بریده‌هایی از کتاب پرونده هری کبر

«مارکوس، می‌خوام نویسندگی رو بهت یاد بدم، نه به این دلیل که نوشتن رو بلد نیستی، بلکه برای اینکه نویسنده بشی. کتاب‌ها چیزهای ساده‌ای نیستن. همه می‌تونن بنویسن، ولی همه نویسنده نیستن.»

بردن و باختن خیلی اهمیت ندارد. مهم مسیریه که تو طی می‌کنی. نتیجه بازی در اصل یک‌جور خبر دادن به مردمه. اگر ته وجودت خودت را برنده بدانی، دیگه کی جرئت می‌کند تو را بازنده بداند؟ زندگی هم درست همین‌طوره مارکوس. همیشه کسایی هستند که از تو تندتر یا کندترند. مهم‌ترین چیز، اینه که بدانی چطور باید مسیر را طی کنی.»

زندگی مجموعه‌ای از انتخاب‌هاست که ما باید مسئولیتشان را قبول کنیم.»

«مارکوس، یاد بگیر شکست‌های خودت رو دوست داشته باشی. اون‌ها رو در آغوش بگیر. این شکست هست که آدم رو می‌سازه و سبب می‌شه پیروزی شیرین جلوه کنه.»

بخش پایانی: اکتبر ۲۰۰۹ (یک سال پس از انتشار کتاب) «فقط واژه‌های آخر کتاب نیست که ارزشش را تعیین می‌کند مارکوس، بلکه مجموعه واژگانی است که در آن به کار رفته. درست ثانیه‌ای که خواننده آخرین صفحه کتابت رو می‌خواند و می‌ذارش زمین، باید یک حس خیلی خاصی بهش دست بده. به همان سان که از خواندن کامل کتابت احساس رضایت، لذت و خوشحالی دارد، از اینکه دلش برای شخصیت‌ها تنگ می‌شه، ناراحت باشه. کتاب خوب کتابیه که خواننده آرزو کند هیچ‌وقت به صفحه آخرش نرسد...»

«می‌دونی مارکوس، واژگان برای بیان منظور عالی‌اند، ولی یک وقت‌هایی به کارت نمی‌آن، چون یک آدمایی هستند که نه اینکه نتونند، دلشون نمی‌خواد حرفت رو متوجه بشوند.» «خب، این‌جور وقت‌ها باید چه کار کنم هری؟» «یقه‌شون رو بگیر، دستت رو بذار روی گلوشون و محکم فشار بده.» «چرا!» «که خفه‌شون کنی، وقتی واژه‌ها به کارت نمی‌آیند، از مشت‌هات هم می‌تونی استفاده کنی.»

زندگی در حالت کلی معنایی نداره. خودت باید بهش معنا بدی. باید از هر روزی که خدا در اختیارت قرار می‌ده استفاده کنی و بجنگی تا به هدفت برسی.

زندگی در حالت کلی معنایی نداره. خودت باید بهش معنا بدی. باید از هر روزی که خدا در اختیارت قرار می‌ده استفاده کنی و بجنگی تا به هدفت برسی.

بخش پایانی: اکتبر ۲۰۰۹ (یک سال پس از انتشار کتاب) «فقط واژه‌های آخر کتاب نیست که ارزشش را تعیین می‌کند مارکوس، بلکه مجموعه واژگانی است که در آن به کار رفته. درست ثانیه‌ای که خواننده آخرین صفحه کتابت رو می‌خواند و می‌ذارش زمین، باید یک حس خیلی خاصی بهش دست بده. به همان سان که از خواندن کامل کتابت احساس رضایت، لذت و خوشحالی دارد، از اینکه دلش برای شخصیت‌ها تنگ می‌شه، ناراحت باشه. کتاب خوب کتابیه که خواننده آرزو کند هیچ‌وقت به صفحه آخرش نرسد...»