بریده‌هایی از کتاب کتاب ساحلی

گاهی اوقات صرفاً دلم برای دوست‌داشتن مردم تنگ می‌شد.

بعضی وقت‌ها نگران این می‌شم که حقیقت ارزش دردی رو که به همراه داره، نداشته باشه

«بله، عشق اتفاق می‌افته. ولی بهتره واقع‌بینانه باشه تا مرتب بدبیاری نیاری. و احتمال اینکه عشق برات بدبیاری بیاره خیلی بیشتر از اینه که خوشبختی ابدی به ارمغان بیاره. و اگه تو رو آزار نده، اون‌وقت تویی که یه نفر دیگه رو آزار می‌دی. رابطه برقرار کردن یه جورایی سادومازوخیزمه. مخصوصاً وقتی می‌شه همهٔ چیزهایی رو که از رابطهٔ عاشقانه به دست میاد، از دوستی به دست آورد، بدون رسیدن به نقطهٔ پایان اجتناب‌ناپذیرش و تباه کردن زندگی یه نفر دیگه.»

وقتی حس می‌کردی دنیا تاریک و ترسناک است، عشق می‌توانست تو را به رقصیدن وادارد؛ خنده می‌توانست کمی از دردت بکاهد؛ زیبایی می‌توانست ترست را سوراخ‌سوراخ کند. همان لحظه تصمیم گرفتم زندگی‌ام پر از هر سه باشد.

زندگی بی‌معنیه، ژانویه. به پرتگاه زل زده‌ام.

«هر کسی که سرگردان است الزاماً گم نشده».

آسمان به رنگ کبود بی‌رحمانه‌ای درآمده بود. دیدن این رنگ روی پوست یک نفر باعث می‌شد حالت بد شود. اما در این فضا واقعاً زیبا بود. عجیب است که چطور برخی چیزها می‌توانستند در بعضی شرایط منزجرکننده باشند و در برخی شرایط دیگر خارق‌العاده.

بعضی وقت‌ها نگران این می‌شم که حقیقت ارزش دردی رو که به همراه داره، نداشته باشه

انگشت‌هایش با بی‌قراری روی فرمان ضرب گرفته بودند و من اجازه دادم چشم‌هایم از روی رگ‌های ساعدش پایین بلغزد، از پشت بازویش بالا برود و به نقطهٔ اتصال دست و آستین برسد.

این چیزی بود که باعث شد عاشق کتاب‌خواندن شوم، چیزی که باعث شد در درجهٔ اول به نویسندگی روی بیاورم. حس اینکه دنیایی جدید مانند تار عنکبوت در حال تنیدن دورتادورت بود و تا زمانی که خود را تمام‌وکمال را نشانت نمی‌داد، نمی‌توانستی تکان بخوری.

گاس گفت: «می‌بینی؟ همین مزخرفات باعث می‌شه نتونم به پایان خوش اعتقاد داشته باشم. تو این دنیا هیچ وقت چترهای کاغذی‌ای که قولشو داده بودن، گیرت نمیاد.» گفتم: «گاس، خودت باید چتر کاغذی‌ای باشی که دوست داری تو این دنیا ببینی.»

کل تابستون پارسال به این فکر می‌کردم که دیگه هیچ وقت احساس خوشحالی نمی‌کنم و حالا که یه سال گذشته، هنوز ناراحت و نگران و عصبانی‌ام، ولی یه وقتایی خوشحال هم هستم. اینجوری نیست که اتفاقات بد انقدر زندگیت رو سوراخ‌سوراخ کنن که عمق گودالش باعث شه هیچ خوبی‌ای به اندازهٔ کافی بزرگ نباشه که دوباره خوشحالت کنه. هر چقدر هم اتفاقات مزخرف بیفته، همیشه گل‌های وحشی هم وجود دارن. همیشه پیت‌ها و مگی‌ها و باد و طوفان توی جنگل و نور آفتاب روی موج‌ها وجود داره.»

آدم‌هایی که به دلایل درست کارهای اشتباه می‌کردند. آدم‌هایی که به دلایل اشتباه کار درست را انجام می‌دادند.

