونَهَا إِلَّا إِلَی صَاحِبِکم" و نقش زمینه‌سازی ذکر شده است، به روشنی گویای این واقعیت است که نقش مدیریت و سرپرستی جهان تشیع و رهبری امت در مواجهه با دشمن و جبهه استکبار (مثلث شوم غربی، عبری و عربی) بر عهدهٔ ایرانیان نهاده شده است که توانسته تحت پرچم "جبهه حق" و شعار واحد "زمینه‌سازی"، با گرد هم آوردن شیعیان از مناطق مختلف جغرافیای ظهور - عراق (عصائب العراق)، یمن (اهل الیمن)، لبنان و فلسطین (ابدال الشام) - در مثلث "کوفه، مکه و قدس"، فرایند امر ظهور را برای تشکیل حکومت حقهٔ جهانی حضرت ولیعصر (عج) مهیا و فراهم سازد.

پیش از ظهور، انقلاب و حکومت در ایران تشکیل خواهد شد که هدف اصلی خویش را زمینه‌سازی برای حکومت جهانی امام عصر (عج) می‌داند، و دو مرحله حقّ خویش را طلب می‌کنند، اما به آن دست نخواهند یافت. سپس سلاح بر دوش گرفته و وارد مرحله "تقابل نظامی" خواهند شد؛‌ آن‌گاه دشمن مجبور به اعطای بخشی از حق خواهد شد، لکن ایرانیان، علی‌رغم اصرار در دو مرحلهٔ قبلی، از پذیرش آن سر باز خواهند زد و در مقابل، آماده جنگ نهایی و سرنوشت‌ساز با دشمن در فلسطین در آستانهٔ ظهور خواهند شد.

سفیانی به عنوان اولین نشانه حتمی ظهور -که توسط مثلث "روم، یهود و عرب" حمایت و پشتیبانی می‌شود- ابتدا بر دمشق و سایر مناطق "الکور الخمس" مسلط می‌گردد و آنگاه بعد از پیروزی در جنگ قرقیسیا در دیرالزور واقع در شرق سوریه، عزم حمله به عراق را خواهد داشت.

"مرحله سیوف" اشاره به تهدید دشمن و قدرت‌نمایی نظامی است کما اینکه حمله به منافع مثلث "غربی، عبری، عربی" و درگیری نظامی محدود با دشمن از جمله واقعه "آتش مشرق" نیز است؛ مطابق گزارش اهل‌سنت، "عمود آتش مشرق" در ماه رمضان، تقابل نظامی با دشمن در بازه زمانی سه تا هفت روز است و بعد از آن نیز سنة الجوع (سال قحطی) در پیش است؛ اما مصادر شیعی به زمان آن تصریح ندارند. در صورت وحدت محتوایی گزاره "آتش مشرق" در فریقین، نشانه و علامت "سنة الجوع" و وقوع "جنگ جهانی، هرج الروم" قبل ظهور است.

(شیعیان ایرانی، به عنوان "عباداً لنا" در مجازات یهود معرفی شده‌اند):

توضیح این‌که: هرچند غربی‌ها در اثر واقعه "هرج الروم" تضعیف شده‌اند، اما در مراحل پایانی فتنه شام، "مارقة الروم" برای دفاع از اسرائیل، وارد تحولات منطقه غرب آسیا می‌شوند: وَ سَیقْبِلُ مَارِقَةُ الرُّومِ حَتَّی ینْزِلُوا الرَّمْلَة.

در منطقهٔ شام پیش از ظهور، سه پرچم نظامی: اصهب، ابقع و سفیانی، وجود خواهند داشت و سفیانی ابتدا ابقع و طرف‌دارانش و سپس اصهب را شکست خواهد داد.

زلزله رخ می‌دهد و سمت غرب مسجد دمشق نیز در زمین فرو می‌رود و منطقهٔ حَرَستا نیز در زمین خسف می‌شود و سپس سفیانی خروج می‌کند.

بنابراین "خسف دمشق در منطقهٔ جابیه و حَرَستا"، علامتی بسیار مهم برای شروع حوادث بعدی در جغرافیای ظهور خواهد بود؛ بدین معنا که نظامیان "اخوان الترک" بعد از "مارقة الشام" به مناطق شرقی سوریه (جزیرة الشام) حملهٔ نظامی خواهند کرد و در ادامه "مارقة الروم" در رمله فلسطین در نزدیکی قدس اشغالی، نیروی نظامی مستقر خواهند کرد.