بریده‌هایی از کتاب پاکسازی آشفتگی های ذهن

ما می‌توانیم سه هفته بدون غذا، سه روز بدون آب و سه دقیقه بدون اکسیژن زنده بمانیم؛ اما بدون تفکر نمی‌توانیم حتی سه ثانیه هم به حیات خود ادامه دهیم.

بد نیست بدانید وقتی فرد دچار استرس می‌شود ترشح هورمون‌های استرس چون کورتیزول و هوموسیستئین به‌شدت بر سیستم ایمنی، گردش خون و سیستم عصبی او تأثیر می‌گذارند. درواقع ترشح بیش از حد هورمون‌های استرس چنان تأثیر بدی بر سیستم ایمنی می‌گذارند که پزشکان به افرادی که عضو پیوندی دارند هورمون استرس تجویز می‌کنند تا سیستم ایمنی آن‌ها عضو پیوندی را پس نزند.

بسیاری از ما دچار استرس و افسردگی هستیم و بسیاری اوقات احساس درماندگی می‌کنیم؛ اما به این معنا نیست که به بیماری روانی مبتلا شده‌ایم و ذهنمان آسیب دیده است. اضطراب، افسردگی و اختلال‌های روانی پس از رویدادهای سخت و استرس شدید یا تروما همگی واکنش‌های طبیعی انسان به حادثه‌ها و رویدادهای تلخ زندگی هستند که به‌نحوی با آن‌ها روبه‌رو می‌شود

در بیش از شصت سال اخیر بودجه و زمان زیادی را صرف بهداشت و سلامت بخش فیزیکی بدن ازجمله مغز کرده‌ایم؛ اما از ذهن به‌طورکامل غافل بوده‌ایم.

نبخشیدن باعث قوی‌تر و استوارتر شدن درخت فکر سمی در مغز ما می‌شود و جلوی بهبودی ما را می‌گیرد، زیرا همچنان به عامل حادثه وصل است. این امر ناشی از قانون درگیری در فیزیک کوانتوم است که باعث می‌شود هر عنصر با عناصر دیگر ارتباط متقابل داشته باشد و بر یکدیگر تأثیر بگذارند. وقتی می‌بخشیم عملاً بخشی از مغز ما به نام ASTSرشد می‌کند. هرچه بیشتر باعث رشد این ناحیه شویم، کنترل رنج ناشی از تروما راحت‌تر خواهد بود.

که آسیب و ترومایی که در ذهن ناخودآگاه مخفی شده و لانه کرده است، ممکن است به مغز و روح و روان شما آسیب بزند.

منظور از تأثیر، نوع نگاهمان به خود و روابطمان است. دلیل و شرایط در کنار یکدیگر کار می‌کنند و شامل رویدادی هستند که رخ داده و نیز واکنش ما به رویداد و شیوه مدیریت ما برای کنارآمدن با آن است. این عوامل الگوی فکری و خاطره‌های آن فکر را در ذهن، مغز و جسم ما می‌سازند، ازاین‌رو نخست باید از تأثیر تروما آگاه باشیم (پذیرش)، سپس دلیل و شرایط را پیدا کنیم (بررسی، کالبدشکافی ذهنی) و پس از آن با تغییر شرایط (بازسازی و بازنگری) اصلاحات لازم را در تغییر ایجادشده اعمال کنیم.

نکته مهمی که با کار در این حوزه آموخته‌ام این است که همه باید یاد بگیریم پیش از اینکه افکارمان به عادت و رفتارهای ناخوشایند و پُرمخاطره تبدیل شوند، آن‌ها را مدیریت و اصلاح کنیم.

صبح که از خواب برمی‌خیزیم باید نخستین اولویت ما هدایت ذهن در فضای درست برای فعالیت روزمره باشد نه رفتن سراغ شبکه‌های اجتماعی یا شنیدن اخبار رسانه‌ها. شیوه استفاده ما از نخستین دقایق روز بسیار مهم است، زیرا می‌تواند شرایط بقیه روز ما را تعیین کند.

اگر خودتان زندگی‌تان را نسازید، زندگی‌تان را خواهند ساخت و برای اینکه زندگی‌تان را بسازید باید بدانید چگونه ذهنتان را بسازید، درنتیجه باید با مدیریت ذهن آشنا باشید.