بگذارید یک نکته را دربارهٔ کتاب‌های پایان خوش برایتان بگویم: اینکه خودتان باورشان داشته باشید، تأثیر دارد.

برای ژانویه، تا وقتی داستانم رو در کنار تو سپری کنم، برام مهم نیست تهش چطوری تموم می‌شه.

اولین دور مریضی مامان به من آموخت که عشق طناب فرار است، ولی دومین موج مریضی‌اش بود که به من آموخت وقتی در حال غرق شدنی، عشق می‌تواند جلیقهٔ نجاتت باشد.

عشق اغلب نه از چیزهای براق، بلکه از چیزهای منطقی ساخته می‌شد. چیزهایی که فرسوده می‌شدند و زنگ می‌زدند و بعد می‌توانستی تعمیرشان کنی و صیقلشان بدهی. چیزهایی که به طور مرتب گم می‌شدند و باید جایگزینی برایشان پیدا می‌شد.

این کارمان حالا شبیه یک استعارهٔ بسیار آشکار بود ـ او که یک شکاف واقعی را بینمان نگه می‌داشت و من که هر شب مشتاقانه به ملاقاتش می‌رفتم. تعجبی نداشت که آن‌قدر گیج شده بودم. او حدومرزهای دقیقی را حفظ کرده بود و من آن‌ها را نادیده گرفته بودم. هیچ استعدادی در این زمینه نداشتم، آمادگی‌اش را نداشتم که خود را مجذوب کسی ببینم که از نظر عاطفی اصلاً در دسترس نیست.

بعضی وقتا آدم‌های خوب یا حداقل نجیب کارای بد می‌کنن. و بعضی وقتا واقعاً فکر می‌کنن کاری که انجام می‌دن درسته.»

جولی-آن گفت: «شاید اولش همچین چیزی داشته باشی. ولی اگه داشته باشی، با پیر شدنت شکلش تغییر می‌کنه. وقتی همهٔ دوروبریهات خلافش رو می‌گن، چطور باید باور داشته باشی درست درسته و غلط غلط؟ باید فکر کنی از بقیه باهوش‌تری؟»

من زمینه را برای شکسته شدن دلم فراهم کرده بودم و اکنون حس می‌کردم فقط باید خود را آماده می‌کردم و منتظر می‌ماندم ضربه فرود بیاید.

و فهمید که اشکالی ندارد گهگاهی اجازه دهی کمی زشتی قاتی داستانت شود. که این باعث نمی‌شود همهٔ زیبایی‌ها از کفت بروند.

چیزی که می‌خواهم بگویم این است که من شروع کردم به تعریف داستانی زیبا دربارهٔ زندگی‌ام،

«بوسیدن یک سیگاری مثل لیس زدن جاسیگاریست

گاهی اوقات تنها کاری که از دستتان برمی‌آمد این بود که یکدیگر را محکم بگیرید، تا زمانی که تاریکی دوباره به بیرون تفتان کند.

اولین دور مریضی مامان به من آموخت که عشق طناب فرار است، ولی دومین موج مریضی‌اش بود که به من آموخت وقتی در حال غرق شدنی، عشق می‌تواند جلیقهٔ نجاتت باشد.

بارها و بارها به من گفت که خودم نیستم. ولی اشتباه می‌کرد. من همان منِ همیشگی بودم. فقط دیگر تلاش نمی‌کردم برای او یا هر کس دیگری در تاریکی بدرخشم.

اعتقاد نداشتن به یه چیز باعث نمی‌شه از خواستنش دست بکشی. البته اگه محتاط نباشی

درد صدای بدنمان است که سعی دارد شنیده شود.

دلم می‌خواد کسی باشم که چیزایی رو که لیاقتشون رو داری بهت می‌ده، دلم می‌خواد من کسی باشم که دربارهٔ کتاب‌هات براش غرغر می‌کنی و فکر نکنم هیچ وقت بتونم لیاقت هیچ‌کدوم این‌ها رو داشته باشم