بریده‌هایی از کتاب کتاب ساحلی

گاهی اوقات صرفاً دلم برای دوست‌داشتن مردم تنگ می‌شد.

بعضی وقت‌ها نگران این می‌شم که حقیقت ارزش دردی رو که به همراه داره، نداشته باشه

وقتی حس می‌کردی دنیا تاریک و ترسناک است، عشق می‌توانست تو را به رقصیدن وادارد؛ خنده می‌توانست کمی از دردت بکاهد؛ زیبایی می‌توانست ترست را سوراخ‌سوراخ کند.

«بله، عشق اتفاق می‌افته. ولی بهتره واقع‌بینانه باشه تا مرتب بدبیاری نیاری. و احتمال اینکه عشق برات بدبیاری بیاره خیلی بیشتر از اینه که خوشبختی ابدی به ارمغان بیاره. و اگه تو رو آزار نده، اون‌وقت تویی که یه نفر دیگه رو آزار می‌دی. رابطه برقرار کردن یه جورایی سادومازوخیزمه. مخصوصاً وقتی می‌شه همهٔ چیزهایی رو که از رابطهٔ عاشقانه به دست میاد، از دوستی به دست آورد، بدون رسیدن به نقطهٔ پایان اجتناب‌ناپذیرش و تباه کردن زندگی یه نفر دیگه.»

وقتی حس می‌کردی دنیا تاریک و ترسناک است، عشق می‌توانست تو را به رقصیدن وادارد؛ خنده می‌توانست کمی از دردت بکاهد؛ زیبایی می‌توانست ترست را سوراخ‌سوراخ کند. همان لحظه تصمیم گرفتم زندگی‌ام پر از هر سه باشد.

زندگی بی‌معنیه، ژانویه. به پرتگاه زل زده‌ام.

«هر کسی که سرگردان است الزاماً گم نشده».

«زندگی مجموعه‌ای از لحظات خوب و بده، تا خودِ لحظهٔ مرگت. که می‌شه گفت یه لحظهٔ بده. عشق اینو تغییر نمی‌ده.

آدم‌ها پیچیده بودند. مسائل ریاضی نبودند؛ مجموعه‌ای از احساسات و تصمیمات و شانس خرکی بودند. دنیا هم پیچیده بود؛ نه یک فیلم فرانسوی زیبا و تار، بلکه یک آشفتگی فاجعه‌آمیز و وحشتناک، آمیخته با درخشندگی و عشق و معنا.

گاس گفت: «می‌بینی؟ همین مزخرفات باعث می‌شه نتونم به پایان خوش اعتقاد داشته باشم. تو این دنیا هیچ وقت چترهای کاغذی‌ای که قولشو داده بودن، گیرت نمیاد.» گفتم: «گاس، خودت باید چتر کاغذی‌ای باشی که دوست داری تو این دنیا ببینی.»

آسمان به رنگ کبود بی‌رحمانه‌ای درآمده بود. دیدن این رنگ روی پوست یک نفر باعث می‌شد حالت بد شود. اما در این فضا واقعاً زیبا بود. عجیب است که چطور برخی چیزها می‌توانستند در بعضی شرایط منزجرکننده باشند و در برخی شرایط دیگر خارق‌العاده.

بعضی وقت‌ها نگران این می‌شم که حقیقت ارزش دردی رو که به همراه داره، نداشته باشه

انگشت‌هایش با بی‌قراری روی فرمان ضرب گرفته بودند و من اجازه دادم چشم‌هایم از روی رگ‌های ساعدش پایین بلغزد، از پشت بازویش بالا برود و به نقطهٔ اتصال دست و آستین برسد.

شاید دلیل اینکه نتوانستی کتابت رو تموم کنی اینه که به جای اینکه ببینی خودت چی می‌خوای بنویسی، مرتب می‌پرسی بقیه چی می‌خوان بخونن.

قرار بود کل هفته به فرار از زندگی‌ای که با آن بزرگ شده بود نزدیک شود و بعد در آخرین لحظه با این افشاگری وحشتناک مواجه شود که هرچقدر هم گاهی از این دنیا متنفر باشد، تنها دنیایی است که به آن تعلق دارد.

