بریده‌هایی از کتاب دیار اجدادی

از خودت می‌پرسی: ارزشش را داشت؟ و تنها پاسخت سکوت این دیوارهاست و چهره‌ات که هر روز در آینه پیرتر و پیرتر می‌شود و پنجره‌هایی که با نماهای کوچکی از آسمان به یادت می‌آورد که آن بیرون، زندگی جاری‌ست و پرنده هست و رنگ هست، اما فقط برای دیگران. اگر از خودت بپرسی مگر چه کار بدی کردم، صدایی در سرت می‌گوید: هیچ. خودت را فدای دیار اجدادی کردی. آفرین، پسرجان، حالا دیگر تعارف را کنار بگذاریم. اگر دوباره بپرسی، جواب می‌آید: سادگی کردم و مغزم را شست‌وشو دادند.

اما مرد اگر کشتی پولادین هم باشد، گذر سال‌ها پیکرش را می‌فرساید و توده‌های آب از همین فرسودگی‌ها به درونش هجوم می‌آورند؛ آب‌هایی از جنس دلتنگی و آلوده به تنهایی، آب‌هایی از جنس وجدانی معذب و جان‌فرسا که می‌داند اشتباه کرده ولی توانایی جبران ندارد، آب‌هایی از جنس ندامتی که وجودش را می‌سوزاند ولی نمی‌تواند آن را بروز دهد، چون می‌ترسد، شرم دارد و نمی‌خواهد وجهه‌اش را در چشم همرزمان سابقش از دست بدهد. آنک مرد، این کشتی فرسوده، هر لحظه در بیم فرو رفتن و غرق شدن است.

حالا به‌خاطر سکته، ناگهان به میان خاطراتش برگشته بود و عرض اندام می‌کرد. شاید مجازات الهی بود؟ یا شاید خودآزاری‌های مغزِ محبوس در جسمی علیل که خودش را با رویدادهای گذشته شکنجه می‌داد تا سرگرم شود؟

پس از صرف شام، چاتو مثل همیشه سر جای بیتوری در رختخواب خوابید. از اولین روزهای زندگی مشترکشان، تخت را برای بیتوری گرم می‌کرد، حتی در تابستان. این عادت چیزی نبود که درباره‌اش توافق کرده باشند، ولی حتی در روزهایی که دعوای زن‌وشوهری بینشان پیش می‌آمد هم انجام می‌شد. بیتوری هم ساعت یازده یا دوازده به رختخواب می‌رفت و چاتو بی‌آنکه بیدار شود به آن‌طرف تخت غلت می‌زد.