بریده‌هایی از کتاب همه ما شبی در تخت هایمان خواهیم سوخت

گفتم شب به‌خیر. جانی می‌گوید، چرا؟ برای چی؟ شبِ من به تو چه ربطی داره؟

جانی می‌شنود که رفیق آن پایین چیزی زیر لب من‌من می‌کند. از لای دیوارها. چون همین‌طور است، این‌طوری همهٔ ما را اینجا چپانده‌اند تا بتوانیم صدای آروغ و گوز همدیگر را از میان این دیوارهای لعنتی بشنویم. کلبه‌های قیرگونی با برچسب‌های قیمت بالا که چیده‌اند پهلوی هم و بعد هم چسبانده‌اند کنار صخره، مثل احمق‌هایی که در یک آشفته‌بازار ریخته‌اند روی هم. منتظر.

چون اگر فکر می‌کنند این بار هم قرار است جانی درهای آتش‌گرفته را با لگد از جا بکند و بپرد داخل آتش تا دنبال آن پیری‌های گوزو بگردد که در هر حال ممکن است همین فردا بیفتند و بمیرند، کور خوانده‌اند.