بریده‌هایی از کتاب من رو یادت هست؟

«فقط به رفتن ادامه بده. بهش فکر نکن. به عقب نگاه نکن.»

آهای، مغز گرامی؟ هیچ حالیت می‌شه اولویت با چیه؟

وقتی اون زیبایی اولیه برای آدم عادی بشه، هیچی دیگه مثل قبل به نظر نمی‌آد.

برام یه فنجون چای پررنگ و خوش‌طعم درست کرده‌ان. چون درمان فراموشی همینه دیگه، مگه نه؟ یه فنجون چای.

به من این حس رو داد که دارم رو میدون مین قدم می‌ذارم و هر چیزی بگم ممکنه به یه سری از نقاط ضعف مامانم که من حتی از وجودشون خبر ندارم فشار وارد کنه.

از تموم شب‌های افتضاحی که تا حالا تو زندگی افتضاحم داشته‌ام این یکی قطعاً افتضاح‌ترینه.

امشب اصلاً تو مود آواز خوندن نیستم. احساس می‌کنم یه درد درونی دارم، یه جوری که دلم می‌خواد یه گوشه برای خودم جدا از بقیه باشم.

هیچ‌کس از غرغروها خوشش نمی‌آد.

«خب، به نظر می‌رسه که مسائل یه کم... پیچیده هستن. اما فکر می‌کنم به‌زودی همه‌چیز درست می‌شه.»

«عالی نبود اگه یک بار، فقط یک بار، زندگیم خودبه‌خود روبه‌راه می‌شد؟»

چطور ممکنه کسی بتونه توی این خونه که از ناسا هم پیچیده‌تره زندگی کنه؟ اصلاً چه نیازی وجود داره که یه خونه هوشمند باشه؟ چرا نمی‌تونه فقط خنگ و مهربون باشه؟

نمی‌تونه حقیقت داشته باشه! من تو بیمارستان هستم!

یه حس سرد ناامیدی آشنا توی دلم پیچید.