اگر ذهن خود را مدیریت نکنیم، اعضای بدنمان پیرتر از سن واقعی و شناسنامه‌ای ما خواهند شد

تقلیل‌گرایی بر سیستم عصبی با نادیده‌گرفتن رویدادهای زندگی انسان از آن‌ها پدیده‌ای می‌سازد که باید آن را شناخت، برای آن عنوان تعیین کرد و به احتمال زیاد با داروهای روان‌گردان به جای درمان، علایم پریشانی ذهن را سرکوب کرد. با مشکلات ذهنی به‌گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی بیماری هستند، مانند سرطان یا دیابت؛ درحالی‌که این‌گونه نیست و تفاوت خیلی زیاد است. مدل پزشکی‌زیستی برای بیماری‌هایی که اشاره شد خوب عمل می‌کند؛ اما برای درمان مشکلات روانی مانند اضطراب و افسردگی شیوه مناسبی نیست. این بیماری‌ها ارتباط اساسی با تاریخچه زندگی ما دارند که به‌راحتی قابل تشخیص نیست. افسردگی و اضطراب بیماری نیستند؛ بلکه علایم هشداردهنده‌ای هستند که به ما می‌گویند مشکلی پیش آمده است. اگر علایم هشداردهنده را بپذیریم، می‌توانیم پیام واقعی ارسال‌کننده را درک کنیم.

بین پریشانی‌های ذهنی (آشفتگی‌های روانی) و مرگ زودهنگام ناشی از بیماری‌هایی مانند سرطان و بیماری‌های قلبی‌عروقی ارتباط جدی و دقیق وجود دارد. همچنین بین ذهن و بدن هم ارتباط جدی و دقیق برقرار است که ما آن را در آزمون‌های اخیر بالینی خود مشاهده کرده‌ایم. حتی بی‌توجهی به افسردگی و اضطراب خفیف هم ممکن است خطر مرگ ناشی از عوامل متفاوت غیر از سرطان را ۲۰ درصد افزایش دهد (به‌طورمعمول سرطان با آشفتگی شدید روان ارتباط دارد). کسی که از علایم هشداردهنده جسمانی یا عاطفیِ افسردگی و اضطراب رنج می‌برد باید به آن‌ها توجه کند و آن‌ها را نادیده نگیرد.

حتی پزشکانی که در سیستم درمانی کار می‌کنند هم از نتایج این روش ابراز نارضایتی می‌کنند. این پزشکان به‌رغم اطلاعات زیادشان در حوزه تخصصی خود، از میزان بالای مشکلات بهداشت روان ناراحت هستند، زیرا آشنایی با ذهن ندارند و نمی‌دانند چگونه آن را درمان کنند. تخمین زده شده است که در ایالات متحده هر روز یک پزشک دست به خودکشی می‌زند، به همین دلیل یکی از برنامه‌های آموزشی من برای پزشکان، آشنایی با ذهن، اصلاح شیوه مدیریت ذهن، مدیریت بهداشت روان و این نکته است که چگونه به بیماران خود کمک کنند تا مشکلات بهداشت روان خود را برطرف کنند.

روزبه‌روز افراد بیشتری متوجه این نکته می‌شوند که اهمیت تحول درون بیشتر از استفاده از دارو و اجرای بعضی برنامه‌هاست. تغییر مستمر یعنی به جای اینکه به فکر پیشرفت شغلی، کاهش وزن یا رفتن به انواع کلاس‌های ورزشی باشید، ابتدا ذهنتان را سروسامان بدهید. بدیهی است هر کاری با ذهن شروع می‌شود.

عملکرد ذهن بر شیوه فعالیت مغز، فرایندهای شیمیایی که در بدن ما رخ می‌دهند و ژن‌های مرتبط با سلامت جسمانی و بهداشت روان تأثیر می‌گذارد. به همین دلیل مدیریت ذهن اهمیت زیادی دارد و مهارتی است که باید آن را یاد گرفت. ما با ذهن همیشه فعال خود عامل تغییر هستیم. مدیریت درست ذهن یعنی طوری عمل کنیم که به جای اینکه فقط واکنش نشان دهیم و شبکه‌های عصبی مسموم بسازیم، شبکه‌های عصبی سالم بسازیم. ما می‌توانیم تحت هر شرایطی در صحنه حاضر باشیم. همه ما باید یاد بگیریم که مراقب افکارمان باشیم، آن‌ها را اصلاح کنیم و پیش از اینکه واکنش سمی و نامربوط نشان دهیم، شبکه عصبی تغییرناپذیری بسازیم و درواقع گرفتار عادت‌های بد شویم، افکار خود را اصلاح کنیم.