بریده‌هایی از کتاب فیلسوف و پزشک قرن

بیش‌تر به هدف دلمشغولی داشت تا به خوشبختی.

من به پزشکی روی آوردم تا بتوانم بدون سخن‌پردازی، عمل کنم.

خوب می‌دانست که چه قابلیت‌هایی در وجودش نهفته است.

شوایتزر با خیلی از ما فرق داشت چون در او آن هستهٔ خیر و آن اشتیاق به یاری کردن دیگران، به تغییری در سبک زندگی و تعهدی مادام‌العمر منجر شد.

او معتقد بود هر کس در هر جایی از جهان، حتی با کارهای کوچک در خدمت به انسان‌های همنوع خود، می‌تواند زندگی «شگفت‌انگیزی» برای خود رقم بزند و به سعادت حقیقی دست پیدا کند.

شوایتزر در ۱۹۱۳ زمانی که سی و هشت ساله بود، به همراه همسرش هلنه برسلاو به آفریقای استوایی رفت و بیمارستانی در لامبارنه در ساحل رودخانهٔ محلی آن‌جا تأسیس کرد.

آدمی را چه سود اگر تمام دنیا را به دست بیاورد و روح خود را از دست بدهد؟

پس به دانشگاه برگشت و پزشکی خواند و دکترایش را گرفت و به آفریقا رفت تا در یکی از روستاهای کوچک این قارهٔ پهناور بیمارستانی بنا کند.

شوایتزر درد و رنج مردم آفریقا را درد و رنج خود شمرد و بخش بیش‌تر زندگی‌اش را وقف آن‌ها کرد.

من این جاه‌طلبی را که محققی بزرگ شوم، رها کرده‌ام. می‌خواهم بیش از این باشم، صرفاً یک انسان. ــ آلبرت شوایتزر