بریده‌هایی از کتاب عقیله

چرخش روزگار هیچ‌گاه بر مراد عاشقان نبوده است.

خردمند بانوی بنی‌هاشم، می‌دانی که بنی‌هاشم را زنان و مردانی است که در خردورزی و هوشمندی و فضل سرآمد روزگارانند و مایه تفاخر یاران و در این میان زینب را «عقیله» گفته‌اند؛ عقیله بنی‌هاشم

«سر و جان را نتوان گفت که مقداری هست.»

خداوند ابراهیم را به قربانی‌کردن اسماعیلش آزمود و عظمت آن قربانی چنان بود که خداوند اسماعیل را به ابراهیم بخشید ... خداوند یعقوب را به فراق یوسفش آزمود؛ یعقوب عمری گریست تا چشمانش سپید شد و خداوند یوسف را به او بازگرداند ... اما گویا این‌بار با همیشه فرق می‌کند. گویا خداوند را تدبیری دیگر است. حسین (ع) را این‌بار جامه ابراهیم پوشانده است تا او نه یک اسماعیل، که همه اسماعیل‌هایش را به قربانگاه ببرد و قربانی کند و تو را نیز آزموده است به فراق همه یوسف‌هایت، یوسف‌هایی که قصه‌شان با قصه یوسف یعقوب فرق می‌کند که این‌بار گرگ‌های بیابان همه یوسف‌های تو را دریده‌اند و ... ای کاش گرگ تاخته بر یوسف حجاز مانند گرگ قصه کنعان دروغ بود!

حسین (ع) سر بر آسمان برد و زمزمه کرد: _‌«آنچه بر من می‌رسد، آسان است؛ زیرا خدا می‌بیند

بگذار تا ببینمش اکنون که می‌رود ای اشک از چه راه تماشا گرفته‌ای

مریم(س)، دختر عمران در دوران سرکشی و سخنان کذب احبار یهود و نافرمانی از پیامبران الهی و بحث و جدل در اوامر خداوند و عمل به آن‌ها، به تمام کتب آسمانی و اوامر الهی چنان مؤمن و ثابت‌قدم بود و با سخنان راستین خویش از اعتقادات خود دم می‌زد تا به جایگاهی رسید که خداوند او را «صدیقه» خواند و شایسته آن دید تا با اعجازی حیرت‌انگیز بدون داشتن همسر، مادر پیامبر اولوالعزم عیسی روح‌الله گردد که تحولی عظیم را در تاریخ دیانت بشری نوید می‌داد.

اگر بر آستان خوانی مرا خاک درت گردم وگر از در برانی، خاک پای لشکرت گردم

حسین (ع) بازگشت با دست‌هایی خاک‌آلود و خونین و علی‌اصغری که دیگر نبود تا صدای گریه‌هایش عطش اهل حرم را فریاد کند. علی‌اصغری که دیگر نبود تا زینت آغوش رباب باشد. گاهواره‌اش همه آن چیزی بود که از او به یادگار مانده بود و رباب هنوز در خیمه آن گاهواره را تکان می‌داد و بر شهید شیرخواره‌اش نوحه می‌کرد و می‌گریست و حسین (ع) را گویا دیگر توان آن نبود که با رباب روبه‌رو شود. هرچند رباب را دل وسیع‌تر و جان شیفته‌تر از آن بود که در آن مصیبت گران بر مولا و آقای خویش باب گلایه‌ای بگشاید و زبان به شکوه‌ای باز کند

شتران را پیش آوردند بی‌محمل و زیرانداز. مردان لشکر پسر سعد دورتادور شتران به تماشا ایستاده بودند. اطراف را نگریستی، دورتادورت را بیگانه مردانی گرفته بودند که از چشمانشان دوزخ زبانه می‌کشید. داغ دلت تازه شد. محرمی نبود تا بر این کار یاری‌ات کند.

«همگی شاهد باشید که من ام‌کلثوم دختر عبدالله‌بن جعفر را به چهارصد و هشتاد درهم مهریه به نکاح پسرعمویش قاسم‌بن محمدبن جعفر درآوردم و باغ خود را در مدینه که سالی هشت هزار دینار درآمد دارد، به او بخشیدم که اگر خدا بخواهد، آن دو را بی‌نیاز کند.»

قاسم‌بن محمدبن جعفربن ابیطالب

از این دنیا برای خویش هیچ نخواست

«آماده سفر آخرت شو و توشه آن سفر پیش از رسیدن اجل به‌دست آر.

تنها آنچه در این چندساعت از عصر تاکنون بر تو گذشته بود، کفایت می‌کرد کوهی را تا فرو بریزد و تو زیر بار این همه داغ که از صبح بی‌امان بر جانت باریده بود، چگونه تاب آوردی؟

تنها آنچه در این چندساعت از عصر تاکنون بر تو گذشته بود، کفایت می‌کرد کوهی را تا فرو بریزد و تو زیر بار این همه داغ که از صبح بی‌امان بر جانت باریده بود، چگونه تاب آوردی؟ روی بر قبله بر خاک نشستی به نیت نافله شب. زانوانت یاری‌ات نمی‌کرد که بر پای بایستی. ناگزیر نماز را نشسته اقامه بستی و شگفتا که در این حال نیز دست از نافله نَشستی!

هر زمینی که نشان از کف پای تو بود سال‌ها سجده صاحب‌نظران خواهد بود