بریده‌هایی از کتاب تاریخ فرهنگی بدن و بدنمندی در ایران عصر جدید

در نئولیبرالیسم امروز، فضای شهری، حتی بیشتر از پیش فاقد «سرمایهٔ اجتماعی» است و اعتماد و حمایت همگانی را با خود ندارد

از همان ابتدای شکل‌گیری شهرهای به‌اصطلاح مدرن در ایران تا به امروز، همهٔ طرح‌ها و برنامه‌ریزی‌های شهری، فاقد نظارت، خواست و ارادهٔ نهادهای دموکراتیک بوده‌اند و ازاین‌رو، به‌لحاظ محتوایی، فاقد سرزندگیِ برخاسته از سرمایهٔ اجتماعی است؛ بنابراین، شهر و فضای شهریِ فارغ از کنترلِ انجمن‌های مشارکت‌آمیزِ نهادهای دموکراتیک، از همان ابتدا به قلمروی انحصاری دولت تبدیل گردید که همواره تحت کنترل و نظارت بوروکراسی‌اش بوده است

باتوجه‌به وضعیت نئولیبرالیِ امروز (۱۳۹۸-۱۳۹۹)، در بسیاری از جوامع قدرت‌زده و غیردموکراتیک، فضای اجتماعی، در مقام قلمروی عمومی، هنوز به فتح دموکراتیک در نیامده است و به‌لحاظ «رابطه‌مندی»، همچنان «بیگانه» از مردم است؛ در عملکردهای قدرت‌زدگی و غیردموکراتیکِ شهرهای امروز، شهر در هر مکان جغرافیایی که باشد صرفاً عرصه‌ای است «بهره‌کشانه از حقوق شهروندی».

به‌لحاظ هستی‌شناختی، آنجا که سخن از مقاومت زنان در برابر فرمان‌های دولت جدید، فی‌المثل درخصوص حجاب، است که معمولاً آن را به‌منزلهٔ «دین‌داری» شناسایی می‌کنند، قبل از هرچیز ستیزی هستی‌شناسانه بود: مقاومت در جهت حفاظت و نگه‌داشتِ افقی که جهان و هستیِ اجتماعی خود و دیگری را در پارادایم‌های آن درک می‌کردند

به قول دورکیم دین و مذهبِ عصر جدید را علم است که بر می‌سازد.