بریده‌هایی از کتاب نسترن های صورتی

«بنیه‌تان تحلیل می‌رود، حضرت والا. مگر می‌شود؟ علاوه‌برآن امشب تحفه‌ای گران‌بها برای‌تان دارم.» چشمکی می‌زند، مچ دستم را می‌چسبد و مرا به اتاق دیگر می‌کشد. چاره‌ای جز تسلیم ندارم. سفره‌ای رنگارنگ بر زمین گسترده است. قابی پلوِ مزعفر برایم می‌کشد و تکه‌ای سینهٔ کبک بریان بر روی آن می‌نهد. با دست لقمه‌ای چرب می‌گیرد و به دهانم می‌گذارد.

می‌دانم چه خواهد شد. سرنوشتِ محتوم خود را می‌دانم، بااین‌حال به ارادهٔ خود آن را جزءبه‌جزء پیش می‌برم و این یعنی به تمسخر گرفتن مقدر. این یعنی رهایی. از خود بی‌خود می‌شوم. از یاد می‌برم که هستم.