بریده‌هایی از کتاب مهمانی شام

فهمید هر آنچه در دنیا جست‌وجو می‌کند را باید درون خودش بیابد.

من بلد نبودم زندگی کنم. من زندگی می‌کردم که چیزی رو ثابت کنم، زندگی می‌کردم که انتقام بگیرم. برای همین زندگی‌م خیلی محدود و حقیر بود. تا اینکه کم‌کم فهمیدم زندگی چیه و برام مهم شد و این خیلی ترسناک بود.

آن‌قدر خودش را می‌شناخت که بفهمد شادی‌ای که این‌طور مُصرانه در جست‌وجویش است را نباید در شریک زندگی‌اش جست‌وجو کند

طوری گریه می‌کرد که انگار کسی در آغوشش نگرفته، انگار کسی در اتاق نیست، انگار کسی اصلاً در این دنیا نیست.

اصالت همیشه پیروز است حتی در شکست.

یادش افتاد که نیازی نیست کسی را تحت تأثیر قرار بدهد.

پدر لازم دارد. لعنتی... خودم هم پدر لازم دارم. چه کسی پدر لازم ندارد؟

«خودم رو گول می‌زدم که اگه هی از یه جا به جای دیگه برم مرگ نمی‌تونه بیاد سراغم.» مرد دوم گفت: «اتفاقاً این‌طوری که راحت‌تر می‌تونه گیرت بندازه.»

آن سال برای جشن تولدش یازده مهمان دعوت کرده بود اما فقط دو نفرشان آمدند که آن‌ها هم دوقلو بودند

انگار تا ابد در برابر موانع و تیرگی‌های راه مصون شده باشد.

اگر به مهمانی می‌رفت چطور باید با روبوسی‌های فرمالیته‌ای که صورتشان را به هم می‌چسبانند و هوا را می‌بوسند کنار می‌آمد؟

اولین روز بهار باعث شده بود کمی دیوانه شود چون داشت با خودش فکر می‌کرد تنها انتخابی که دارد بین پیک‌نیک رفتن و مُردن است.

ساعت‌ها به کسالت و بدشانسی گذشته بود، به دورِ خود چرخیدن و انتظار. آن هم درست زمانی که بیش از هر وقت نیاز داشت کاری کند که به شبش و به زندگی‌اش معنا ببخشد.

"مربی" اصیل بود و اصالت همیشه پیروز است حتی در شکست.