بریده‌هایی از کتاب فقط گوش کن

اگه کسی واقعاً با تو صمیمی باشه، دلخور شدن تو یا دلخور شدن اون‌ها اشکالی نداره، و به‌خاطرش عوض نمی‌شن. این فقط یه بخشی از رابطه‌ست. پیش می‌آد. باهاش کنار می‌آی.

به روراستی بی‌دغدغۀ او غبطه می‌خوردم، توانایی آشکار ساختن وجودش در برابر دنیا به‌جای اینکه عمیق‌تر در خودش فروبرود

در هر زندگی زمانی می‌رسد که دنیا ساکت می‌شود و تنها چیزی که باقی می‌ماند قلب خودت است. پس بهتر است یاد بگیری صدایش را بشناسی. وگرنه هرگز چیزی را که می‌گوید درک نمی‌کنی.

گرچه کم‌کم درک می‌کردم که غریبه بودن همیشه بزرگ‌ترین دلیل برای ترسیدن نیست. آدم‌هایی که تو را بهتر از دیگران می‌شناسند می‌توانند خطرناک‌تر باشند، چون حرف‌هایی که می‌زنند و چیزهایی که فکر می‌کنند می‌تواند نه‌تنها ترسناک، بلکه درست هم باشد.

متوجه شدم طی چند هفتۀ گذشته نه‌تنها دلم برای اوئن، بلکه برای آن بخش از خودم هم که قادر بود با او روراست باشد تنگ شده

«فوق‌العاده بود. آزادی، حتی نوع خیالی‌اش، همیشه عالی است

گرچه گرفتن چیزی که کسی را خوشحال می‌کند به‌خودی‌خود سخت است، وقتی به‌نظر می‌رسد آن چیز تنها دلیل خوشحالی اوست، حتی سخت‌تر هم می‌شود.

«من می‌دونم برام چه مفهومی داره. برای تو قراره فرق داشته باشه. ببین، فیلم یه چیز شخصیه. هیچ پیام درست و غلطی وجود نداره. همه‌اش مفاهیمی‌ست که ازش برداشت می‌کنی.»

زمان چیزی نبود که به‌راحتی بتوانی از هم جدایش کنی؛ هیچ میانه یا آغاز یا پایان مشخصی وجود نداشت. می‌توانستم وانمود کنم گذشته را رها کرده‌ام، ولی گذشته مرا رها نمی‌کرد.

هرچند، راستش سکوت بدتر بود.» گفتم: «بدتر از جیغ و داد؟!» سرش را تکان داد و گفت: «خیلی بدتر. یعنی، حداقل با جر و بحث می‌دونی چه اتفاقی داره می‌افته یا یه فکرهایی درباره‌اش داری. سکوت می‌تونه هر معنایی داشته باشه. فقط...»

ولی خوب بودن آن‌طور که به‌نظر می‌رسید آسان نبود، به‌خصوص وقتی بقیۀ دنیا می‌توانست آن‌قدر بدجنس باشد.

فقط یه آشغال واقعی بدون اجازه به ضبط ماشین کسی دست می‌زنه. این شوخی‌بردار نیست.

خوب بودن کمال مطلوب بود، جایی که آدم‌ها صدایشان را بلند نمی‌کردند یا چنان ساکت نمی‌شدند که تو را بترسانند. اگر می‌توانستی فقط خوب باشی، بعد دیگر مجبور نبودی نگران بگوومگوها شوی

به هم پیوستن مشکل‌تر از جدا شدن بود، مثل خیلی چیزهای دیگر.

حتماً برایش خیلی ساده هستم که در کمتر از یک هفته آن همه درباره‌ام فهمیده

شاید تمرینی احمقانه بود، و در زمستان نمی‌توانستی گل و گیاه برویانی. ولی چیزی در ایدۀ آن بذرها بود که دوستش داشتم؛ چنان عمیق در دل خاک پنهان می‌شدند و هنوز فرصتی برای بیرون آمدن داشتند. با اینکه نمی‌توانستی زیر خاک را ببینی، ولی مولکول‌ها داشتند به هم می‌پیوستند، انرژی به‌آرامی نیرو وارد می‌کرد و در همان حال چیزی، تنهای تنها، سخت در تلاش بود تا سبز شود.

بار دیگر فکر کردم که فقط با یک نگاه، آن هم در حال حرکت، هرگز نمی‌توانستی به‌درستی تشخیص بدهی چه می‌بینی. خوب یا بد، درست یا غلط. همیشه بیشتر از آن بود.

کم‌کم داشتم درک می‌کردم که چیزی به‌عنوان مطلق و محض وجود نداشت، نه در زندگی و نه در انسان‌ها.

کم‌کم درک می‌کردم که غریبه بودن همیشه بزرگ‌ترین دلیل برای ترسیدن نیست. آدم‌هایی که تو را بهتر از دیگران می‌شناسند می‌توانند خطرناک‌تر باشند، چون حرف‌هایی که می‌زنند و چیزهایی که فکر می‌کنند می‌تواند نه‌تنها ترسناک، بلکه درست هم باشد.

چه آهنگ بود یا صدای آدم، یا یک داستان، چیزهای زیادی وجود داشت که نمی‌توانستی فقط از یک قطعه یا نگاهی گذرا یا بخشی از هم‌سُرایی، بفهمی.

می‌توانستم وانمود کنم گذشته را رها کرده‌ام، ولی گذشته مرا رها نمی‌کرد.

وقتی شک داری، آن را بیرون نگه دار: دور از صدارس، بیرون از خانه؛ حتی اگر به این معنا باشد که درواقع توی دلت نگهش داری.

در هر حال، وظیفۀ من نبود که همه را نجات بدهم. مخصوصاً که حتی قادر به نجات خودم نبودم.

غریبه بودن همیشه بزرگ‌ترین دلیل برای ترسیدن نیست. آدم‌هایی که تو را بهتر از دیگران می‌شناسند می‌توانند خطرناک‌تر باشند، چون حرف‌هایی که می‌زنند و چیزهایی که فکر می‌کنند می‌تواند نه‌تنها ترسناک، بلکه درست هم باشد.

موسیقی پیونددهندۀ بزرگیه. یه نیروی شگفت‌انگیز. چیزی که می‌تونه وجه‌مشترک میان آدم‌هایی باشه که تو تمام چیزهای دیگه با هم فرق دارن.

بعضی‌ها فکر می‌کنن موسیقی دوست دارن، ولی اصلاً از جریان خبر ندارن. خودشون رو دست می‌اندازن. و آدم‌هایی هم هستن که حس عمیقی به موسیقی دارن، اما به آهنگ‌های درستی گوش نمی‌دن. اون‌ها گمراه شدن.

به هم پیوستن مشکل‌تر از جدا شدن بود، مثل خیلی چیزهای دیگر.

ولی در این زندگی فقط همین قدر امکان انجام دوباره، همین تعداد فرصت، اگر هم برای اصلاح گذشته نشد، برای تغییر آینده به دست می‌آوری.

«شاید کلاً ازش بدت بیاد، یا نیاد. شاید جواب تموم سؤال‌های زندگی باشه. می‌دونی، قشنگی‌اش به همینه.»

نسخه‌های بی‌شماری از یک خاطره وجود داشت و با این حال هیچ‌کدام درست یا غلط نبود. درعوض، همه قطعات بودند و فقط زمانی می‌توانستند تمام داستان را بازگو کنند که کنار هم قرار می‌گرفتند.