بریده‌هایی از کتاب روباهی به نام پکس؛ جلد دوم

آدم‌های مبتلا به جنگ

امان از خاطرات خائن. همیشه زیر لایه‌های ذهن آدم کمین می‌کنند و آماده‌اند که هروقت حواست نیست با خنجر به قلبت حمله کنند.

امان از خاطرات خائن. همیشه زیر لایه‌های ذهن آدم کمین می‌کنند و آماده‌اند که هروقت حواست نیست با خنجر به قلبت حمله کنند.

درخت‌ها بیشتر تله‌پاتی شیمیایی دارن.» ساموئل هم آمد و آن‌طرف پیتر نشست. «تله‌پاتی شیمیایی؟» ابروهایش بالا رفت. «جدی می‌گم. مثلاً... توی علفزارهای حاره‌ای، وقتی زرافه‌ها مشغول خوردن یه درخت اقاقیا می‌شن، درخته از زیر زمین پیامی ارسال می‌کنه. این کار رو با یه رشته‌قارچ انجام می‌ده که گاهی طولش یکی دو کیلومتر می‌شه. بعدش همهٔ درخت‌های اقاقیای اون ناحیه یه مادهٔ شیمیایی تلخ وارد برگ‌هاشون می‌کنن تا دیگه زرافه‌ها کاری به کارشون نداشته باشن. یا اگه یه درخت وضعیت ناجوری داشته باشه، با پیامش می‌گه: ‘آهای، من به کمکتون احتیاج دارم.’ بعد بقیهٔ درخت‌ها براش یه‌کمی مادهٔ قندی یا هرچی رو که لازم داره می‌فرستن.»

امان از خاطرات خائن. همیشه زیر لایه‌های ذهن آدم کمین می‌کنند و آماده‌اند که هروقت حواست نیست با خنجر به قلبت حمله کنند.

«درخت‌ها شگفت‌انگیزن. می‌دونستی باهم ارتباط برقرار می‌کنن؟» «جداً؟ مثل آدم‌ها؟» «راستش بهتر از آدم‌ها.»

بااین‌حال، دربارهٔ همسفرانش کلی اطلاعات به دست آورده بود. فهمیده بود جید از او و ساموئل سریع‌تر راه می‌رود؛ جید چست‌وچابک از مانع‌ها می‌پرید و طوری زیر لب آواز می‌خواند که انگار همه‌چیز برایش مثل سرگرمی است. البته خیلی وقت‌ها هم می‌ایستاد و پیتر هم فهمیده بود باید مسیر نگاهش را دنبال کند، چون همیشه به چیزهایی نگاه می‌کرد که پیتر دلش نمی‌خواست دیدنشان را از دست بدهد: مرغ انجیرخواری که توی آن جنگل تاریک، پرهایش از روشنی شبیه شعلهٔ آتش بودند؛ تار عنکبوتی که به شبنم آراسته شده بود و قارچ‌های سمی صورتی‌رنگی که انگار از قصه‌های پریان بیرون زده بودند.

آب بوی زندگی می‌دهد؛ بوی زندگی موجوداتی که لمسشان می‌کند. آب باران بوی آسمان و برگ‌هایی را می‌داد که رویشان باریده بود. رودها بوی خزه و قزل‌آلای نقره‌ای می‌دادند. چشمه‌ها بوی ریشهٔ درختان را با خود می‌آوردند.

دیگر هیچ‌چیز مثل سابق نمی‌شود

هرجا که آتش بود، احتمالاً پای آدم‌ها هم در میان بود.

و همه باهم برابرند.

هر بار که شعله‌های آتش به رودخانه می‌رسد، از حرکت می‌ایستد. آب همیشه آتش رو شکست می‌ده، برای همین آتش به قلمروی آب احترام می‌ذاره.

اگه جلوی چشمت نباشم، معنی‌ش این نیست که تنهایی.

«همیشه در حرکته. هیچ‌وقت نمی‌ذاره چیزی جلوش رو بگیره. انگار می‌دونه آبی که حرکت نکنه، راکد می‌شه.»

آدم‌های مبتلا به جنگ اومده‌ان.

«آب واقعاً جادوییه، مگه نه؟»

آدم نمی‌تواند بعضی چیزها را دور بزند و باید با آن‌ها روبه‌رو شود.

کدام‌یک از آخرین بارها سخت‌تر بود؟ آخرین باری که پدرش را دیده بود و خبر نداشت آخرین بار است؟ یا خداحافظی با پکس که می‌دانست دیگر او را نمی‌بیند؟

«و بیشتر از همه، به کسی احترام می‌ذارم که تصمیم می‌گیره چیزی رو بازسازی کنه.»

صدای پر از غم و دلتنگی رو فقط آدم‌ها می‌شناسن.

«جدی می‌گم. مثلاً... توی علفزارهای حاره‌ای، وقتی زرافه‌ها مشغول خوردن یه درخت اقاقیا می‌شن، درخته از زیر زمین پیامی ارسال می‌کنه. این کار رو با یه رشته‌قارچ انجام می‌ده که گاهی طولش یکی دو کیلومتر می‌شه. بعدش همهٔ درخت‌های اقاقیای اون ناحیه یه مادهٔ شیمیایی تلخ وارد برگ‌هاشون می‌کنن تا دیگه زرافه‌ها کاری به کارشون نداشته باشن. یا اگه یه درخت وضعیت ناجوری داشته باشه، با پیامش می‌گه: ‘آهای، من به کمکتون احتیاج دارم.’ بعد بقیهٔ درخت‌ها براش یه‌کمی مادهٔ قندی یا هرچی رو که لازم داره می‌فرستن.»

ماده‌روباه پوزه‌اش را پایین آورد و بوی پیتر را حس کرد. از کجا می‌شه از نیت آدم‌ها باخبر شد؟ از قیافه‌ها، بو، صدا و حرکاتشون معلومه. مثل روباه‌ها؟ آره، مثل روباه‌ها. البته اون‌ها می‌تونن نقش بازی کنن. از کجا می‌شه فهمید کدوم آدم قابل‌اعتماده؟ پکس فکر کرد. خوب تماشاشون کن. خودشون نشونت می‌دن.

روباه‌ها با ترکیب پیچیده‌ای از صداها، حرکت‌ها، بوها و حالت‌های مختلف صورت باهم ارتباط برقرار می‌کنند.

دنیا هم پر از لذت بود و هم پر از خطر.

هرجایی که نگاه کنی فراوونی نعمته.

آب بوی زندگی می‌دهد؛ بوی زندگی موجوداتی که لمسشان می‌کند. آب باران بوی آسمان و برگ‌هایی را می‌داد که رویشان باریده بود. رودها بوی خزه و قزل‌آلای نقره‌ای می‌دادند. چشمه‌ها بوی ریشهٔ درختان را با خود می‌آوردند.

«یاد گرفتن کاروبار شرافتمندانه هیچ ضرری نداره.»

احساس شعف می‌کرد، چون از این به بعد تنها بود.

چندتا تخم کبک دید و همه‌شان را خورد. توی تخم‌ها گرم بود و مواد داخلش به‌طرز شگفت‌آوری مایع نبودند؛ سفت شده بودند.

این بخشش وجود پیتر را آرام کرد. احساس می‌کرد تمام سال مشغول جمع کردن سنگ بوده و هر روز سنگ‌های جدیدی روی پشتش می‌گذاشته و حالا ناگهان همهٔ آن سنگ‌ها تبدیل به غبار شده‌اند.