بریده‌هایی از کتاب چو مرغ شب خواندی و رفتی

جوونای قلعۀ پیر همه روزها به نخجیر شبا در پای آتیش همه‌اش در رقص شمشیر...

میونِ سبزها نامِ تو رویید سکوتِ سبز و آرامِ تو رویید

حضوری بودی از حجمی فراموش

بیا بی تو صدا در سینه‌ام نیست شکوهِ رنگ در آئینه‌ام نیست رها کردم همه هستیِ خود را که با تو سر کنم مستیِ خود را

دلم ابرِ غم و یادِ تو باران بتاب ای مه به ساقِ سبزه‌زاران چه می‌شد ابری از آغوش بودم به چشمت شعله‌ای خاموش بودم تو آتش بودی و من ساقِ افرا به شب می‌سوختم تا صبحِ رؤیا

سحر در انتظارِ بیدلان است صبوری توشۀ دلدادگان است

تو خندیدی و نامت آشنا شد

تو از ره آمدی خاموش و پُر نوش حضوری بودی از حجمی فراموش تو خندیدی و نامت آشنا شد سکوتِ ماه در جانم صدا شد