این چیزی بود که باعث شد عاشق کتاب‌خواندن شوم، چیزی که باعث شد در درجهٔ اول به نویسندگی روی بیاورم. حس اینکه دنیایی جدید مانند تار عنکبوت در حال تنیدن دورتادورت بود و تا زمانی که خود را تمام‌وکمال را نشانت نمی‌داد، نمی‌توانستی تکان بخوری.

کل تابستون پارسال به این فکر می‌کردم که دیگه هیچ وقت احساس خوشحالی نمی‌کنم و حالا که یه سال گذشته، هنوز ناراحت و نگران و عصبانی‌ام، ولی یه وقتایی خوشحال هم هستم. اینجوری نیست که اتفاقات بد انقدر زندگیت رو سوراخ‌سوراخ کنن که عمق گودالش باعث شه هیچ خوبی‌ای به اندازهٔ کافی بزرگ نباشه که دوباره خوشحالت کنه. هر چقدر هم اتفاقات مزخرف بیفته، همیشه گل‌های وحشی هم وجود دارن. همیشه پیت‌ها و مگی‌ها و باد و طوفان توی جنگل و نور آفتاب روی موج‌ها وجود داره.»

آدم‌هایی که به دلایل درست کارهای اشتباه می‌کردند. آدم‌هایی که به دلایل اشتباه کار درست را انجام می‌دادند.

«بوسیدن یک سیگاری مثل لیس زدن جاسیگاریست

بگذارید یک نکته را دربارهٔ کتاب‌های پایان خوش برایتان بگویم: اینکه خودتان باورشان داشته باشید، تأثیر دارد.

برای ژانویه، تا وقتی داستانم رو در کنار تو سپری کنم، برام مهم نیست تهش چطوری تموم می‌شه.

وقتی حس می‌کردی دنیا تاریک و ترسناک است، عشق می‌توانست تو را به رقصیدن وادارد؛ خنده می‌توانست کمی از دردت بکاهد؛ زیبایی می‌توانست ترست را سوراخ‌سوراخ کند.

پایان‌های خوش و خرم برای همه اتفاق نمی‌افتن. نمی‌تونی کسی رو مجبور کنی به دوست داشتنت ادامه بده.

به او نگاه کردم. «راست گفتی، دلسردکننده بود.» «درست مثل زندگی.»

«اوه، عزیزم، ما هرگز نمی‌تونیم آدم‌هایی رو که دوست داریم کامل بشناسیم. وقتی از دستشون می‌دیم، همیشه چیزهای بیشتری وجود داره که می‌تونستیم ببینیم

درد صدای بدنمان است که سعی دارد شنیده شود. گفت: «بعضی وقتا یه هشداره. بعضی وقتا یه بیلبورد.»

اولین دور مریضی مامان به من آموخت که عشق طناب فرار است، ولی دومین موج مریضی‌اش بود که به من آموخت وقتی در حال غرق شدنی، عشق می‌تواند جلیقهٔ نجاتت باشد.

عشق اغلب نه از چیزهای براق، بلکه از چیزهای منطقی ساخته می‌شد. چیزهایی که فرسوده می‌شدند و زنگ می‌زدند و بعد می‌توانستی تعمیرشان کنی و صیقلشان بدهی. چیزهایی که به طور مرتب گم می‌شدند و باید جایگزینی برایشان پیدا می‌شد.

این کارمان حالا شبیه یک استعارهٔ بسیار آشکار بود ـ او که یک شکاف واقعی را بینمان نگه می‌داشت و من که هر شب مشتاقانه به ملاقاتش می‌رفتم. تعجبی نداشت که آن‌قدر گیج شده بودم. او حدومرزهای دقیقی را حفظ کرده بود و من آن‌ها را نادیده گرفته بودم. هیچ استعدادی در این زمینه نداشتم، آمادگی‌اش را نداشتم که خود را مجذوب کسی ببینم که از نظر عاطفی اصلاً در دسترس نیست.

بعضی وقتا آدم‌های خوب یا حداقل نجیب کارای بد می‌کنن. و بعضی وقتا واقعاً فکر می‌کنن کاری که انجام می‌دن درسته.»