بریده‌هایی از کتاب وقتی افتاد، آوازش بلندتر شده بود

«می‌گم آدم تنهاست، همیشه تنها بوده. تنهایی با آدمه، با آدم به دنیا میاد و با آدم به خاک می‌ره.»

«برخیز ومخور غم جهانِ گذران خوش باش و دَمی به شادمانی گذران در طبع جهان اگر وفایی بودی نوبت به تو خود نیامدی از دگران»

«حالیا دست سیاه تو برین سینهٔ ما همچون ماری‌ست در این بی‌سر و بی‌سامانی وقت آن گشت که این لحظه، رهایی یابم زین پریشانی و آشفتگی و ویرانی»

«به یاد یار و دیار آن‌چُنان بگریم زار که از جهان، ره و رسم سفر براندازم»

«وقتی حقیری رو از خودت بیرون بکشی، زندگی برایت معنا پیدا می‌کنه. شرافتِ انسانی به اینه که حقیر نباشه، شرافت انسانی به اینه که خودش باشه، ایدئولوژی زده نباشه...»