بریده‌هایی از کتاب فیلسوف و پزشک قرن

بیش‌تر به هدف دلمشغولی داشت تا به خوشبختی.

من به پزشکی روی آوردم تا بتوانم بدون سخن‌پردازی، عمل کنم.

پدر شوایتزر کشیشی پروتستان و مردی آرام و سخاوتمند بود. مادرش کاری‌تر، آشناتر به امور دنیا و شاید عاقل‌تر بود.

زندگی‌اش را وقف کمک به بیمارانش کرد.

من این جاه‌طلبی را که محققی بزرگ شوم، رها کرده‌ام. می‌خواهم بیش از این باشم، صرفاً یک انسان. ــ آلبرت شوایتزر

شوایتزر درد و رنج مردم آفریقا را درد و رنج خود شمرد و بخش بیش‌تر زندگی‌اش را وقف آن‌ها کرد.

پس به دانشگاه برگشت و پزشکی خواند و دکترایش را گرفت و به آفریقا رفت تا در یکی از روستاهای کوچک این قارهٔ پهناور بیمارستانی بنا کند.

آدمی را چه سود اگر تمام دنیا را به دست بیاورد و روح خود را از دست بدهد؟

شوایتزر چند سال آخر عمرش را سفر نکرد. او در خلوت و انزوای جنگل‌های آفریقا، با کار در طول روز و موسیقی و نوشتن در شب، به زندگی ادامه داد. در چهاردهم ژانویهٔ ۱۹۶۵، شوایتزر نودمین سالگرد تولدش را در لامبارنه جشن گرفت و کار در بیمارستان را فقط یک ماه قبل از مرگش در چهارم سپتامبر ۱۹۶۵ متوقف کرد. او نزدیک بیمارستانش، در جایی شبیه محل مورد علاقه‌اش بر فراز گونسباخ، به خاک سپرده شد.

شوایتزر علاقه به شهرت نداشت و هم‌وغمش تسکین آلام و رنج‌های اطرافیانش بود، بر پایهٔ همان اصولی به زندگی خود ادامه داد

شوایتزر با ژان روستان (زیست‌شناس و فیلسوف فرانسوی و مخالف گسترش سلاح‌های هسته‌ای.م) استدلال می‌کرد که ادامهٔ آزمایش‌های هسته‌ای «جنایتی است که به آینده فراافکنده شده است.»

شوایتزر وقتی نیاز به استراحت و سرمایهٔ بیش‌تر برای بیمارستان داشت به گونسباخ محبوبش بازمی‌گشت. از آن‌جا به نواحی اروپا سفر می‌کرد تا کنسرت‌هایی برگزار کند و تورهایی برای سخنرانی داشته باشد.

تصمیم گرفت زندگی دانشگاهی و فعالیت‌هایش در زمینهٔ موسیقی را در سی سالگی ترک کند و پزشکی بخواند. او می‌خواست بقیهٔ عمرش را وقف طبابت در میان بومیان آفریقا کند. برنامهٔ شوایتزر با مقاومت شدید روبه‌رو شد. در میان خانواده و دوستانش فقط یک نفر بود که از تصمیم او کاملاًحمایت کرد: هلنه برسلاو. او با الهام از شوایتزر، پرستار شد و تصمیم گرفت سرنوشتش را با سرنوشت او گره بزند. آن‌ها در سال ۱۹۱۲ با هم ازدواج کردند، و در بیست و ششم مارس ۱۹۱۳، در جمعهٔ مقدس عازم آفریقا شدند.

شوایتزر در سن پایین، نواختن پیانو را آموخت و کمی پس از آن، نواختن ارگ را هم یاد گرفت. او در سال ۱۸۹۳ به استراسبورگ رفت تا الهیات و فلسفه بخواند

من این جاه‌طلبی را که محققی بزرگ شوم، رها کرده‌ام. می‌خواهم بیش از این باشم، صرفاً یک انسان. ــ آلبرت شوایتزر

شوایتزر در ۱۹۱۳ زمانی که سی و هشت ساله بود، به همراه همسرش هلنه برسلاو به آفریقای استوایی رفت و بیمارستانی در لامبارنه در ساحل رودخانهٔ محلی آن‌جا تأسیس کرد.

او معتقد بود هر کس در هر جایی از جهان، حتی با کارهای کوچک در خدمت به انسان‌های همنوع خود، می‌تواند زندگی «شگفت‌انگیزی» برای خود رقم بزند و به سعادت حقیقی دست پیدا کند.

شوایتزر با خیلی از ما فرق داشت چون در او آن هستهٔ خیر و آن اشتیاق به یاری کردن دیگران، به تغییری در سبک زندگی و تعهدی مادام‌العمر منجر شد.

غایت نهایی ما در زندگی این است که بیش‌تر از آن‌چه هستیم باشیم:

شوایتزر با خیلی از ما فرق داشت چون در او آن هستهٔ خیر و آن اشتیاق به یاری کردن دیگران، به تغییری در سبک زندگی و تعهدی مادام‌العمر منجر شد.