بریده‌هایی از کتاب من رو یادت هست؟

«فقط به رفتن ادامه بده. بهش فکر نکن. به عقب نگاه نکن.»

آهای، مغز گرامی؟ هیچ حالیت می‌شه اولویت با چیه؟

وقتی اون زیبایی اولیه برای آدم عادی بشه، هیچی دیگه مثل قبل به نظر نمی‌آد.

به من این حس رو داد که دارم رو میدون مین قدم می‌ذارم و هر چیزی بگم ممکنه به یه سری از نقاط ضعف مامانم که من حتی از وجودشون خبر ندارم فشار وارد کنه.

برام یه فنجون چای پررنگ و خوش‌طعم درست کرده‌ان. چون درمان فراموشی همینه دیگه، مگه نه؟ یه فنجون چای.

از تموم شب‌های افتضاحی که تا حالا تو زندگی افتضاحم داشته‌ام این یکی قطعاً افتضاح‌ترینه.

امشب اصلاً تو مود آواز خوندن نیستم. احساس می‌کنم یه درد درونی دارم، یه جوری که دلم می‌خواد یه گوشه برای خودم جدا از بقیه باشم.

هیچ‌کس از غرغروها خوشش نمی‌آد.

«خب، به نظر می‌رسه که مسائل یه کم... پیچیده هستن. اما فکر می‌کنم به‌زودی همه‌چیز درست می‌شه.»

«عالی نبود اگه یک بار، فقط یک بار، زندگیم خودبه‌خود روبه‌راه می‌شد؟»

نمی‌تونه حقیقت داشته باشه! من تو بیمارستان هستم!

یه حس سرد ناامیدی آشنا توی دلم پیچید.